ΑnimartistsΣυνέντευξη: Μαρία Πολυκρέτη
Ψυχολόγος- Αφηγηματική Ψυχοθεραπεύτρια
Επιμέλεια Συνέντευξης:
Ίριδα Γουδέλη
Εκπαιδευτικός
Γεννημένος στην Ελλάδα και πιο συγκεκριμένα στην Άρτα, και έχοντας ασχοληθεί με την υποκριτική, την φωτογραφία και το Casting directing , ο Γιώργος Στριφτάρης πραγματεύεται το γυμνό, την προσπάθεια του άνδρα για ιδιωτικότητα μέσα από το γυμνό στην τελευταία του συλλογή με τίτλο ‘PHOSPHORUS’, που πέρυσι άνοιξε και στο κοινό το Βρυξελλών.
Πέραν από ηθοποιός που είναι το βασικό σας επάγγελμα, ασχολείστε πολλά χρόνια και με τη φωτογραφία. Ποια στοιχεία της προσωπικότητας σας μαγνητίστηκαν από τις τέχνες αυτές;
Η ανάγκη να επωμιστώ μία δική μου πραγματικότητα. Να εμβαθύνω στο μύθο που θέλω να ζήσω, ανάλογα με την αισθητική μου, τις ποιότητές μου, το παρελθόν μου.
Με ποιον τρόπο θέατρο και φωτογραφία συνδέονται;
Με ενδιαφέρει αυτό που αφηγείται ένας άνθρωπος, μία εικόνα του. Ακόμα και η απουσία του ανθρώπινου στοιχείου να προϋποθέτει άνθρωπο, Ιστορία. Αυτός είναι η πρώτη μου ύλη. Η ύπαρξη ζωής, η απώλειά της. Η εμπειρία μου απ’ το θέατρο έρχεται να αγκαλιάσει, να στηρίξει, να ενισχύσει την αφήγηση. H διαδικασία που ακολουθώ έχει στοιχεία performance. Επομένως το θέατρο λειτουργεί έτσι κι αλλιώς. Είναι η βασική μου παιδεία. Ο τρόπος λειτουργίας μου. Η προστασία μου σε αυτό που θέλω να αφηγηθώ, στις εικόνες που με έχουν στοιχειώσει, σε αυτές που θα προκύψουν..
Τι συναισθήματα σας προκαλεί η φωτογραφία τόσο στη λήψη όσο και στο τελικό αποτέλεσμα;
Στιγμές ελευθερίας αλλά και δέσμευσης, με όλα τα συνακόλουθα τους.
Η φωτογραφία είναι μια στιγμή πίσω από το φακό. Τι χρειάζεται για να αποτυπωθεί η κατάλληλη στιγμή;
Ανάσα!
Μιλώντας και εστιάζοντας στην παρουσίαση του φωτογραφικού λευκώματος ‘PHOSPHORUS’ , ένα πρότζεκτ που ετοιμάζετε εδώ και 8 χρόνια περίπου, τι σας ώθησε να διαλέξετε το θέμα ‘γυμνό’ για την συλλογή αυτή;
Το γυμνό προέκυψε χωρίς πολλή σκέψη. Πεποίθησή μου είναι πως η ένδυση κατασκευάζει χαρακτήρες. Το γυμνό αφήνει τα περιττά. Αποκαλύπτεται κι από εκεί ξεκινάει η περιπέτεια.
Το γυμνό μέσα στο χρόνο άλλοτε καταξιώνεται και άλλοτε απαξιώνεται. Έχετε σκεφτεί ποιοι παράγοντες στην ηθική της εκάστοτε κοινωνίας ορίζουν την ανύψωση ή την κατακραυγή του; Και ποιο το μήνυμα της δικής σας έκθεσης σε αυτό;
Θα σου πω τον βασικό μου κανόνα που θεωρώ ότι σου απαντάει: ” Tο γυμνό είναι η αρχή. Η βάση. Το πρωτόγονο. Η αθωότητα. Η αλήθεια. Το γυμνό δεν προσποιείται. Ο τρόπος που θα το δεις αφορά εσένα, όχι το γυμνό ”.
Το γυμνό συχνά γίνεται όπλο για να επιβιώσουμε και να μεγαλώσουμε, όπως έχετε αναφέρει. Πως καταφέρνει κάτι τέτοιο;
Αναφερόμουν κυρίως στη λογική που διέπει το βιβλίο μου. Βασική ιδέα ήταν, πως κάθε ον έχει ανάγκη το χώρο του, την φωλιά του, «μια ζεστή γωνιά να κουρνιάσει». Όπως κάποια ζώα, αρσενικά, «ψεκάζουν» γωνίες και μέρη, για να τα μαρκάρουν, να τα ορίσουν, έτσι και ο νεαρός άντρας κάνει το ίδιο, με όπλο τη γύμνια του, διεκδικώντας την ενηλικίωση, την αυτονομία της ύπαρξής του. Αντικρύζει σιγά σιγά ένα καινούριο σώμα που διεκδικεί το χώρο του, τον δημιουργεί, τον αναπλάθει, πειραματίζεται με το φύλο του, φτιάχνει μια δική του εμπειρία. Μία πορεία ιδιωτική. Η φιληδονία, η περιέργεια, το σκίρτημα, το άγνωστο, η κυκλοθυμία, συνοδηγούν. Τα χρόνια της αθωότητας δεν είναι μόνο αθώα. Έτσι το έχω βιώσει, έτσι το έχω αντιληφθεί.
Γιατί επιλέξατε το ανδρικό σώμα;
Τυχαία είμαι άντρας κι αυτή ειναι η εμπειρία μου. Η εργασία που έχω κάνει είναι αρκετά προσωπική, με αρκετές προβολές δικές μου όπως είναι φυσικό, εμπλουτισμένες και συνδυασμένες με την προσωπικότητα των εικονιζόμενων. Την γυναικεία ψυχοσύνθεση δεν την γνωρίζω βιωματικά. Για να κατανοήσω την δική της πολυπλοκότητα, χρειάζομαι περισσότερες ζωές, απ ‘ αυτή που μου έχει παραχωρηθεί προς το παρόν.
Στοχεύετε σκόπιμα στο να δημιουργείτε ορισμένα συναισθήματα στους θεατές μέσα από τις φωτογραφίες σας και αν ναι ποια είναι αυτά και γιατί;
Μα στη ζωή, οι συναισθηματικές καταστάσεις εμπεριέχονται έτσι κι αλλιώς. Μέσω της λήψης φροντίζω να τις φωτίσω ή και να τις δημιουργήσω. Κάποιος λοιπόν ή τις ανακαλύπτει στο τελικό αποτέλεσμα, ή όχι . Όμως υπάρχουν. Φροντίζω να υπάρχουν. Αν ο άλλος τις προσπεράσει σημαίνει ότι ή δεν τις αναγνωρίζει ή δεν τον αφορούν. Αν τον απασχολήσουν, αν “συνεργαστεί” θα βρει ελπίζω τις δικές του αναφορές . Εκεί πιστεύω ότι κρύβεται η γοητεία της Τέχνης. Στην αποκωδικοποίηση. Στον μυστικό διάλογο με τον κάθε αποδέκτη.
Φθάνοντας στο τέλος, θα ήθελα να μας πείτε αν ετοιμάζετε κάτι ακόμα αυτήν την εποχή;
Ένα απ’ αυτά που με βασανίζουν τελευταία είναι η έννοια της αναπηρίας, κυρίως της αισθηματικής, της συναισθηματικής, της επικοινωνιακής. Αυτής που σε οδηγεί στο ανοίκειο, στη νωχέλεια, στη λύπη, στο φόβο, στο θυμό, στη βία, στη φθορά, στο σκοτάδι. Θα δούμε.
Tρεις λέξεις που θα έκαναν ένα καλύτερο κόσμο.
Ολιγάρκεια, αποδοχή, ενσυναίσθηση.
Μια ευχή για τους ΑΝΙΜΑRTISTS.
Να έχετε υγεία.
Φώσφορος ή φωσφόρος σημαίνει «αυτός που φέρει το φως». Έτσι ονόμαζαν κάποτε τον πλανήτη Αφροδίτη. Είναι επίσης ένα από τα χημικά στοιχεία που είναι απαραίτητα για τη ζωή.
Το PHOSPΗORUS είναι ένα φωτογραφικό άλμπουμ, μια συλλογή από αντρικά γυμνά που ενσωματώνονται άλλοτε στο φυσικό, άλλοτε στο αστικό τοπίο και άλλοτε στους επινοημένους χώρους μιας ενδιάμεσης, ανεξερεύνητης ζώνης.
Κυκλοφορούν, στέκονται, ποζάρουν, εγκαταλείπονται. Αναιδείς μέσα σε μια γυμνότητα που μοιάζει αυτονόητη, ενεργοποιούν με ένταση, όχι μόνο τον αμφιβληστροειδή του θεατή, αλλά και τα αδρανοποιημένα ψυχικά του ρήγματα, καθώς εξολοθρεύουν το ένα μετά το άλλο τα αντρικά στερεότυπα. Αυτάρκεις, ενδίδουν στη νωχέλεια, τον ναρκισσισμό, την μελαγχολία, τη νεύρωση, την απενοχοποιημένη ευδαιμονία. Οι άντρες του πλανήτη PHOSPHORUS, δείχνουν να περιφρονούν τον χρόνο και τους περιορισμούς του. Πάνω απ’ όλα βρίσκονται εκεί για να τους κοιτάζεις.
(Από το προσωπικό site του κ.Στριφτάρη striftaris.com ).