ΑnimartistsΆρθρο: Βίκυ Κολλάρου
Ψυχολόγος
Είναι Ιταλοί που θυμίζουν Έλληνες και ονομάζονται “Soviet Soviet“, γεγονός που σε παραπέμπει θέλοντας και μη στην πρώην Σοβιετική Ένωση. Μοιάζει να κάνεις ταξίδι αναψυχής με το όνομα τους, όπως ακριβώς και με την μουσική τους πορεία, μιας και ο ήχος τους αλλάζει στην πάροδο του χρόνου. Είμαστε στην τοποθεσία Pesaro, στην Ιταλία εν έτει 2008, οπότε και ο Alessandro Constantini (φωνητικά, κιθάρα) συναντά τους Andrea Giometti (μπάσο, φωνητικά) και Alessandro Ferri (τύμπανα) και από τότε παίζουν μαζί και εμάς μας αρέσει που τους βλέπουμε και τους ακούμε.
Έχουν στην κατοχή τους δύο EPs, ένα split μαζί με τους Frank (Just Frank), το οποίο κυκλοφόρησε από την εξέχουσα στο χώρο του dark wave και cold wave ήχου δισκογραφική εταιρεία «Mannequin». Το 2011, ένα χρόνο μετά από αυτήν την σημαντική συνεργασία κυκλοφορούν το πρώτο full length album τους με τίτλο «Summer, Jesus”, στο οποίο το «Contradiction» και το «Human Nature» είναι κομμάτια που σε κάνουν να χάσεις για λίγο την ανθρώπινή σου υπόσταση ή/και να την συνειδητοιήσεις για τα καλά. Το τελευταίο τους album, ονόματι «Fate», είναι στα «χέρια» μας από το 2013 και φυσικά ήταν αυτό που απολαύσαμε στο μεγαλύτερο μέρος της εμφάνισής τους στο Aθηναϊκό κοινό στις 18 Οκτωβρίου στο Death disco. Ήταν η δεύτερη φορά που το συγκρότημα επισκέφτηκε την Αθήνα, αφού η πρώτη ήταν το 2012, ερχόμενο με έναν ήχο πιο σκληρό και θορυβώδη (είναι αυτό το Νoise που λένε οι ταμπέλες).
Όπως θα διαπιστώσετε, αν τελικά τους δώσετε την ευκαιρία να ακουστούν σε όλο το δωμάτιο και να αισθανθείτε μικρές εσωτερικές εκρήξεις, ο ήχος τους πλέον έχει περισσότερα post- punk και new wave στοιχεία με το μπάσο να εκρύγνηται και την κιθάρα να φλέγεται καθώς τα ντραμς δίνουν τον ρυθμό αυτού του φαινομένου. Οι εμφανισείς τους κάθε άλλο παρά μονότονες είναι, καθώς ο Andrea Giometti γεμίζει ολόκληρος τη σκηνή με την παρουσία αλλά και τα φωνητικά του.
Εγώ, λοιπόν, δεν άντεξα να μην θέσω κάποιες ερωτήσεις σε αυτά τα ταλαντούχα αγόρια κι εκείνα δεν δίστασαν να μου απαντήσουν. Ο Alessandro Ferri μου μιλά για την τέχνη, τις επιρροές τους, τις δυσκολίες αλλά και για τα μελλοντικά τους σχέδια. Βάλτε στην διαπασών (διαπασών : θηλυκό άκλιτο, στην μουσική σημαίνει η οκτάβα, η ογδόη, το μουσικό διάστημα μιας κλίμακας ενώ γενικά σημαίνει ο οξύτατος τόνος της ανθρώπινης φωνής ή του οργάνου) να παίζει το “Fate” και συνεχίστε την ανάγνωση.
Alessandro (Ferri), θα ήθελα να μου πεις πώς ακριβώς ξεκίνησαν οι Soviet Soviet.
Το καλοκαίρι του 2008 ο Andrea ήρθε σε επαφή με τον Alessandro (κιθαρα) στην Cattolica και του πρότεινε να σχηματίσουν μαζί μια νέα μπάντα. Έπειτα, ο Alessandro απευθύνθηκε σε εμένα για τα drums. Η ιστορία ήταν απλή και η επιλογή του να παίζουμε post-punk ήταν φυσική και σχεδόν ενστικτώδης. Αυτό που θέλαμε ήταν να παίζουμε οι τρεις μας ως σύνολο και να περνάμε καλά.
Ποιες είναι οι μουσικές και οι μη-μουσικές επιρροές σας;
Έχουμε πολλές, κυρίως όμως μουσικές επιρροές, θα έλεγα. Είμαστε τρεις φίλοι, ο καθένας από τους έχει διαφορετικά μουσικά ακούσματα. Προσωπικά, το θεωρώ ιδιαίτερα θετικό στοιχείο μιας και αυτό έχει φυσικά επίδραση στις ιδέες και στην μουσική μας. Μέσω αυτής της δημιουργικής πολυπλοκότητας λόγω των διαφορετικών μουσικών επιρροών γεννιέται ένα πραγματικά αυθεντικό αποτέλεσμα.
Πώς η μουσική επηρεάζει εσένα και τον κόσμο γύρω σου;
Θεωρώ ότι η μουσική είναι ζωή, οπότε προφανώς και επηρεάζει ολόκληρο τον κόσμο μας ποικιλοτρόπως, από τον τρόπο που σκεφτόμαστε έως οτιδήποτε. Και αυτό που σου λέω είναι γεγονός και μάλιστα κοινώς αποδεκτό (νομίζω τουλάχιστον!).
Πώς αισθάνεστε πριν βγείτε στην σκηνή; Υπάρχει άγχος;
Λατρεύουμε την διαδικασία των live. Είναι μια τόσο έντονη και συναρπαστική εμπειρία για εμάς και κάθε φορά είναι μοναδική. Αυτό που θέλουμε είναι να μπορούμε να μοιραζόμαστε την μουσική μας με τον καθένα ξεχωριστά από τα άτομα που βρίσκονται στον χώρο. Δεν υπάρχει άγχος. Το μόνο που αισθανόμαστε έιναι χαρά και τύχη που καταφέρνουμε να κάνουμε αυτό που πραγματικά θέλουμε και για το οποίο προσπαθούμε.
Ποιο είναι το καλύτερο και ποιο το χειρότερο στοιχείο στο να παίζεις σε club;
Το καλύτερο πράγμα, νομίζω, είναι η οικειότητα, καθώς το κλαμπ ειναι ένας κλειστός και πιο περιορισμένος χώρος όπου οι άνθρωποι είναι πιο κοντά. Η ατμόσφαιρα είναι εντελώς διαφορετική απ’ότι σε ένα φεστιβάλ, για παράδειγμα, το οποίο έχει κάτι «χαοτικό». Τώρα, το χειρότερο πράγμα; … Δεν ξέρω… Ίσως μερικές φορές έχω την αίσθηση ότι είναι καλύτερο να παίζουμε σ’έναν χώρο με μεγαλύτερη χωρητικότητα αλλά και πάλι ο εκάστοτε χώρος έχει τα θετικά και τα αρνητικά στοιχεία του. Όπως και η κάθε εμφάνιση.
Ποια είναι τα μεγαλύτερα εμπόδια για μία μπάντα σήμερα;
Στην Ιταλία, πιστεύω, ότι τα μεγαλύτερα εμπόδια για τα γκρουπ προκύπτουν από τα μέσα προβολής. Θέλω να πω ότι η τηλεόραση, τα περιοδικά, το ραδιόφωνο ακόμη και τα μουσικά προγράμματα δεν παρουσιάζουν – προωθούν τις μπάντες της underground σκηνής στο ευρύτερο κοινό. Το μόνο που κάνουν είναι να αναπαράγουν την μουσική των ήδη διακεκριμένων καλλιτεχνικών σχημάτων.
Αν σου ζητούσα να βάλεις να παίζει κάτι που ακούς τον τελευταίο μήνα μανιωδώς, τι θα ήταν αυτό;
Χμμ… Τελευταία ακούω κυρίως A Place To Bury Strangers, Yppah και Daniel Johnston. Πρόκειται για διαφορετικά ακούσματα. Και σκέψου είμαι μόνο ο ένας.. (γέλια)
Ο τελευταίος σας δίσκος που ονομάζεται «Fate» κυκλοφόρησε το 2013. Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Ναι, πράγματι. Αυτόν τον καιρό δουλεύουμε πάνω σε νέο υλικό, ώστε σύντομα να έχουμε μία καινούρια κυκλοφορία. Προς στιγμήν το μόνο που μπορώ να σου πω είναι ότι περνάμε πολύ χρόνο μαζί στο στούντιο…
Η μουσική είναι τέχνη. Όρισέ μου την «τέχνη» και πες μου πώς την συνδέεις με την δική σας μουσική.
Τέχνη για μένα θεωρείται η προσωπική αίσθηση και εκδήλωση μιας έντονης συναισθηματικότητας. Και ναι, μπορώ να πω οτι η μουσική μας είναι απόρροια αυτού αλλά παράλληλα και πηγή της δυνατότητας και της ικανότητας να αισθανθούμε και να αισθανθείτε έτσι. Σε κάθε περίπτωση η μουσική μας είναι αυτό ακριβώς που μας αρέσει και θέλουμε να παίζουμε.
Αυτά μου είπε ο Alessandro κι εγώ τον ευχαρίστησα τόσο για την μικρή αυτή συνέντευξη όσο και για το ίδιο το live που μας χάρισαν περίπου 20 ημέρες πριν. Κρατώ ακόμη την αίσθηση που είχα εκείνο το βράδυ. Νόμιζα πως ήμουν στο δωμάτιό μου, μόνη αλλά και με πολύ κόσμο, και οι soviet soviet μου τραγουδούσαν εκστατικά για όσα ήθελα ή απέφευγα ν’ακούσω.
Καλή ακρόαση.