ΑnimartistsΆρθρο: Βασιλική Μαμαλίγκα
Το έχετε καταλάβει ε; Χριστούγεννα 2014 και μας ανάβουνε φωτιές, πανταχόθεν. Με τις εξαγγελίες τους, με τα μέτρα τους, με τα σκάνδαλά τους και με τις υποκρισίες τους. Φωτιά στα μπατζάκια μας, που λένε, γενικώς! Αλλά, απ’ ό,τι φαίνεται, γι΄ αυτά δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά, ως πολίτες του καναπέ, που είμαστε…
Θέλω να μείνω στο κλίμα των ημερών όμως. Το Χριστουγεννιάτικο, εννοώ, διότι το γενικό, φτου κακά και μακριά! «Τι να κάνουμε;», θα μου πείτε. Μπορούμε, ας πούμε, να προσέξουμε… μην καούμε και μόνοι μας, πάνω στη σύγχυση και άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε, μέρες που ναι… Προσοχή στα κεράκια τα αναμμένα! Πάνω στο δέντρο, κάτω απ’ το δέντρο, στη φάτνη, δίπλα στα μπαμπακένια χιόνια του και τις πολύχρωμες γιρλάντες του. Την έχω πάθει, σας λέω !
Πιτσιρίκα, στα Χανιά. Θα ‘μουνα 12, περίπου, με το δεντράκι που είχαμε στολίσει, μαζί με την αδελφή μου, γύρω στα 8 εκείνη, στο κοινό κομοδίνο του παιδικού μας δωματίου.
Τα παιδικά μας κρεβατάκια, δεξιά-αριστερά και το κομοδίνο μας στη μέση. Μπροστά, κόκκινη φλοκάτη, να ζεσταίνει το χώρο και να τραβά την υγρασία του νησιού, που ήταν αμείλικτη. Πάνω στο κομοδίνο λοιπόν, είχαμε στολίσει, ΜΑΖΙ με την αδελφή μου, από τις σπάνιες φορές που είχαμε μια τόσο άψογη συνεργασία, το ΔΙΚΟ ΜΑΣ δεντράκι.
Υπήρχε το μεγάλο δέντρο στο σαλόνι, όπως πάντα, αλλά εκείνα τα Χριστούγεννα, θέλαμε σώνει και ντε, για κάποιο λόγο, το δικό μας το δέντρο, οι αδελφές.
Βρήκαμε ένα δεντράκι μικρό, του γούστου μας, διαλέξαμε στολίδια, μας έδωσε κι η μάνα μας κανά δυο δικά της, φτιαγμένα αριστοτεχνικά, με τα χεράκια της, προ πολλών ετών και το στολίσαμε πάνω στο κομοδίνο μας! Να το απολαμβάνουμε μέρα-νύχτα δίπλα μας, το κοινό μας δημιούργημα.
Τα είχε όλα το δεντράκι μας πάντως! Τι όμορφες μπάλες, τι μικρά παιχνιδάκια, τι γιρλάντες και φυσικά, τα απαραίτητα χιόνια στα κλαριά από αγνό, λευκό μπαμπάκι. Θυμάμαι πως το καμαρώναμε και νιώθαμε ευτυχείς και περήφανες που τόσο όμορφα είχαμε στολίσει μαζί, με ζεστασιά και αγάπη, το πρώτο ΔΙΚΟ ΜΑΣ δεντράκι.
Νεωτερισμός στην αγορά χριστουγεννιάτικων στολιδιών, την εποχή εκείνη, ήταν κάτι μικρά κεράκια, καρφωμένα σε πιαστράκια/μανταλάκια, τα οποία τα άναβες και τα έπιανες στα μικρά κλαδάκια του δέντρου. Για πιο φυσικό αποτέλεσμα, κάπως… Φυσικά και τα πήραμε. Επικίνδυνο ακούγεται, θα μου πείτε και είναι, όπως θα διαπιστώσετε.
Μα βεβαίως, το είχαμε στο νου μας και το προσέχαμε!! Δεν ανάβαμε τα κεράκια και φεύγαμε. Τι μας περάσατε; Από πάνω του, ακοίμητοι φρουροί, το χαζεύαμε και το απολαμβάναμε.
Αλλά, άμα είναι να γίνει κάτι, θα γίνει κι αν είναι να μάθεις κάτι, πρέπει να το μάθεις.
Είχαμε καλεσμένους εκείνο το βράδυ. Το κουδούνι χτύπαγε, κάθε τρεις και λίγο, «ελάτε κορίτσια να χαιρετίσετε», ώσπου, κάποια στιγμή, θες οι χαιρετούρες κράτησαν περισσότερο, πάνω στη χαρά; Θες τα σούρτα-φέρτα, κουζίνα-σαλόνι, να βοηθήσουμε, μας αποσυντόνισαν; Μια φορά, το κακό έγινε. Λαμπάδιασε το δεντράκι μας, από τ’ αναμμένα κεράκια και το πετύχαμε στο τσάκα! Το ρίχνουμε πανικόβλητες κάτω, στην κόκκινη φλοκάτη δηλαδή, παρανάλωμα κι αυτή! Με τη μία, όρθωσε τις φλόγες της και τύλιξε το δεντράκι με θέρμη και πάθος.
Εδώ πια, αρχίσαμε να ουρλιάζουμε εν χορώ, οι αδελφές, σε πλήρη πανικό. Ήρθε η μαμά, το κουκούλωσε ολόκληρο με τη φλοκάτη, το πατίκωσε, να σβήσει η φωτιά και το έβγαλε γρήγορα στο μπαλκόνι, όπου το περιέλουσε με μπόλικο νερό και το αποτελείωσε.
Άδοξα έληξε η κοινή μας προσπάθεια. Μείναμε κι οι δυο λυπημένες και αποσβολωμένες. Η ορμή που το κάρμα μας άρπαξε το δεντράκι και το έκανε στάχτη και μπούρμπερη με το που το στολίσαμε για να μας διδάξει την «παροδικότητα» σε όλο της το μεγαλείο, μας είχε αφήσει άφωνες.. αλλά, τι ξέραμε τότε απ’ αυτά;
Κοιταχτήκαμε με απορία και απογοήτευση, όταν έληξε το επεισόδιο και αγκαλιά πήγαμε στο σαλόνι, που ήταν το παραδοσιακό, το μεγάλο το δέντρο, το οικογενειακό, το σίγουρο, το σταθερό και γιορτάσαμε, ήρεμοι και ασφαλείς, εκείνα τα Χριστούγεννα.
Τώρα που το σκέφτομαι, ήταν σαν να ‘γινε όλο αυτό, για να έρθουμε πιο κοντά οι αδελφές. Να συγχρωτιστούμε, να δημιουργήσουμε μαζί και να αντιμετωπίσουμε, μαζί, και την απώλεια, υπό τις προστατευτικές φτερούγες της οικογένειας, φυσικά! Περισσότερα, ας μας πουν οι ψυχολόγοι…
Δε θυμάμαι να ξαναστολίσαμε «δικό μας δεντράκι», μαζί με την αδελφή μου έκτοτε. Τιμούμε πάντα τους Χριστουγεννιάτικους, και όχι μόνο, στολισμούς η μια της άλλης όμως! Και ιδιαίτερα τους εσωτερικούς, αυτούς που δεν καταστρέφονται και δε χάνονται ποτέ.
Merry Christmas, αδελφούλα!
Καλά Χριστούγεννα και Προσοχή στις Φωτιές people! Φτάνουν οι φωτιές στα μπατζάκια , που μας έχουν ανάψει και.. πως θα τις σβήσουμε; Τώρα κυκλοφορούν, μαϊμού λαμπάκια, αντί κεράκια-μανταλάκια, εξίσου επικίνδυνα! Μην καιγόμαστε και μόνοι μας, μέρες που ‘ναι!!
