ΑnimartistsΆρθρο: Πέγκυ Καραμπάτου
Συγγραφέας
Και κάπου εκεί, κάτω από σκονισμένα ιδανικά και αφηρημένες έννοιες, σήκωσε ανάστημα και φώναξε “εδώ είμαι”. “Ποια είσαι;”, τη ρώτησαν. “Είμαι η Ελπίδα”, είπε εκείνη. “Και πού ήσουν τις άλλες φορές, που φώναζαν το όνομα σου;”, τη μάλωσαν. “Πάντα εδώ ήμουν”, απάντησε, “μα αυτή τη φορά το ένιωσα, πως ήταν ανάγκη απαραίτητη να’ ρθώ, γι’ αυτό και ανταποκρίθηκα στο κάλεσμα”.
Η Ελπίδα είναι η πιο ισχυρή δύναμη για τον άνθρωπο, που δεν θέλει να εγκαταλείψει μήτε προσπάθειες, μήτε όνειρα, μήτε ζωή. Ναι, αυτό είναι. Eίναι η δύναμη να πιστεύεις, να ονειρεύεσαι και να συνεχίζεις, εκεί που όλοι οι άλλοι λεν, πως δε γίνεται και αποχωρούν. Που σου γυρνούν τις πλάτες ή γελούν μαζί σου και σε εγκαταλείπουν, σε απορρίπτουν, μα εκείνη είναι εκεί και σε συνοδεύει. Κοντά της και η Πίστη και το Πείσμα και το Θάρρος και το Ρίσκο, αλλά χωρίς την Ελπίδα, δεν ξεκινάει κανένας άβατος δρόμος να γίνει διάβατος και καμιά πράξη δεν έχει ουσία. Αγκαλιάζει αμέτρητα συναισθήματα από το μεγάλο πόνο έως την απροσδόκητη χαρά. Ουσιαστικά, με την Ελπίδα ο καθένας μας επανακτά τον εαυτό του με το δικό του ξεχωριστό τρόπο, για να φτάσει μετά στο αποτέλεσμα να δημιουργήσει υγιείς σχέσεις τόσο διαπροσωπικές, αλλά και ευρύτερα κοινωνικές. Το ταξίδι του ονείρου, με πανιά και ανέμους ελπιδοφόρους, άλλοτε μας πάει μακριά και άλλοτε μας δίνει γαλήνη.
Πάμε λίγο πίσω, στα πολύ παλιά, σε αυτούς τους όμορφους μύθους που διδαχτήκαμε και πορευτήκαμε. Πάμε στο γνωστό μας μύθο με το κουτί της Πανδώρας. Εντάξει, πάλι θηλυκό έβαλε το χεράκι του και τα έκανε όλα άνω κάτω, αλλά αυτό ας το προσπεράσουμε με ένα γλυκό μειδίαμα και ας φτάσουμε και εμείς στον “πάτο” της ιστορίας, για να σώσουμε το πιο πολύτιμο, που χάρισε η ψυχή στον άνθρωπο, την Ελπίδα. Και αφού σκορπίστηκαν σε ουρανό, θάλασσες και γη, όλα τα κακά και τα καλά μέσα από το πιθάρι, που από μια λανθασμένη μετάφραση έχει περάσει παντού να αναφέρεται ως κουτί, ενώ δεν ήταν, στο κάτω μέρος του, εκεί στα σκοτεινά, στα αναπάντεχα, στα χαμηλά, στην πιο βαθιά γωνιά του, πρόλαβε και τρύπωσε η Ελπίδα. Και να που ο άνθρωπος, φυλάγοντάς την, βρήκε σύμμαχο και για τη Μοίρα και για την Τύχη και για την Αποτυχία και για το Θάνατο.
Οι θρησκείες, για παράδειγμα, βασίζονται σ’ αυτήν, ενισχύοντας την με την Πίστη. Η επιστήμη την εκλιπαρεί και την υποστηρίζει. Εκεί που οι δυνάμεις, οι λογικές, οι εναλλακτικές και οι διέξοδοι σηκώνουν τα χέρια, η Ελπίδα καλείται να σηκώσει ξανά τον άνθρωπο που έχει σωριαστεί ψυχικά, σωματικά, οικονομικά κλπ, ξανά στα πόδια του και να του χαρίσει, όχι μόνο το χαμόγελο μα και την γερή ανάσα. Οι πιο ρομαντικοί το λεν και όνειρο αυτό, οι δε ρεαλιστές το λεν “ποντάρω στο τελευταίο μου χαρτί”, μιας και δεν έχω τίποτα άλλο να χάσω. Όπως κι αν το δείτε, σε όποια κατηγορία κι αν ανήκετε, η Ελπίδα είναι απαραίτητη, από το να δημιουργήσει κάποιος έως και να συνεχίσει να ζει. Στην αρρώστια, για παράδειγμα, στην απειλή του θανάτου, αν δεν ελπίζεις πως θα γίνεις καλά, έχεις τελειώσει, πριν σε τελειώσει ο χρόνος, που θα αφήνει πάνω σου σημάδια και φθορές. Ειδικά σε αυτό το θέμα, θέλω να σας πω φωναχτά, να ελπίζετε, να πολεμάτε, να ονειρεύεστε τη γιατρειά σας και να ταρακουνάτε και τους άλλους να μην το βάζουν κάτω. Αν εσείς εγκαταλείψετε τη ζωή σας, όποιας διάρκειας κι αν σας έλαχε να είναι, ποιο ελπιδοφόρο όνειρο θα αφήσετε πίσω σας κληρονομιά να οδηγήσει τους σκοτεινούς δρόμους των δικών σας ανθρώπων στα δύσκολα τους;
Η Ελπίδα πεθαίνει τελευταία, μας είπαν οι μεγαλύτεροι μας. Η ζωή είναι η Ελπίδα. Μάθαμε και εμείς μέσα από τις ανάσες μας. Η Ελπίδα είναι η μεγαλύτερη παρηγοριά, μας δίδαξε ο πόνος και η απόγνωση. Το όνειρο ενός ξυπνητού ανθρώπου είπαν, πως οι φιλόσοφοι είναι Ελπίδα, για να ενισχύσουν τον άνθρωπο στις πράξεις του και στη συνείδηση του. Ακόμα και ψευδαίσθηση να είναι η Ελπίδα, όπως κάποιοι επικριτές της της καταλόγισαν, πείτε μου, θέλετε ο ήλιος σας να έχει τα πιο φωτεινά χρώματα σαν τον ψάξετε έξω από το μισάνοιχτο παράθυρο σας ή προτιμάτε να κατεβάσετε παντζούρια και κουρτίνες, για να μην αγναντεύετε τη θέα του ονείρου σας;
Πολλά είναι Ελπίδα και πολλά εμπόδια βρίσκει μπροστά της. Χτίζει χαρακτήρες όμορφους, χτίζει γερές και λαμπρές κοινωνίες. Κάνει τα θαύματα να μοσχομυρίζουν μέσα από τα αραχνιασμένα σεντούκια των ονείρων και των επιθυμιών. Η Ελπίδα είναι τα παιδιά μας και αυτό αξίζουν μόνο να τους μαθαίνουμε. Είναι το μαζί όλοι εμείς, πέρα από κάθε ατομικιστικό εγώ. Είναι το αύριομ μα και το τώρα, είναι ο στύλος του δυνατού ανθρώπου και του κόσμου μας. Ίσως καμιά φορά να είναι και μια στρατηγική στο να μην τρελαθούμε, να μην παραδώσουμε, να μην ξεχάσουμε, να μην υποταχθούν τα ενδόμυχα μας και μας νικήσουν οι φόβοι. Έχετε ανάγκη την Ελπίδα, για να κρατηθείτε στην ζωή, φωνάξτε την! Τη θέλετε, για να προοδεύσετε, πιστέψτε τότε στην δύναμη της! Το δικό μου παράθυρο έχει πολλές φορές αποδράσει μέσα από σπασμένα τζάμια και βαριές κουρτίνες, για να την βρει. Και ναι, εκεί στο βάθος της βουής, που λύγισα και με λυγίσανε, πάντα την έβλεπα από μακριά να μου γνεύει και να σπρώχνει πλήθη και δεινά για να μου φωνάξει “Σήκω όρθια! Εσύ γεννήθηκες, για να προχωράς μπροστά, τι πέφτεις στα πατώματα και οπισθοχωρείς στις μάχες;” Το δικό σας παράθυρο όμως, θα το ανοίξετε διάπλατα ή θα του βάλετε αλυσίδες;