ΑnimartistsΆρθρο: Μιχαέλα Αδαμαντία Φλώρου
Νοσηλεύτρια Π.Ε.
Ένας Animartist στο σανίδι!
Ο Πάνος Μαλικούρτης γεννήθηκε το 1990 στην Αθήνα, όπου και μεγάλωσε. Από τα χρόνια του σχολείου ακόμα, θυμάται τον εαυτό του να κάθεται στο τελευταίο θρανίο, ζωγραφίζοντας και διαβάζοντας Έντγκαρ Άλαν Πόε. Όσα χρόνια έχω την τύχη να τον γνωρίζω, τα πάντα για εκείνον περιστρέφονται γύρω από την αγάπη του για το θέατρο, τη μουσική και το χορό. Ένας ηθοποιός που, παρά το νεαρό της ηλικίας του, έχει συμμετάσχει σε μεγάλες θεατρικές παραστάσεις και μιούζικαλ δίπλα σε καταξιωμένους επαγγελματίες των τεχνών και που συνεχίζει με το πάθος και την επιμονή που τον διακρίνουν, να ζει το όνειρό του.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.. Πότε συνειδητοποίησες την αγάπη σου για το θέατρο και ποιο κομμάτι, σού τροφοδοτεί;
Θυμάμαι τον εαυτό μου σε ηλικία 6-7 ετών να απαντάει με τη λέξη “Ηθοποιός” στην ερώτηση “Εσύ τι θέλεις να γίνεις, όταν μεγαλώσεις;”. Μετά σε μεγαλύτερη πια ηλικία, θυμάμαι να επιμένω σε αυτό και μεγαλώνοντας να προσπαθώ να πείσω τους γονείς μου, ότι δε πρόκειται για ένα παιδικό όνειρο και καπρίτσιο, αλλά για μια αμετάλλακτη επιλογή! Τελειώνοντας το σχολείο λοιπόν, το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να σπουδάσω υποκριτική. Έχοντας μια πρώτη αίσθηση του τι σημαίνει Θέατρο από τις ερασιτέχνικες παραστάσεις, που είχα ήδη συμμετάσχει από πολύ μικρός, νομίζω ήταν ξεκάθαρο για ‘μένα και η απόφαση του “τι ήθελα να γίνω” ήταν έυκολη και χωρίς περιθώρια αμφισβήτησης! Τώρα το πάθος και την επιμονή μου τα οφείλω στους ανθρώπους, που με μύησαν σε αυτό! Λένε “Με όποιον δάσκαλο καθήσεις….”. Εγώ μαλλον είχα τους κατάλληλους!
Γνωρίζω πως εκτός από την υποκριτική, τρέφεις βαθειά αγάπη για τη μουσική και το χορό. Έχεις συμμετάσχει μάλιστα σε μεγάλες παραγωγές μιούζικαλ στην Ελλάδα, όπως το “Fame”, το “Annie” και το “Η μελωδία της ευτυχίας”. Εκτός από τις διαφορές που είναι εμφανείς στους θεατές, σε τι διαφέρει ουσιαστικά μια απλή θεατρική παράσταση από ένα μιούζικαλ μέσα από τα μάτια ενός ηθοποιού;
Ανήκω σε μια γενιά, που μεγάλωσε βομβαρδισμένη από Αμερικανικό κινηματογράφο, παλιές ελληνικές και ξένες μουσικοχορευτικές ταινίες και ένα ακόμα πάρα πολύ σημαντικό παράγοντα… την Disney και όλα τα κλασσικά μιούζικάλ της! Ένα παιδί λοιπόν, που σε ηλικία 2 ετών δεν κοιμότανμ αν δεν του έβαζες να δει “Αλλαντίν”, δε νομίζω ότι θα μπορούσε να έχει κάποια άλλη κατάληξη! Ξεκινώντας λοιπόν να δουλέυω στο Θέατρο, η πρώτη μου επιλογή θα ήταν να κάνω κάτι τέτοιο και χαίρομαι πολύ, που όντως μου δόθηκαν οι ευκαιρίες. Ήμουν και είμαι από τους τυχερούς, που κάνουν αυτό που πραγματικά αγαπούν!
Τώρα όσον αφορά το μιούζικαλ, μια πολύ μεγάλη και σημαντική διαφορά που παρουσιάζει σε σχέση με μια θεατρική παράσταση, είναι η ομαδικότητα που καλείται ένας ηθοποιός να έχει και που εδώ παρουσιάζεται σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό! Επίσης λόγω του είδους, το μιούζικαλ θέλει να είναι κάτι πολύ παραπάνω από ένα απλό έργο… πιο μεγάλο, πιο, αν θέλετε, “εμπορικό”. Αυτό αυτομάτως το κάνει πιο δύσκολο, γιατί πέρα από το θεατή και την ψυχή του, πρέπει να κατακτήσεις τα μάτια και τα αυτιά του! Πρέπει να είναι μεγαλοπρεπές και φαντασμαγορικό! Όπως κι ο τρόπος υποκριτικής ενός ηθοποιού σε αυτό, που πρέπει να ξεφύγει από το λόγο και ως προέκταση αυτού να χρησιμοποιήσει το χορό και το τραγούδι.
Παρά το νεαρό της ηλικίας σου, έχεις συνεργαστεί με μεγάλα ονόματα της θεατρικής και μουσικής σκηνής. Πώς είναι να συνεβρίσκεσαι στη σκηνή με ανθρώπους, που κουβαλούν τόσο μεγάλη ιστορία; Οι συνεργασίες αυτές πώς σε έχουν διαμορφώσει ως καλλιτέχνη και ως άνθρωπο;
Είναι μεγάλη μου τιμή που έχω συνεργαστεί με μεγάλα ονόματα του χώρου. Προσπαθώ κάθε φορά να μάθω από την εμπειρία τους… το πώς προσεγγίζουν ένα ρόλο ή ένα τραγούδι, πώς μελετούν και πώς τελικά “στέκονται” στη σκηνή. Πιστεύω, πως σε κάθε τέχνη μαθαίνεις πολλά περισσότερα παρατηρώντας, παρά διαβάζοντας. Στη σχολή μαθαίνεις τα βασικά και από εκεί και πέρα πρέπει να ασχοληθείς μόνος σου. Το να βρίσκομαι λοιπόν στην ίδια σκηνή με τέτοια ονόματα είναι για εμένα το καλύτερο σχολείο…!!!
Το ηλεκτρονικό «περιοδικό» μας, Animartists, δημιουργήθηκε γιατί επιδιώκουμε να γεφυρώσουμε την τέχνη και τον πολιτισμό με το πνεύμα και την ψυχολογία. Πώς εσύ αντιλαμβάνεσαι αυτή τη διαδικασία;
Νομίζω, ότι οι τέχνες πάντα είναι άμεσα και έμμεσα συνδεδεμένες με τη ψυχή του θεατή… και εκεί ακριβώς κρύβεται και η μαγεία της τέχνης! Κάθε θεατρική παράσταση είναι ένα βιωματικό ταξίδι. Ο θεατής γίνεται κοινωνός συναισθημάτων του ηθοποιού και μέσω αυτών έρχεται στη δική του προσωπική κάθαρση!
Πόσο «ψυχή» πρέπει να βάλει ένας ηθοποιός στη δουλειά του και πώς βιώνεις εσύ αυτή τη διαδικασία του γεφυρώματος της τέχνης με την ψυχή;
Το παν είναι η τεχνική! Είναι αυτή που σε οδηγεί στο συναίσθημα και κατ’ επέκταση στην ψυχή. Θεωρώ, πως ο ηθοποιός που καταθέτει μόνο ψυχή σύντομα θα ξεκινήσει να φθείρετε, αλλά ακόμα και να στερέψει! Η τεχνική είναι αυτή, που θα σε βοηθήσει να ανταπεξέλθεις σε κάθε υποκριτικό ζητούμενο! Για εμένα η κατάθεση της ψυχής γίνεται στις πρόβες. Εκεί, που ο ρόλος αναλύεται σε χίλια κομμάτια και σε συνδυασμό με την τεχνική, που προανέφερα, συναρμολογείται το πάζλ και βγαίνει αυτό που εσείς βλέπετε στη σκηνή.
Αυτή την περίοδο σε βρίσκουμε στην παράσταση “Η αρχή του Αρχιμήδη” του Ζουζέπ Μαρία Μιρό στο θέατρο “ΑΡΓΩ”, επίσης στη σκηνή του “Shamone” με το έργο “3 Κόρες Εν Καμίνω”! Θα ήθελα να μας πεις λίγα λόγια για τις παραστάσεις αυτές.
“Η Αρχή του Αρχιμήδη” εξελίσσεται στα αποδυτήρια ενός κολυμβητήριου σε ρεαλιστικό χρόνο με κάποιες σκηνοθετικές – κινηματογραφικές παρενθέσεις, δοσμένες άψογα από το συγγραφέα! Εκεί λοιπόν βρίσκουμε 2 προπονητές κολύμβησης, τη διευθύντρια του κολυμβητήριου και ένα πατέρα ενός παιδιού! Ένας από τους προπονητές, ο Τζόρντι (τον οποίο υποδύομαι), μετά από μια παρεξήγηση κατηγορείται για κάτι που ίσως διέπραξε. Το έργο είναι γραμμένο, έτσι ώστε να μη δίνει ενδείξεις, που να δικαιολογούν το αν το έκανε η όχι. Αφήνει το θεατή να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα και ταυτόχρονα του θέτει ερωτήματα σχετικά με τα κοινωνικά πρότυπα που μας επιβάλει η κοινωνία! Είναι ένα έργο για τις ανθρώπινες σχέσεις, την εμπιστοσύνη, τους σύγχρονους φόβους και τις προκαταλήψεις! Σε αυτό το έργο λοιπόν, η κοινή γνώμη είναι αυτή που καταδικάζει τον εκπαιδευτή, όχι για αυτό που έκανε, αλλά για αυτό που θα μπορούσε να είχε κάνει.
Οι “3 Κόρες εν καμίνω” είναι μια μουσικοχορευτική μαύρη κωμωδία με 3 υπέροχες γυναίκες, τη Τζέση Παπουτσή, την Πωλίνα και την Ελένη Φιλίνη, οι οποίες καθώς μεγανώνουν, νιώθουν πως είναι πια πολύ βαρετό να γιορτάζουν κάθε χρόνο τα γενέθλια τους και έτσι αποφασίζουν να γιορτάσουν τις κηδείες τους και όλα αυτά με τη συνοδεία 3 αγγέλων (Γιώργος Παράσχος, Άρης Πλασκασοβίτης, Πάνος Μαλικούρτης). Ένας για την κάθε μια! Με ένα ξεκαρδιστικό κείμενο, αλλά και τους συγκινητικούς στίχους του Βασίλη Μυριανθόπουλου και την όμορφη μουσική του Στεφάνου Κόκκαλη, οι θεατές κάνουν ένα όμορφο ταξίδι με προορισμό μόνο τη διασκέδαση!
Τι περιλαμβάνουν τα επόμενά σχέδια σου;
Αυτή την περίοδο βρίσκομαι στις πρόβες για το μιούζικαλ “Ο Βιολιστής στη Στέγη”, που θα ανέβει στις 17 Απριλίου στο Θέατρο “Badminton”. Μια υπερπαραγωγή, με πρωταγωνιστή το Γρηγόρη Βαλτινό σε σκηνοθεσία Rob Ruggiero (ο οποίος έχει ανεβάσει το έργο στην Αμερική) και με ένα θίασο από 35 υπερταλαντούχους του είδους, αλλά και με μια 19μελή ζωντανή ορχήστρα υπό την διεύθυνση του Αλέξιου Πρίφτη και φυσικά τις αυθεντικές χορογραφίες του Jerome Robbins.
Διανύω λοιπόν μια περίοδο της ζωής μου που, όπως κατάλαβες, είμαι δοσμένος μόνο στη δουλειά μου… οπότε “δουλειά και πάλι δουλειά”! Και ομολογώ, πως μου αρέσει πάρα πολύ. Είναι πολύ σημαντικό να αναλωνόμαστε εκεί που πραγματικά αξίζει! Να κάνουμε πράγματα που αγαπάμε και θέλουμε και να παλεύουμε γι’ αυτά. Το σχέδιο λοιπόν έχει ως εξής: Συνέχισε να κάνεις αυτό που αγαπάς και να σπαταλάς (άφοβα) την ενέργεια σου εκεί!
Θα ήθελα να κλείσουμε τη συνέντευξή μας με ένα μήνυμά σου προς τους αναγνώστες μας.
Θα κλείσω με το προσωπικό μου μότο για τη ζωή…
“Εverything could have been anything else and it would have had just as much meaning.” T. Williams
Περισσότερες Πληροφορίες
Official Site: Panos Malikourtis