Τσα, Τζαμάικα!

Άρθρο: Σοφία Βέξλερ

Μπορεί να μπήκε η άνοιξη, αλλά ο χειμώνας έχει αφήσει ακόμη τα κατάλοιπά του. Σκέφτηκα λοιπόν, για να διώξω το βροχερό καιρό μακρυά και να σας ζεστάνω όσο μπόρω, να σας πάω ένα ταξίδι στη Τζαμάικα. Αν θυμάστε, μετά το τελευταίο ταξίδι στην Κούβα, πήραμε το αεροπλάνο για να επισκεφτούμε 5 ημέρες τη χωρα καταγωγής του Bob… του Σφουγγαράκι; Όχι βέβαια, του Bob Marley!

Το αεροπλάνο δεν ήταν συνειδητή επιλογή. Καράβι ψάχναμε κι ας ήταν πειρατικό. Δε βρήκαμε όμως και καταλήξαμε σ’ ένα αεροπλάνο της Air Jamaïca με τρελό πιλότο! Ευτυχώς που μας πότιζαν και σαμπάνια γιατί, όπως δεν το γνωρίζετε ακόμα, φοβάμαι τα αεροπλάνα. Μας κέρασαν και αλμυρά πατατάκια από μπανάνες. Νόστιμα! Μόλις μπήκαμε στο αεροδρόμιο, δεν είχαμε καμία αμφιβολία για το πού βρισκόμασταν: τα τραγούδια, που έπαιζαν, ήταν τα γνωστα του Bob Marley! Δεν το ξέραμε, αλλά δε θα τα ακούγαμε για πολύ ακόμα. Το reggae δεν ακούγεται τόσο πολύ, αφού η μουσική που τρελαίνει πια τους Τζαμαϊκανούς, φαίνεται να είναι το dancehall, που το χορεύουν με πολύ άγριο και σεξουαλικό τρόπο.

Βγήκαμε από το αεροδρόμιο και μύριζε… αυτό που περιμένετε να μυρίζει, όταν αναφέρει κάποιος τη Τζαμάικα! Να σας θυμίσω σε αυτό το σημείο ότι, αντιθετα με τα “πιστεύω” πολλών, δεν επιτρέπεται η κατοχή και κατανάλωση κάνναβης εδώ.

Τη πρώτη μας νύχτα θα την περνούσαμε στο Νεγκρίλ σ’ ένα σπίτι σαν κάστρο, ιδιοκτησία ενός Καναδού που γνωρίσαμε μέσω Couchsurfing. Συνταξιούχος και κάτοικος της Τζαμάικα πάνω από 20 χρόνια, ο Τόμπυ απολάμβανε να φιλοξενεί ταξιδιώτες απ’ όλο τον κόσμο στο ιδιαίτερο και μεγάλο σπίτι του. Οι υπόλοιποι φιλοξενούμενοί του είχαν φτιάξει ένα κέικ από ένα τοπικό είδος σοκολάτας, που τους είχε δώσει ο ίδιος. 
Αγγλικά ήταν η γλώσσα που μιλούσε. Μιλουσε, μιλούσε και ενώ όλοι έκαναν πως καταλαβαίνουν, ήμουν σίγουρη πως κανείς δεν έπιανε το νόημα της ομιλίας του. Το κέικ που έφαγα έφταιγε μάλλον, αφού αργότερα ρώτησα τη φίλη μου, η οποία με διαβεβαίωσε πως καταλάβαινε…

Το πρωί, φρέσκιες και χαμογελαστές ξεκινήσαμε τις εξερευνήσεις μας… με ταξί! Προσφέρθηκε ένας νεαρός και συμπαθητικός ταξιτζής να μας δείξει την περιοχή, έτσι για τη γνωριμία!

Αυτή, είναι η τουριστική πλευρά του νησιού!!

Μας πήγε στη ζούγκλα, όπου κάναμε βουτιές σε φυσική πισίνα. Τα μαγιώ μας δεν τα χρησιμοποιήσαμε ιδιαίτερα, αφού τα περισσότερα μπάνια που κάναμε, ήταν απρόβλεπτα! Ήταν ωραία εκεί και μείναμε εώς το βράδυ. Ο Shayne που μας συνόδευε, είχε ένα σημάδι στη πλάτη και η φίλη μου, η Αργυρώ, καιγόταν να τον ρωτήσει πώς το είχε πάθει. Εκείνος σαν να είναι κάτι πολύ συνηθισμένο, της απάντησε πως ήταν από σφαίρα. Και όντως είναι συνηθισμένες οι σφαίρες και τυχεροί αυτοί που κρατάνε μόνο σημάδια και δε χάνουν τη ζωή τους. Στη Τζαμάικα υπάρχουν πολλές συμμορίες και η ζωή δεν κυλάει τόσο ήρεμα. Καρύδες και λευκή άμμος υπάρχουν, όπως υπάρχουν όμως και πολλά φιμέ τζάμια σε εντυπωσιακά τζιπ, μαφία, όπλα, τρόμος…

Την επόμενη ημέρα είχαμε ως προορισμό την πρωτεύουσα, Κίνγκστον! Εκεί πάλι θα μας φιλοξενούσαν, ντόπιοι αυτή τη φορά! Μείναμε σε παράγκες στο Γουότερχαουζ, μια περιοχή γκέτο, όπως και οι περισσότερες περιοχές του Κίνγκστον, που παρ’ όλο που είναι μια πολύ φτωχή περιοχή με μικρά σπιτάκια χτισμένα με ό,τι βρει ο καθένας, μέσα μάς φάνηκαν πολύ χαριτωμένα και ζωντανά. Περάσαμε τέλεια και κρατάμε ακόμα επαφές με τα τρία υπέροχα άτομα που γνωρίσαμε. Ο Andrew μας φιλοξενούσε, η Diane ηταν κολλητή και γειτόνισσα του, που την περίοδο εκείνη φιλοξενούσε μια κοπέλα από την Ολλανδία, ενώ πλέον είναι παντρεμένη και ζει στο Παρίσι με τον νυν Πολωνό άντρα της και πρώην φιλοξενούμενό της μαζί με το παιδί τους! Ο Andrew από την άλλη ζει πια στη Ρωσία, αφού ερωτεύτηκε μια Ρωσίδα φιλοξενουμενή του.

Πήγαμε όλοι μαζί βόλτα στο κέντρο. Το κέντρο… Είναι γι’ αυτούς που έχουν λεφτά, δηλαδή όχι για τους δικούς μας φίλους. Είναι πιο καθαρό με πολυτελή ξενοδοχεία και δε διακρίνεις ούτε μια παράγκα. Βέβαια σύμφωνα με την προσωπική μου γνώμη, του έλειπε η προσωπικότητα.

Δεν είχαν πολύ ενδιαφέρον τα τουριστικά αξιοθέατα της πόλης και χωρίς να το καταλάβουμε, μπήκαμε σε ένα ξενοδοχείο. Μας άφησαν, επειδή ήμασταν τρία λευκά κορίτσια στην παρέα και δε τους πέρασε απ’ το μυαλό, ούτε στιγμή πως δεν είχαμε δωμάτιο εκεί. Πήγαμε επίσκεψη σε όλους τους κοινόχρηστους χώρους του ξενοδοχείου και αφού ξαναβγήκαμε, είδαμε την πισίνα να μας κλείνει το μάτι! Είχε τόσο ζέστη παρ’ όλο που ήταν ήδη βράδυ! Σπρώξαμε ο ένας τον άλλο μέσα, όπως ήμασταν, με τα ρούχα. Όταν βαρεθήκαμε, φύγαμε, βρεγμένοι για… αλλού. Και τελικά καταλήξαμε πάλι σε ξενοδοχείο για άλλο pool crashing!

Βρεγμένοι, αλλά ευτυχισμένοι, πήραμε το λεωφορείο για το Γουότερχαουζ. Ίσως και το όνομα της περιοχής να μας έφερε την έμπνευση που είχαμε εκείνη τη βραδιά!

Οι τελευταίοι μας οικοδεσπότες βρίσκονταν στο Montego Bay. Ένα ζευγάρι συνταξιούχων από τη Σκωτία με ένα όμορφο σπίτι δίπλα στη θάλασσα. Τουριστικό μέρος, εντυπωσιακή περιοχή με καταρράχτες και μικρές παραλίες.

Μην απογοητευτείτε, γνωρίσαμε και παραδοσιακούς ρασταφάρι. Σε μια βόλτα που κάναμε, συναντηθήκαμε με μια γιαγιά και την εγγονή της, οι οποίες μας κέρασαν φρούτα. Έπλεκαν κασκόλ στα χρώματα της συμβολικής σημαίας των Ρασταφάρι, πράσινο, κίτρινο, κόκκινο και μαύρο. Ήταν πολύ φιλικές, συμπαθητικές και αντίθετα με πολλούς που γνωρίσαμε στο νησί, δε προσπάθησαν καθόλου να μας πουλήσουν ή να μας ζητήσουν κάτι.

Υπάρχει λοιπόν η τουριστική Τζαμάικα των πλούσιων λευκών και η… Τζαμάικα. Στις περισσότερες χώρες του κόσμου άλλωστε υπάρχει βιτρίνα για τους πλουσιότερους. Εδώ βέβαια υπάρχουν και πολλές περιοχές, όπου κυβερνούν συμμορίες. Η νοοτροπία της χώρας αυτής είναι η επίδειξη και δεν υπάρχει πολύς χώρος για ντροπαλούς ανθρώπους, αφού ο κόσμος εδώ διακρίνεται κυρίως για την ευθύτητά του.

Αυτά που κρατάω από το νησί είναι το πόσο εύκολο είναι να γνωρίσεις κόσμο και να κάνεις τρέλες μαζί του! Κάτι που μου είχε κάνει εντύπωση ήταν που κάποια φορά που ειρωνεύτηκα, είχε σοκαριστεί αρκετά η Diane. Θυμάμαι την αντίδρασή της: “Ειρωνεύεστε στην Ευρώπη; Απίστευτο!”.

Θα ήθελα επίσης να πω, πως η Τζαμάικα είναι η μοναδική χώρα που έχω επισκεφτεί, στην οποία οι ντόπιοι περιμένουν να τους κεράσεις εσύ, ακόμη και τα αγόρια όταν είσαι κορίτσι. Δεν τους κρίνω, είναι πολύ φτωχοί κι εμείς λευκές και έχουν συνηθίσει να έχουν πολλά λεφτά οι τουρίστες. 
Σαν χώρα, αν και μικρότερη από την Κούβα, φαίνεται να διαθέτει μια πλουσιότερη φύση, είναι πιο πράσινη και έχει περισσότερο νερό. Οι Τζαμαϊκανοί όμως φαίνονται φτωχότεροι από τους Κουβανούς. Εδώ υπάρχει πείνα. Η διαφορά; Ο θανατηφόρος καπιταλισμός. Κρίμα που ο Ρασταφαριανισμός μοιάζει πια με είδος εξαφάνισης. Θεωρείται θρησκεία, αλλά προσωπικά το βλέπω ως φιλοσοφία. Φέρνει την ειρήνη, τη σκέψη και τη σοφία σ’ έναν κόσμο, όπου η βία ανεβαίνει ασταμάτητα, εξαιτίας της φτώχειας, του ανταγωνισμού και της υπερκατανάλωσης!!