Βασίλειος ΚιοσσέςΆρθρο: Βασίλειος Ν. Κιοσσές
Ψυχολόγος – Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας
Θα σου πω τις αμαρτίες μου. Τις ξέρω αλλά τις φοβάμαι. Διστάζω γιατί νομίζω πως αν τις παραδεχτώ θα με τραυματίσουν. Και να που έρχεται η Ανάσταση να με σώσει, μονάχα αν τις μαρτυρήσω, αν ανοίξω τα μάτια και τις παραδεχτώ. Και την περιμένω την Ανάσταση. Αυτή καρτερώ υπομονετικά. Την σκέφτομαι σαν πουλί ελεύθερο που δεν υπήρξε ποτέ σε κάποιο κλουβί εγκλωβισμένο, τρομαγμένο. Δεν έτρεμε ποτέ από φόβο μήπως κάποιος άλλος το αιχμαλωτίσει. Τα φτερά της είναι τόσο μεγάλα για να διευκολύνει μακρινά ταξίδια, αλλά και τόσο μικρά που επιτρέπει επικίνδυνους ελιγμούς στον ουρανό.
Αυτή την ανάσταση θυμόμαστε όλοι τις ημέρες των Παθών που έρχονται. Και κάθεται ο καθένας μας να αφεθεί στα πάθη του, αυτά για τα οποία ενοχικά ψιθυρίζει ζητώντας κατανόηση. Αυτά τα πάθη που όταν έρχονται υγραίνουν τα μάτια και πλημμυρίζουν τα μάγουλα. Βρέχουν το πρόσωπο με μια προσδοκία μήπως ξεπλύνουν κάθε ντροπή που τα συνοδεύει. Ζεστά δάκρυα που εύχεσαι να επαρκούν ώστε να ζεστάνουν τις παγωμένες στιγμές σου, εκείνες που το δίχως άλλο θρηνείς.
Στιγμές απολογισμού να ‘ναι αυτές άραγε ή στιγμές που ο θρήνος επιτρέπεται; Τύψεις, ενοχές, σκέψεις υπόλογες, αισθήματα αδυναμίας και τόσα ακόμα που θυμίζουν πως είμαστε πιο θνητοί κι από τους θνητούς. Μοιάζουν να λαχταράνε τη λύτρωση της Ανάστασης. Αυτής που καθένας έχει σχηματίσει στο μυαλό του και παρομοιάζει με φως εκτυφλωτικό. Μια Ανάσταση που έχει γεύση ανακούφισης, χρώμα ελευθερίας, μυρωδιά από άνοιξη. Μια λαμπερή Ανάσταση που θα φωτίσει κάθε σκιερό μέρος της ψυχής και θα αγαλλιάσει κάθε ένοχο αίσθημα.
Τι είναι άραγε η Ανάσταση; Η Ανάσταση είναι κατανόηση. Μια συνθήκη στην οποία επιτρέπεται να είσαι τρωτός, επιτρέπεται να κάνεις λάθος, να σφάλεις, να δοκιμάζεις, να χάνεις, να χάνεσαι κι έπειτα ξανά από την αρχή. Ανάσταση είναι αυτός ο άλλος εαυτός σου που σε χτυπάει απαλά στον ώμο λέγοντάς σου πως «δεν πειράζει», πως «έχεις δίκιο», πως «δεν φταις για όλα εσύ». Ανάσταση είναι σχοινί που σε τυλίγει μέσα του δίχως να σε πνίγει, αλλά συγκρατώντας σε, πριν προλάβεις να αυτοκατηγορηθείς. Είναι ένα δέντρο που σε αφήνει να σκαρφαλώσεις πάνω του και να κρυφτείς, σου επιτρέπει να στηριχθείς πάνω του, που σου διδάσκει πως τα φύλλα του θα μείνουν για λίγο και θα πέσουν, αλλά θα βρουν τον τρόπο να ξαναβγούν. Και αυτό το δέντρο, όσα και να του πεις, δεν θα σου γκρινιάξει, δεν θα κουραστεί να ακούει τη θλίψη ή την απογοήτευσή σου.
Ανάσταση είναι ένα σύννεφο που αιθέριο θα σε μεταφέρει κάπου ανακουφιστικά, δίχως να σε τραυματίσει. Θα σε πάει σε τόπους μακρινούς, δίχως το φόβο του άγνωστου, χωρίς τον τρόμο της αγωνίας.
Ανάσταση είναι ο ήλιος που θα φωτίσει κάθε ζωηρό σκοτάδι σου, θα ντύσει με μελωδίες κάθε κραυγή σου, θα λάμψει κάθε σκιά που σε τρομάζει. Είναι αυτός ο ήλιος που δίνει φως στα προτερήματά σου, υπενθυμίζοντάς σου πως είναι μόνο δικά σου. Είναι εκεί και σε εμπιστεύεται, δίνει χρώμα στο περιβάλλον σου, γιατί μην ξεχνάς πως εσύ είσαι το πρίσμα του. Εσύ είσαι αυτός που έχει εκατομμύρια χρώματα, από τα πιο σκοτεινά μέχρι εκείνα τα εκτυφλωτικά. Φωτίζει την πλάτη σου, θυμίζοντάς σου πως έχεις φτερά, φωτίζει τα χέρια σου δείχνοντάς σου πως μπορούν να αρπάξουν ό,τι λαχταράνε.
Ανάσταση είναι να έχω την υπομονή να περιμένω, να αφήνομαι να αγαπώ και να αγαπιέμαι. Σαν φοίνικας να ξαναγεννιέμαι από τις στάχτες μου. Να μην ντρέπομαι για τις ικανότητές μου, να μην με κατηγορώ για τις αδυναμίες μου. Να μην διστάζω να δοκιμάζω, να μην τρομάζω να επιλέγω και να μου θυμίζω πως κάθε επιλογή, τη στιγμή που την παίρνω είναι η σωστότερη!
Προτεινόμενη Βιβλιογραφία
Rogers, C., (2006). Το γίγνεσθαι του προσώπου. Εκδόσεις Ερευνητές.