Μαρία ΠολυκρέτηΠοίημα: Μαρία Πολυκρέτη
Σαν ‘ρθουν εκείνοι οι άνθρωποι που ξέρουν να δακρύζουν,
να μην τους φοβηθείς και ας σε τραυματίσουν
Σαν ‘ρθουν εκείνοι οι άνθρωποι που ήσυχα μιλούνε
να μην τους αρνηθείς, τα φυλαχτά κρατούνε
Και αν σου μιλούν με καημό να κάτσεις να ακούσεις
μα όνειρα μη σκέφτεσαι δεν είναι της παρούσης,
το νου σου άσε να σκεφτεί, σκυφτά τα λογικά τους
και βάλε το όνειρο η ψυχή να χτίσει απ’ τη μιλιά τους
Τη μοναξιά σου ίσως δουν, να σμιλεύεις με αγάπη
μα δεν ξέρουν τούτοι δω πως την έστειλες σεργιάνι.
Τους είπες πως αγάπησες κόσμο γεμάτο πόνο
και ήταν λες και ξέχασες της θλίψης σου τον φόβο
Μην άλλο, τους πονάς φτάνει η τόση αμαρτία,
αφού το θες, ξέρεις και συ να αγιάσει η συγκυρία.
Δεν είν στο κρότο η βουή που λιώνει το φαρμάκι
Είναι στου κόσμου τη σιωπή, μου είπε ένα δάκρυ.