Μένη ΚουτσοσίμουΆρθρο: Μένη Κουτσοσίμου
Ψυχολόγος – Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας
Τα χέρια κοίτα, μία κίνηση λέει πολλά, περισσότερα απ’ όσα έχεις μάθει να διαβάζεις. Κάθε μέρα περνάνε αρκετά από το οπτικό σου πεδίο, στα πήγαινε-έλα σου, στις διαδρομές σου. Είναι καχύποπτη αυτή η ζωή, ακολουθώντας τη ροή της, έμαθε κι εκείνη να μην πιστεύει στα μάτια τα δικά της και των άλλων.
Έχεις μπει ποτέ στη διαδικασία να κοιτάξεις προσεκτικά, να φιλτράρεις ό,τι βλέπεις; Η αλήθεια είναι στα χέρια, στην κίνηση. Όλα βρίσκονται εκεί, μπροστά σου, αρκεί να είσαι έτοιμος/η να αντιληφθείς τα μηνύματα. Όσο για μένα, η ζωή μου έμαθε ότι υπάρχουν χέρια πολλών ειδών… χέρια ευγενικά και ντροπαλά που σου δίνονται με συστολή, χέρια άπληστα που σε στραγγίζουν, χέρια διπρόσωπα που θα σε μπερδέψουν εσκεμμένα, χέρια άπειρα και άλλα δουλεμένα, χέρια που δεν ξεκλειδώνουν, δεν ανοίγουν γιατί η ψυχή τους είναι σφραγισμένη και η αγκαλιά τους φειδωλή.
Κι αν σ’ ενοχλεί η φασαρία της καθημερινότητας κι έχεις μάθει να κοιτάς επιλεκτικά, τι έχεις να πεις για τη ζωή που χάνεις; Όταν τα πάντα γύρω σου είναι εκπαίδευση, από πού θα αντλήσεις τη δύναμη να βγεις από το κουτάκι που σε έχουν τοποθετήσει; Όταν το σωστό και το λάθος περιπλέκονται με τέτοια μαεστρία, θέλει δύναμη για να συνειδητοποιήσεις ότι μέσα σε ένα λάθος βρίσκονται πολλά σωστά του κόσμου και θα σου πω ευθύς αμέσως τι εννοώ.
Πόσο θρασύς μπορεί να είναι μία ζωή όταν μιλά; Το στόμα της εκστομίζει ιστορίες χωρίς σημεία στίξης, το κόμμα, η παύση περισσεύουν, η τελεία, δεν της κάθεται καλά. Τα σενάρια αμέτρητα και πολυδιαβασμένα. Οι ηθοποιοί, άνθρωποι απλοί που δίνουν παράσταση καθημερινά στο βωμό της επιβίωσης. Αν ένα σενάριο δεν είναι αρεστό, αλλάζεις αίθουσα. Κάτι θα βρεθεί να σε κάνει να περάσεις ευχάριστα χωρίς πολλή σκέψη και να μας ξανάρθεις.
Υπάρχουν όμως κι εκείνοι που δεν έχουν μάθει να κοιτάζουν το εύκολο, είναι διακριτικοί και ξεχωρίζουν. Δεν έρχονται κατά πάνω σου, δεν είναι απειλή για την υπόστασή σου, έτυχε να βρεθούν συνεπιβάτες σου στο ίδιο βαγόνι, στο ίδιο δωμάτιο, δεν σε ξεθεώνουν όμως ούτε σε ταράζουν. Το βλέμμα τους ουρλιάζει αλλά δεν σ’ ενοχλεί ακόμη κι αν το ακούσεις. Έχουν αδυναμίες αυτά τα βλέμματα, πέρασαν πολλά που ούτε φαντάζεσαι. Βρίσκονται όμως εκεί, δίπλα σου, μέσα σου, πρόθυμα να τα μελετήσεις. Νιώθουν τη ντροπή να τους διαπερνά… κρύβουν τον πόνο όχι έντεχνα… δεν έχουν να διηγηθούν άλλη μία ιστορία, την ξέρεις ήδη… είναι αληθινά στη σιωπή τους, στην άρνησή τους. Η κίνηση μοναχά τους αποκαλύπτει…
Όσο κι αν προσπαθείς καθημερινά να περάσεις τα μηνύματα που θέλεις στους άλλους, να περιορίσεις την αλληλεπίδραση και να βολευτείς στο τοπίο σου, τόσο θα ξεβολεύεσαι σε πείσμα όσων έχουν μάθει να βλέπουν μέσα από εσένα. Σε τρομάζουν οι πτώσεις νομίζεις… όχι οι εκπτώσεις;
Προτεινόμενη βιβλιογραφία
Winnicot D.W. (2005). Φόβος Κατάρρευσης. Εκδ. Άγρα.