Μένη ΚουτσοσίμουΆρθρο: Μένη Κουτσοσίμου
Ψυχολόγος – Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας
Να σας ενημερώσω ότι οι λέξεις σήμερα έχουν διαφορετική γραμματοσειρά στο μυαλό μου, με περισσότερες γωνίες, κοφτή και κάθετη, για όποιον αντέχει.
Είμαι συλλέκτης.
Μαζεύω το πιο σκληρό και άγριο πράγμα του κόσμου… Στιγμές.
Ποτέ δεν ξεκινά τυχαία κάτι, αλλά λίγο – λίγο, μήνυμα – σύμπτωμα… Οι αφορισμοί μου για τη ζωή, οδεύουν προς το μέλλον, με τέτοια ταχύτητα που με ξεπερνά.
Εξηγούμαι…
Πρώτα η καθημερινότητα. Όλα γύρω μας και τίποτα δεδομένο. Όπως διευκολύνει τον καθένα από εμάς. Πότε χωρίς ακοή, άλλοτε χωρίς όραση, ενίοτε χωρίς μνήμη.
Έπειτα η τάξη πραγμάτων. Η τακτοποίηση του προγράμματος με ευλαβική σύνθεση νοηματοδοτεί το βόλεμα του καθενός. Ώρα για καφέ, ύπνο, αγκαλιά, δουλειά.
Ύστερα η συνήθεια. Παρατήρησα ότι έξω από το κλουβί της δεν κάνει. Ανακάλυψα πως παχαίνει γιατί τρώει τα πάντα αργά τη νύχτα και μετά πέφτει ξερή για ύπνο.
Και μετά η αφασία. Κοινωνία χωρίς χαμόγελα, ηθικά χωρίς αναγνώριση, δεξιότητες χωρίς ανταπόκριση, σκάνδαλα χωρίς κατάληξη, γιατί περισσεύει όλο το άλλο.
Και σας εφιστώ την προσοχή.
Είναι καλύτερα να κουνάει λίγο το πλοίο, απ’ το να είσαι μέσα και να μην το καταλαβαίνεις πως κάνεις το ταξίδι. Η συμβατική ζωή του πλοίου δεν ήταν ποτέ η νηνεμία.
Έτσι κι αλλιώς, τα πράγματα θα κυλίσουν όπως θέλουν αυτά.
Η ζωή, ξέρει… little big horn…
Προτεινόμενη βιβλιογραφία
Τομάτις Α. (2015). Το συνειδητό αυτί. Εκδ. ΡΕΩ