Αλίκη ΚατσαρούΚείμενο: Αλίκη Κατσαρού
Μικροαστή εγώ, που έχω πάει στη Μύκονο τουλάχιστον οχτώ φορές, και άλλες τόσες στην Αράχοβα.
Επειδή ζω σε επαρχία δηλαδή; Κάθε σεζόν πάω Αθήνα για ψώνια. Τι Λουίς Βουιτόν (ε, θα μάθω κάποτε να το προφέρω, σιγά), τι Τζίμμυ Τσου, τι Ρόλεξ, όλα τα τίμησα. Και ευτυχώς! Ήμουν προνοητική! Τώρα που ο σύζυγος δε βγάζει όσα έβγαζε, τουλάχιστον έχω εμφάνιση άψογη, να μη φαίνεται που δε μας βρίσκονται τα λεφτά, όπως παλιά. Ξεγελάω εγώ, είμαι έξυπνη, ξεγελάω με τις εμφανίσεις μου. Εντωμεταξύ στα παιδιά ψωνίζω δυο τρία Ραλφ και τα υπόλοιπα από τον Ζάρα. Βγάζω βέβαια όλες τις ετικέτες του Ζάρα και φαίνονται και τα παιδιά πλουσιόπαιδα. Όχι ότι δεν είναι, είναι, απλώς περνάμε μία λίγο πιο σφιχτή περίοδο, που επαναλαμβάνω, δε φαίνεται χάρη στην εξυπνάδα μου. Γκούτσι φορούσε ο πρώτος μου στα ποδαράκια του, πριν καν περπατήσει, έχω τις φωτογραφίες στο προφίλ μου.
Και πώς μικροαστή, όταν έχω πάει στο Ρέμο, στη Βανδή, στη Θεοδωρίδου, στον Τερζή, και σε πόσους άλλους, ούτε μία, ούτε δύο.
Πες αυτά δεν τα βλέπουνε γιατί τα κάνω εκτός επαρχίας. Τα ποστάρω όμως και αυτά στο facebook. Κι ύστερα εδώ στην επαρχία, τόσα και τόσα κάνω. Δεν πάω σε παρελάσεις; Δεν πάω σε λιτανείες; Δεν πάω σε όλες τις φιέστες μαζί με το σύζυγο, να μας δουν; Και από αυτά βάζω φωτογραφίες πάντα στο προφίλ μου.
Είναι και οι βαθμοί των παιδιών. Δεκαεννιά ο ένας, δεκαεννιά και τρία ο άλλος. Έκανα και μια ένσταση για ένα διαγώνισμα του ενός, που του έβαλε ο καθηγητής δεκαοχτώ και δικαιώθηκα. Δεκαεννιά άξιζε είπε η επιτροπή. Έτσι είναι οι μικροαστοί; Έχουν γιους με τέτοιους βαθμούς;
Την κοινωνικότητά μου, πού την πας; Μιλάω στο δρόμο με εκατό ανθρώπους κάθε μέρα. Ρωτάω, ενδιαφέρομαι για τη ζωή τους. Όχι από κουτσομπολιό. Από ενδιαφέρον. Ειδικά όπου υπάρχει διαζύγιο, διάσταση και τέτοια, θέλω να το μαθαίνω. Όχι από κουτσομπολιό, επαναλαμβάνω. Από ενδιαφέρον. Για τα παιδιά.
Ή μήπως οι μικροαστοί διαβάζουν hello και ok και είναι σαν να τους ξέρουν όλους αυτούς τους διάσημους προσωπικά; Αν ερχόταν τώρα η Βανδή μπροστά μου, λίγο από τα περιοδικά αυτά, λίγο από το Voice, θα της μιλούσα σαν φίλη. Όλα τα ξέρω. Όπως και τα τραγούδια της.
Και κάτι ακόμα, το ξέρω ότι οι γονείς μου δεν είναι και του πρώτου παρουσιαστικού, μου χαλάνε λίγο την εικόνα. Έχω δηλαδή επίγνωση. Αυτογνωσία. Όχι πως δεν τους αγαπάω, αλλά να τα πεθερικά μου είναι πιο κομψοί άνθρωποι, πιο του κόσμου, πώς να το πω… Γι’ αυτό στις γιορτές των παιδιών, στα γενέθλια, σε κάτι θεατρικές παραστάσεις, δεν τους καλώ τους γονείς μου, όχι πως δεν τους αγαπώ, επαναλαμβάνω, αλλά να, λίγο το παρουσιαστικό, όσο να ‘ναι, μετράει. Αλλά, αλλά! Όλα κι όλα, και φωτογραφίες και τούρτα τους πάω την επόμενη.
Την ευχή μου να χεις, μου λένε με μια φωνή. Μα την έχω, την έχω, αλλιώς δε θα χα φτάσει εδώ που είμαι! Και δεν εννοώ επαγγελματικά, οι καριέρες δεν είναι για τις μανάδες, εννοώ κοινωνικά! Κοινωνικά, η πρώτη των πρώτων.
Και με είπε μικροαστή εμένα, αυτή η χίπισσα, η Μυρτώ. Γιατί; Επειδή μπλέχτηκα στον καβγά των παιδιών μας και της τηλεφώνησα να της τα ψάλλω ένα χεράκι. Εντελώς δίκαια, γιατί της άξιζε. Με τέτοια παιδιά που ανάθρεψε.
Είναι δυνατόν;
Μικροαστή;
Εγώ;