Μαριέτα ΔημουλάΆρθρο: Μαριέτα Δημουλά
Τρέχουν τα timeline με ειδήσεις, λεπτό προς λεπτό, με πολλαπλούς καθρεφτισμούς, χιλιάδες ερμηνείες, τα σημαινόμενα στήνουν χορό, ανάλογα με τη σκοπιά και άλλη οπτική. Μέσα κι έξω από τα σύνορα, η σημασία του παρατηρητή σ’ έναν καμπυλώδες χωροχρόνο, μάταιο να προβλέψεις άλλοτε την ταχύτητα κι άλλοτε την θέση.
Είσαι, λέει, μέσα σ’ ένα ασανσέρ. Το ασανσέρ σταματά να λειτουργεί, οι αλυσίδες σπάνε, το ασανσέρ ξεκινά την ελεύθερη πτώση, και συ δεν ξέρεις αν σε διέπει ο νόμος της βαρύτητας, που προκαλεί και τον ίλιγγο, ή αν κινείσαι με ομαλή επιτάχυνση σε κάθετη γραμμική πορεία. Αν κάποιος επιμείνει καθαρά στο πρακτικό της υπόθεσης, το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο. “Σημασία δεν έχει η πτώση, αλλά η πρόσκρουση”. Όμως ο παρατηρητής λαμβάνεται υπόψιν; Κι αν ναι, πότε; Μετά από πόσα χρόνια (t) εδράζεται η σημασία του; Πόση απόσταση (x) οφείλει να έχει για να θεσμοθετηθεί ο ρόλος του; Πόσο στεγανοποιημένος από συμφέροντα οφείλει να είναι για να έχει αξία ο λόγος του; Μπορεί να υπάρξει τέτοιος παρατηρητής;
Θα ακούς πολλά, πάντα θα ακούς πολλά, οι μικροϊστορίες του καθενός μας προετοιμάζουν τη μακροϊστορία του κάθε έθνους. Η Ιστορία όμως έχει δύο πρόσωπα. Του νικητή και του χαμένου. Άρα; Ποια γνώση μπορεί τώρα να κερδηθεί μέσα από αιματηρές συμφωνίες; Ρουφάμε ειδήσεις και φτύνουμε τα κουκούτσια χαρακτηρίζοντας τα προπαγανδιστικά. Στιγμιαία νιώθεις έξυπνος ώσπου να πέσεις πάνω στην επόμενη πληροφορία που σου παρέχεται. Επιλεκτικά σου παρέχεται. Κι αν η ημιμάθεια είναι πιο δολοφονική απ’ την άγνοια; Και πώς μπορείς να ξέρεις; Πώς μπορείς να αντιλαμβάνεσαι ένα σύνολο πραγμάτων για να πιάνεις το μοχλό με σιγουριά; Λένε ότι αν η κατανόηση της Κβαντομηχανικής παρουσιάζει μια σχετική δυσκολία, η ανάγνωση και μόνο της Θεωρίας της Σχετικότητας μπορεί να προκαλέσει πονοκέφαλο.
Άρα; Πώς πορευόμαστε; Πώς πορεύεσαι χωρίς χρόνο όταν ο ρόλος σου δεν έχει υποβιβαστεί απλά σε στρατιώτη, αλλά σ’ ένα τμήμα της σκακιέρας; Σ’ ένα κομμάτι του δαπέδου. Επιλέγεις μαύρο ή άσπρο για να πατάνε πάνω τ’ άλλα πιόνια. Ματαίως, στήνεις κάστρα στο κεφάλι σου, οχυρώνεσαι πίσω από πλακάτ συμφέροντος κι αξιοπρέπειας, ντύνεσαι μ’ ένα μαύρο ή άσπρο χιτώνα και τσακώνεσαι λεκτικά με το άλλο χρώμα. Τεχνηέντως σε παρακινούν να τσακωθείς για ένα χρώμα, σε πλανεύουν με ιδεολογίες για να φουσκώσεις δύναμη, να πάρεις φόρα και να πέσεις πάνω στον άλλον.
Κι όλα να είναι τόσο σχετικά κι ημιτελή μ’ έναν χρόνο που εκπνέει. Αντιστρόφως ανάλογος με τη διαύγεια του ανθρώπινου εγκεφάλου.
Γιατί όλα όσα ζούμε, είναι μια αλλοπαρμένη θεωρία της σχετικότητας στο αυτιστικό μας σύμπαν.