Κατερίνα ΤσιτούραΆρθρο: Κατερίνα Τσιτούρα
Φιλόλογος
Ο Φρόιντ αναζητούσε τις αιτίες των συμπεριφορών στα ξεχασμένα υπόγεια των απωθημένων αναμνήσεων. Ο άνθρωπος αποτελεί το προϊόν των τραυμάτων της παιδικής του ηλικίας, συνήθιζε να υπενθυμίζει και μας γυρνούσε πίσω στο χρόνο, σε ταξίδια στους μυστηριώδεις ωκεανούς των βαθύτερων φόβων μας. Πότε, στα αλήθεια, ξεκίνησαν όλα; Δώσε μου το χέρι και άσε με να σε οδηγήσω σε ένα μέρος ανεξιχνίαστο μα, συγχρόνως, τόσο οικείο.
Είσαι παιδί και η ψυχή σου ένα άγραφο χαρτί, τα μάτια σου δύο ήλιοι που καθρεφτίζουν μέσα τους το φως της ελευθερίας και τα χέρια σου μια τεράστια αγκαλιά που κλείνει στις χούφτες της τον κόσμο όλο. Και εκείνες οι μεγαλόσωμες μορφές γράφουν με ανεξίτηλο μελάνι στον πίνακα της καρδιάς σου, χαράζουν τα βήματα του πεπρωμένου σου. Μπορείς, άραγε, να τροποποιήσεις το σενάριο που σε έχρησε απόλυτο πρωταγωνιστή του; Δραπετεύουμε ποτέ από τις προσδοκίες των παντοδύναμων γονικών φιγούρων;
Πως θα επιχειρούσες να ορίσεις την έννοια αυτοπεποίθηση και πόσο στενά θα συνέδεες την απόκτησή της με τις αναμνήσεις ενός παρελθόντος άρρηκτα συνδεδεμένου με το παρόν; Πιθανότατα ανατρέχεις στο λεξικό σου και σαν πιστός ακόλουθος του πανίσχυρου εκπαιδευτικού συστήματος της παπαγαλίας, μου αναφέρεις τώρα, με ύφος περισπούδαστο, ότι η αυτοπεποίθηση ορίζεται ως η απόλυτη πίστη προς τον εαυτό μας και τις ικανότητές μας.
Και έπειτα, βρίσκεσαι και πάλι, σε εκείνο το σκοτεινό σπήλαιο όπου οι αλυσίδες ταυτίζονται με τις προσδοκίες της τελειομανούς μητέρας και οι σκιές που αντανακλώνται στον τοίχο φαντάζουν γεγονότα απτά και αδιαμφισβήτητα. Και είσαι ξανά το παιδί που αναλαμβάνει να μοιράσει κουφέτα στο γάμο αγαπημένων συγγενών. Νιώθεις έναν απέραντο ενθουσιασμό να σε πλημμυρίζει καθώς έχουν ήδη φροντίσει να σε ενημερώσουν ότι ο γάμος αποτελεί την ευτυχή κατάληξη κάθε ισορροπημένης ενήλικης σχέσης και κυρίως επειδή- δεν ωφελεί πια να το κρύβεις – ευελπιστείς να γευτείς στα κρυφά λίγα περισσότερα από τα αμαρτωλά εδέσματα που συνήθως επιτρέπει ο αυστηρός διατροφικός προγραμματισμός της οικογένειας.
Ωστόσο, λίγο πριν προβείς στην άψογη εκτέλεση της σημαντικής σου υποχρέωσης, μια γλυκιά, καθησυχαστική, μητρική φωνούλα ακούγεται κάπου στο βάθος:
“Ax, μήπως να μοιράσει κάποιος άλλος ; Είστε σίγουροι ότι θέλετε να το κάνει η Δέσποινα; Θα τα θαλασσώσει, σας προειδοποιώ. Καλό παιδί αλλά τόσο αδέξια.”
Και ύστερα, παρακολουθείς τον εαυτό σου να ακουμπά με τρεμάμενα χέρια τα μοιραία ζαχαρωτά και να προσεύχεται να σταθεί στο ύψος της απαιτητικής περίστασης. Για κάποιον περίεργο λόγο, εκείνα τα κουφέτα μοιάζουν τώρα να κινούν με μαεστρία τα νήματα του πεπρωμένου σου. Εάν τα καταφέρεις, θα κερδίσεις μια θέση στο πάνθεο των πιο επιτυχημένων προσωπικοτήτων του αιώνα σου, οι άνθρωποι θα υποκλιθούν στο μεγαλείο της διανοητικής σου υπεροχής και η ζωή θα στρώσει κόκκινο χαλί για να υποδεχτεί τον σταθερό βηματισμό των ονείρων σου.
Και αν αποτύχεις; Τι θα μπορούσε, άραγε, να συμβεί τότε; Χμ.. Δεν θα ήθελες να ξέρεις. Οι αμφιβολίες θα εισβάλλουν σε κάθε κύτταρο της ύπαρξής σου, θα βρίσκουν αιωνίως ένα παραθυράκι ανοιχτό και από εκεί θα τρυπώνουν στο σκηνικό των ελπίδων , δηλητηριάζοντας τις κομβικές στιγμές του προσωπικού σου χάρτη.
Δεν ήθελα να στο πω τότε, δεν ήθελα ίσως να σε φοβίσω, αλλά θα συνέβαινε, Δέσποινα… Ο νόμος της αυτοεκπληρούμενης προφητείας δεν μου άφηνε περιθώρια αισιοδοξίας. Τα κουφέτα θα έπεφταν από τα παιδικά σου χέρια και το βλέμμα της αγαπημένης σου μητέρας θα καρφωνόταν πάνω σου με κάποια κρυφή ικανοποίηση. Θυμήσου, ωστόσο… Οι αλυσίδες σπάνε μονάχα την ώρα που αντιλαμβάνεσαι ότι οι σκιές ποτέ δεν ταυτίστηκαν με την αλήθεια. Και τότε, κρατάς γερά τα κουφέτα και μοιράζεις αστραφτερά χαμόγελα στους καλεσμένους της καρδιάς σου.