Δημήτρης ΒαγενάςΆρθρο: Δημήτρης Βαγενάς
Ψυχολόγος
Αγαπημένε μου φίλε,
δε ξέρω αν είσαι ακόμα στο γραφείο σου, όπου σε είχα αφήσει την τελευταία φορά, αν τώρα πια προτιμάς να γράφεις έξω απ’ τους τέσσερις τοίχους σου ή αν παράτησες το laptop σου και περιφέρεσαι με τα χαρτιά σου από δωμάτιο σε δωμάτιο. Όπου κι αν είσαι πάντως, εύχομαι να είσαι το ίδιο δημιουργικός.
Ξέρω πως το γράψιμο είναι ένα χόμπι ακριβό για την ψυχή: πόσες ώρες πέρασες, άραγε, κοιτάζοντας το ταβάνι και περιμένοντας να σου ‘ρθει η έμπνευση και πόσες φορές έσκισες θυμωμένος τα χαρτιά σου, αποφασίζοντας να τα παρατήσεις μια για πάντα; Ξέρω ακόμα πως άλλοτε θαυμάζεις τον εαυτό σου, σα μικρό Θεό, κι άλλοτε τον περιφρονείς και τον υποτιμάς, αδιαφορώντας για όσα έχεις ήδη καταφέρει. Το χειρότερο όμως είναι αυτή η διαρκής εσωτερική αιμορραγία, όπως λέει κι η αγαπημένη μου Κική Δημουλά, κάθε φορά που χρειάζεται ν’ ανατρέξεις στις πιο κρυφές σου σκέψεις και στις πιο οδυνηρές σου αναμνήσεις για να εμπνευστείς και να «πλάσεις απ’ τη θλίψη σου αρμονία», όπως εξομολογείται ο Ναπολέοντας Λαπαθιώτης. Δεν ξέρω αν τα γραπτά σου είναι βιωματικά, αλλά δεν έχει καμία σημασία, αφού πάντα κατά βάθος ο ήρωας θα είσαι εσύ και όλοι όσοι (δεν) στάθηκαν στο πλευρό σου. Κι έτσι, αγαπημένε μου φίλε, αντί να βρεις στο γράψιμο παρηγοριά, βρίσκεις μονάχα πόνο, απογοήτευση και αγωνία – για τα γραπτά σου από ‘δω και πέρα, και για τη ζωή σου από ‘δω και πέρα….
Όμως δεν είναι έτσι ή μάλλον δεν μπορεί να είναι μόνο έτσι! Πολλές φορές κατάφερες να δραπετεύσεις σ’ ένα μαγικό κόσμο, να πας σε μέρη που δεν είχες ξαναδεί και να μιλήσεις με ανθρώπους που δεν είχες γνωρίσει, αλήθεια δεν είναι; Κι ακόμα κι αν μου ανταπαντήσεις, λέγοντας «καλά όλα αυτά, αλλά κράτησαν για λίγο», θα σου πω για όλες εκείνες τις πολύωρες – και τόσο ευχάριστες! – συζητήσεις με τους φίλους σου για τα γραπτά σου, αλλά και για τους νέους φίλους που έκανες, πηγαίνοντας σε σεμινάρια και ομάδες νέων συγγραφέων, και συζητώντας στα blog και τις σελίδες στο facebook… Όλα κι όλα, οι κουραστικές και δύσκολες μέρες σου ήταν κάπως πιο όμορφες όταν τελείωναν με τους χαρακτήρες σου, κι αν οι ήρωές σου κακοπερνούσαν, βασανίζοντας κι εσένα, στο χέρι σου είναι να γίνεις πιο γενναιόδωρος μαζί τους! Στο κάτω – κάτω συγγραφέας είσαι, δεν υπάρχει σωστό και λάθος, εκφράσου ελεύθερα και μην κατηγορείς τον εαυτό σου: αν δε σου αρέσει κάτι, διόρθωσέ το, κι αν σ’ αρέσει να γράφεις αλλά πιστεύεις πως είσαι ατάλαντος, ποιο το πρόβλημα; Γράψε για να διασκεδάσεις! Δες το σαν ένα παιχνίδι που καταφέρνει να σε διασκεδάζει και να σε χαλαρώνει, κι αδιαφόρησε για την αξία των γραπτών σου: εξάλλου, αν δεν γράφεις, πιστεύοντας πως δεν αξίζεις, πώς θα διορθώσεις τις ατέλειές σου και θα εξελιχθείς; Μην περιμένεις την έμπνευση να σου χτυπήσει τον κουδούνι, ξεκίνα να γράφεις αυτές τις – ανόητες κατά την άποψή σου – ιδέες, και θα δει στην πορεία πού μπορεί να σε πάνε. Γράφοντας, θα γίνεσαι καλύτερος μέρα με τη μέρα. Και μην ξεχνάς: πρόκειται για χόμπι, δεν γράφεις για να πάρεις το Νόμπελ! (Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι που παίρνουν βραβεία και ζουν απ’ τα βιβλία τους, αλλά εσύ δεν είσαι ένας απ’ αυτούς: αν ήσουν, δεν νομίζω πως θα έχανες το χρόνο σου διαβάζοντας το γράμμα ενός ερασιτέχνη συγγραφέα!)
Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο, προς το παρόν τουλάχιστον… Ελπίζω να είσαι καλά και να λάβω σύντομα – εκτός απ’ τα χαιρετίσματά σου – και τα καλλιτεχνικά σου νέα.
Υ.Γ.: Αυτό το γράμμα δεν έχει παραλήπτη. Απευθύνεται όμως σε όλους όσους έχουν καλλιτεχνικές ανησυχίες.
Προτεινόμενη βιβλιογραφία
Austin, K. (2013). Κλέψε σαν καλλιτέχνης. Πειραιάς: Key Books
Morris, C. Creativity: Why Bother? 10 Benefits of Expressing Your Creativity. Ανάκτηση στις 4 Οκτωβρίου 2015 από http://www.selfgrowth.com/articles/Morris4.html