ΑnimartistsΆρθρο: Βάσια Μήλα
Φοιτήτρια Κοινωνιολογίας
Επιμέλεια: Βασίλης Μακρυδήμας
Υπ. Διδ. Νεοελληνικής Φιλολογίας
Πάνε τρία χρόνια απ’ όταν είχα ακούσει για την κάρτα interrail από κάποιους φίλους. Όταν τους ρώτησα να μου εξηγήσουνε περί τίνος πρόκειται, μου είπαν ότι είναι ένα εισιτήριο με το οποίο μπορείς να ταξιδέψεις με τρένο σε όλη την Ευρώπη, έως 30 χώρες ανώτατο όριο. Είναι στην ουσία ένα εισιτήριο πάνω στο οποίο έχεις τη δυνατότητα να συμπληρώσεις εσύ τις διαδρομές και τις χώρες στις οποίες θέλεις να ταξιδέψεις, αρκεί να περιλαμβάνονται στο όριο των ημερών που σου παρέχει το πακέτο. Εγώ και ο συνταξιδιώτης μου διαλέξαμε το πακέτο των πέντε ημερών με δέκα συνολικές ημέρες ταξιδιού. Καθότι, όμως, δεν μας αρκούσαν οι ημέρες, αποφασίσαμε να κάτσουμε άλλες 2 ημέρες και να γυρίσουμε πίσω- στην Αθήνα- με αεροπλάνο.
Το ταξίδι μας ξεκίνησε από την Αθήνα με αεροπλάνο και αρχικό προορισμό το Μιλάνο. Στη συνέχεια πήραμε το τρένο για Φλωρεντία, έπειτα για Πράγα και τέλος για Βουδαπέστη. Για να δούμε, όμως, πώς κύλησαν τα πράγματα από την αρχή!
Πρώτος προορισμός, λοιπόν, η Φλωρεντία! Αν και αυτή ήταν η δεύτερη φορά που επισκεπτόμουν μια από τις πιο γραφικές μεσαιωνικές πόλεις της Ιταλίας, τολμώ να πω ότι τώρα πια κατάφερα να τη γνωρίσω καλύτερα και να έρθω πιο κοντά με την ιδιοσυγκρασία των Ιταλών. Φθάνοντας βρήκαμε το χόστελ όπου θα μέναμε τρία βράδια. Αφήσαμε τα πράγματά μας και ξεκινήσαμε την εξερεύνησή μας στα πλακόστρωτα της Φλωρεντίας. Με ελάχιστες ώρες ύπνου και εξαντλημένοι, αποφασίζουμε να ξαποστάσουμε λίγο σε ένα πολύ μικρό και ρομαντικό μαγαζί για να δοκιμάσουμε επιτέλους μια αυθεντική ιταλική πίτσα. Το εστιατόριο ονομάζεται «Il Teatro» και βρίσκεται κοντά στο χόστελ, στη via Ghibellina. Μπαίνοντας μας υποδέχτηκαν οι σερβιτόροι, οι οποίοι ήταν αρκετά περιποιημένοι εμφανισιακώς. Μας οδήγησαν σε ένα τραπέζι και μας έφεραν τον κατάλογο για να παραγγείλουμε. Μου έκανε εντύπωση ότι όλοι καθόντουσαν απέναντι ο ένας από τον άλλο, και ίσως τους φάνηκε περίεργο που εμείς καθίσαμε δίπλα-δίπλα. Σε κάθε τραπέζι υπήρχε ένα μπουκάλι κόκκινο ιταλικό κρασί. Παρατηρώντας λίγο τους ανθρώπους συνειδητοποίησα ότι έτρωγαν πολύ, αν και «δεν τους φαινόταν» εξωτερικά! Η ιδιοκτήτρια του μαγαζιού ήταν πολύ φιλόξενη με όλους τους πελάτες. Πήγαινε στα τραπέζια και έπιανε κουβέντα μαζί τους. Εμάς μας είπε «ευχαριστώ» στα ελληνικά φεύγοντας, αφού μας κέρασε πρώτα λεμοντσέλο, και εμείς την ευχαριστήσαμε με μια αγκαλιά! Αν ποτέ επισκεφθείτε τη Φλωρεντία, περάστε από αυτό το μαγαζάκι και παραγγείλτε πίτσα diavola. Είναι για τους τολμηρούς που τους αρέσουν οι πικάντικες γεύσεις. Μην παραλείψετε επίσης να δοκιμάσετε μια αυθεντική ιταλική μακαρονάδα με σάλτσα από ντομάτα και βασιλικό. Όλα αυτά, βέβαια, σε πολύ προσιτές τιμές!
Ξημερώνοντας η πρώτη μέρα μας στη Φλωρεντία φορέσαμε τα αθλητικά μας, φάγαμε ένα γερό πρωινό, και με γεμάτη διάθεση ξεκινήσαμε με σκοπό να εξερευνήσουμε όσα πιο πολλά αξιοθέατα μπορούσαμε. Έτσι, βρεθήκαμε στη Piazza della Signoria η οποία μέχρι σήμερα θεωρείται ένας από τους πιο δημοφιλής τόπους συνάντησης τόσο για τους τουρίστες, όσο και για τους Φλωρεντινούς. Μια πλατεία που δεν περνά απαρατήρητη, αφού όπου και να γυρίσεις το βλέμμα σου αντικρίζεις μεγαλοπρεπή αγάλματα, άλλα να κοιτάζουν εσένα και άλλα να κοιτάζουν προς το άγνωστο. Στη Piazza della Signoria βρίσκεται και το αντίγραφο του γλυπτού του Michelangelo, o «Δαυίδ», καθώς και το εντυπωσιακό συντριβάνι του Ποσειδώνα, έργο του Bartolomeo Ammannati.
Στη συνέχεια, ακολουθήσαμε τον δρόμο προς τη Ponte Vecchio. Η γέφυρα αυτή -ελληνιστί «Παλιά γέφυρα»- βρίσκεται ανάμεσα στις βόρειες και νότιες όχθες του ποταμού Arno, στο πιο στενό τμήμα του, και ενώνει την καρδιά της Φλωρεντίας με το Oltarno. Είναι αξιοσημείωτο ότι η γέφυρα αυτή έχει παρασυρθεί δύο φορές από τα ορμητικά νερά του ποταμού, αλλά ξαναχτίστηκε. Πάνω της μπορείς να βρεις πολλούς ζωγράφους έτοιμους να φιλοτεχνήσουν το πορτραίτο σου ή τη γελοιογραφία σου. Κοιτάζοντας κάτω από τη γέφυρα θαυμάζεις τα νερά του ποταμού Arno. Τα μικρά και όμορφα λουλουδάκια που έχουνε φυτέψει οι Φλωρεντίνοι στολίζουν τις όχθες. Αποτελεί ένα ιδανικό μέρος για τους ερωτευμένους, οι οποίοι κλειδώνουν δίπλα στη γέφυρα μικρά λουκέτα που συμβολίζουν την αιώνια αγάπη τους!
Στο δρόμο για το Palazzo Vecchio, ένα μεσαιωνικό αριστούργημα, βρεθήκαμε εντελώς τυχαία μπροστά από το σπίτι όπου ο Φιόντορ Ντοστογιέφκι έγραψε ένα μέρος από τον «Ηλίθιο». Απέναντι ακριβώς ορθώνεται το Palazzo Vecchio, γνωστό επίσης με το αρχικό του όνομα Palazzo della Signoria. Αποτελούσε την έδρα της τοπικής κυβέρνησης, ενώ πιθανολογείται ότι ήταν έργο του Arnolfo di Cambio, αρχιτέκτονα του καθεδρικού ναού. Εκτός από πανέμορφο τουριστικό αξιοθέατο, αποτελεί ταυτόχρονα χώρο ξεκούρασης για τους τουρίστες και για τους ίδιους τους Φλωρεντίνους, μιας και μπορείς να απολαύσεις το φαγητό σου στο μεγάλο προαύλιο, το οποίο ελκύει τους λάτρεις της φωτογραφίας.
Επόμενος προορισμός μας ήταν το φρούριο San Niccolo, που βρίσκεται στην Piazza Piave. Δυστυχώς την ώρα που φθάσαμε ήταν κλειστό. Ωστόσο, δίχως να μας πάρει από κάτω αποφασίσαμε να ανεβούμε τα σκαλιά που υπάρχουν ακριβώς δίπλα του, τα οποία σε οδηγούν στο υψηλότερο σημείο της Φλωρεντίας από όπου μπορείς να απολαύσεις την πανοραμική θέα. Εκεί πετύχαμε, εντελώς τυχαία και δίχως να το γνωρίζουμε, το Gelato Festival, ένα φεστιβάλ παγωτού, στο οποίο με 10€ μπορούσες να δοκιμάσεις οποιοδήποτε παγωτό της αρεσκείας σου από πλήθος παγωτατζίδικων.
Την επόμενη ημέρα επισκεφθήκαμε το Battistero, ή αλλιώς το Βαπτιστήριο του Αγίου Ιωάννη, στις πύλες του οποίου απεικονίζεται η ζωή του Ιησού, οι Ευαγγελιστές, οι Ιατροί της Εκκλησίας, καθώς και οι Πύλες του Παραδείσου. Το κύριο χαρακτηριστικό, όμως, της εκκλησίας αυτής είναι ότι στις ζωγραφικές της απεικονίσεις αναπαριστώνται σκηνές από την Παλαιά Διαθήκη.
Δε γίνεται να είσαι στη Φλωρεντία και να μην έχεις επισκεφθεί τον καθεδρικό της Duomo, αφιερωμένο στην Santa Maria del Fiore. Είναι το σήμα κατατεθέν της Ιταλίας, καθώς πρόκειται για την μοναδική εκκλησία της οποίας ο τρούλος είναι διακριτός από οποιοδήποτε σημείο της Φλωρεντίας και αν βρίσκεσαι. Ο επιβλητικός αυτός θόλος την καθιστά πόλο έλξης για τους τουρίστες, οι οποίοι σχηματίζουν τεράστια ουρά για να εισέλθουν, παρ’ όλο που ο εσωτερικός της διάκοσμος είναι πιο λιτός σε σύγκριση με άλλες εκκλησίες της περιοχής.
Συνεχίζοντας τη βόλτα μας, αποφασίσαμε να επισκεφτούμε το Μουσείο του Γαλιλαίου, το οποίο βρίσκεται στη Piazza dei Giudici. Εκεί είχαμε την ευκαιρία να δούμε από κοντά ανακαλύψεις και εργαλεία του ίδιου, καθώς επίσης και άλλες ανακαλύψεις οι οποίες βασίστηκαν στην ευρηματική ιδιοφυία του. Από τα πιο εντυπωσιακά εκθέματα ήταν τα μεγάλα και όμορφα σχεδιασμένα τηλεσκόπια φτιαγμένα από ξύλο. Το εισιτήριο εισόδου ανέρχεται στα 9€, τα οποία αξίζει να ξοδέψετε.
Κατά τη διάρκεια της περιήγησής μας στους δρόμους της πόλης, το βλέμμα μου μαγνήτισε ξαφνικά ένα πολύ μικρό μαγαζί κάπου στην via del Leoni. Το μαγαζί ονομαζόταν «liutaio master». Μέσα μία κυρία σχεδίαζε και ζωγράφιζε πάνω σε βιολιά. Μιας και δηλώνω θαυμάστρια του συγκεκριμένου εγχόρδου, δεν μπορούσα να μην σταθώ και να παρατηρήσω με πόση προσήλωση η γυναίκα αυτή φιλοτεχνούσε τα όργανα σε έναν χώρο που έμοιαζε να είναι το καταφύγιό της.
Έχοντας διανύσει πια τη μισή Φλωρεντία, και καθώς πλησίαζε το απόγευμα, νιώθαμε ότι είχε έρθει η ώρα να φορτίσουμε τις μπαταρίες μας με ένα καλό και νόστιμο φαγητό. Θέλοντας να δοκιμάσουμε κάτι διαφορετικό από την πίτσα και τα μακαρόνια –περιττό να σας πω ότι όπου και να κοιτάξεις αντικρίζεις και μια μικρή πιτσαρία, οπότε αν είστε λάτρεις της πίτσας, εκεί θα βρείτε τον επίγειο παράδεισό σας- ανακαλύψαμε ένα μικρό καταχωνιασμένο μαγαζάκι με το όνομα «Pino’s sandwiches». Μιας και προσφερόταν η δυνατότητα του μπουφέ, μπορούσες να επιλέξεις ανάμεσα σε πολλές νόστιμες λιχουδιές με μόλις 7€. Αυτά που εντυπώθηκαν στους γευστικούς μου κάλυκες είναι μια πολύ καυτερή σάλτσα με κύριο συστατικό το πικάντικο, ιταλικό σαλάμι, καθώς και κάτι μικρά μοτσαρελάκια με γέμιση ζαμπόν. Σας τα συστήνω ανεπιφύλακτα! Έτσι, με γεμάτα στομάχια συνεχίσαμε τη βόλτα μας…
Επόμενη στάση η Piazza di Sante Croce στην οποία βρίσκεται η ομώνυμη φραγκισκανική βασιλική. Η εκκλησία της Santa Croce ξεκίνησε πιθανόν από τον Arnolfo di Cambio to 1294 ενώ ολοκληρώθηκε μετά από 150 χρόνια από τον Vasari. Εξέχουσες προσωπικότητες ενταφιάστηκαν εκεί, όπως ο Giotto, o Galileo, o Michelangelo, κ.α. Χαρακτηριστικό της συγκεκριμένης εκκλησίας είναι οι νωπογραφίες που κοσμούν το εσωτερικό της. Νωπογραφία ή αλλιώς φρεσκογραφία είναι η τεχνική που χρησιμοποιείται για τη δημιουργία τοιχογραφιών σύμφωνα με την οποία τα χρώματα απλώνονται απευθείας σε νωπή επιφάνεια. Η τεχνική αυτή καθιστά τα έργα ανθεκτικά στις φθορές του χρόνου, και παρατηρείται σε αρκετές εκκλησίες στη Φλωρεντία. Επιπλέον, στην πλατεία μπορείς να θαυμάσεις τα μνημεία του Δάντη, του Μακιαβέλι, όπως και του δραματουργού Vittorio Alfieri. Το βράδυ μετατρέπεται σε κέντρο συνάντησης για τους νέους. Με ένα μπουκάλι κρασί και όρεξη για συζήτηση περνούν το βράδυ τους εκεί. Έτσι και εμείς βρεθήκαμε εκείνη τη νύχτα έχοντας δίπλα μας το άγαλμα του Δάντη, με ένα μπουκάλι κρασί και κοιτάζοντας τον ουρανό!
Αν και η διαμονή μας διήρκεσε μόνο τρείς ημέρες, καταφέραμε με περπάτημα 12 ωρών να δούμε αρκετά αξιοθέατα αλλά και σημεία από την ζωή της πόλης που θα μείνουν βαθειά χαραγμένα μέσα μας. Σε γενικές γραμμές μου έκανε εντύπωση ότι η Φλωρεντία βρίθει εκκλησιών τεράστιου μεγέθους, οι οποίες απαρέγκλιτα συνοδεύονται από επιβλητικά αγάλματα και το εκκλησιαστικό όργανο. Μεγαλύτερη έκπληξη για εμένα αποτέλεσε η εκκλησία Church of Santa Maria Assunta of the Badia Fiorentina, διακοσμημένη με σκαλιστή ξύλινη οροφή, σε σημείο να αναρωτιέμαι πόσο εργατικό δυναμικό χρειάστηκε για να δημιουργηθεί αυτό το εκτυφλωτικό αποτέλεσμα. Ακόμα, το κέντρο της Φλωρεντίας –που ήταν και ο κύριος χώρος δράσης μας- είναι όλο στρωμένο με πλάκες, ενώ τα λεωφορεία που κινούνται μέσα εκεί λειτουργούν με μπαταρία (επαναφορτίζονται κάθε βράδυ, τα εκτός κέντρου παραμένουν βενζινοκίνητα). Ακόμα, στις περισσότερες γωνίες των πεζοδρομιών υπάρχει μία μεγάλη εικόνα της Παναγίας, που λειτουργεί σαν φυλαχτό. Η Φλωρεντία θεωρείται ένας γνωστός τουριστικός προορισμός στον οποίο μπορείς να συναντήσεις πολλές εθνικότητες, αλλά και αρκετή νεολαία που κάνει την πόλη «ζωντανή» όλο το 24ωρο. Όσο για τους Ιταλούς, είναι άνθρωποι ευγενικοί και ευχάριστοι, χαίρονται να διασκεδάζουν με τους φίλους τους τρώγοντας και πίνοντας άφθονο κρασί, με ένα χαμόγελο να φωτίζει το πρόσωπό τους.
Από την μνήμη μου θα αναδύεται πάντα ως μία πόλη που έχει «αναπαλαιώσει» όλο της τον πολιτισμό καταφέρνοντας να συνδυάζει επιτυχώς το παλιό με το σύγχρονο, το ιστορικό της παρελθόν με το ανανεωτικό παρόν. Αν δεν την έχετε επισκεφθεί σας προτείνω σύντομα να το κάνετε!