Λευτέρης ΑνέστηςΆρθρο: Λευτέρης Ανέστης
Φοιτητής Ψυχολογίας
Επιμέλεια: Μαρία Κασσεροπούλου
Φιλόλογος
Ώρες ώρες αναρωτιέμαι αν οι άνθρωποι τελικά γεννηθήκαμε για να μάθουμε να λέμε αντίο. Η ζωή φαίνεται να είναι μία μεγάλη αλυσίδα αποχαιρετισμών, διαφόρων διαβαθμίσεων ως προς την ένταση, με το κάθε αντίο όμως να αφήνει και ένα μνημονικό ίχνος, μία πινελιά στον καμβά του ψυχισμού μας.
Γεννιόμαστε λέγοντας αντίο σε ένα περιβάλλον που για εννέα μήνες ανταποκρινόταν σε όλες μας τις απαιτήσεις, ακριβώς τη στιγμή που εκείνες δημιουργούνταν. Ύστερα βγαίνουμε στον έξω κόσμο που είναι πιο σκληρός. Μεγαλώνουμε και λέμε αντίο χρόνο με το χρόνο στον εαυτό του παρελθόντος, στην αθωότητα που χάθηκε μαζί του και προσπαθούμε να διαχειριστούμε την ωριμότητα που ήρθε. Αλλάζουμε σχολεία καθώς τα χρόνια περνούν και λέμε αντίο σε συμμαθητές και δασκάλους. Οι άλλοτε πρωταγωνιστές τις καθημερινότητάς μας τώρα εξαφανίστηκαν! Αυτός που καθόταν δίπλα σου στο θρανίο κάθε πρωί στην Τετάρτη Δημοτικού τι να κάνει άραγε σήμερα; Η δασκάλα που, όταν σε είδε να κλαις. ήρθε και σε αγκάλιασε;
Μεγαλώνεις ακόμα πιο πολύ.. και έρχεται η ώρα να φύγεις από το σπίτι και να αποχαιρετήσεις τους γονείς, προσωρινά έστω. Και μέχρι να συνηθίσεις, να χτίσεις μία νέα ζωή, να βιώσεις τις πιο έντονες στιγμές και να δεθείς ουσιαστικά με δυο-τρεις καλούς φίλους, πρέπει να ξαναφύγεις…. ήρθε το πτυχίο! Αντίο πάλι, όμορφα περάσαμε, θα σας θυμάμαι!
Mετά αλλάζεις πόλεις, δουλειές, συναδέλφους, έρωτες… Ποτέ δεν παραλείπεις να πεις αντίο. Άλλα πονάνε, άλλα είναι τυπικά, άλλα κρύβουν μία προσμονή επανασύνδεσης, άλλα είναι παντοτινά και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει… Ο θάνατος είναι άλλωστε οδυνηρός για εκείνους που μένουν. Αυτούς στοιχειώνει. Είναι η ζωή όμως τόσο σκληρή; Γιατί τόσα πολλά αντίο;
Κάθε αποχωρισμός που πονάει, αξίζει το θρήνο σου. Μην τον καταπνίξεις…
Πρέπει όμως να νιώθεις τυχερός όταν ένα αντίο είναι πολύ δύσκολο. Όταν ο πόνος του αποχωρισμού είναι βαθύς, όταν πιστεύεις ότι δε θα το αντέξεις, ότι είναι πέρα από τις δυνάμεις σου..νιώσε πραγματικά τυχερός! Είχες κάτι που σε φρόντισε, σε αφύπνισε, έδωσε νόημα στη ζωή σου, σ’ έμαθε να αγαπάς. Ζήσε πια με όλα αυτά που σου χάρισε, με όλα τα εφόδια που σου έδωσε για να είσαι σήμερα αυτός που είσαι. Προχώρα. Μη φοβάσαι…
Έχεις μάθει να λες αντίο, άλλωστε.