ΑnimartistsΆρθρο: Βάσια Μήλα
Φοιτήτρια Κοινωνιολογίας
Επιμέλεια: Βασίλης Μακρυδήμας
Υπ. Διδ. Νεοελληνικής Φιλολογίας
Και σιγά-σιγά φθάνουμε προς το τέλος του ταξιδιού με τελικό προορισμό τη Βουδαπέστη! Είχα το συναίσθημα που νιώθει κανείς όταν φθάνει κάτι προς το τέλος του και αναρωτιέσαι πόσο γρήγορα περάσανε οι μέρες και δεν κατάλαβες τίποτα! Αλλά ας τα αφήσουμε αυτά και ας ταξιδέψουμε στην Βούδα και στην Πέστη. Δε θα χρειαστείτε πολλά, μονάχα καλή παρέα και ζεστά ρούχα.
Το τρένο από την Πράγα έφευγε λίγο πριν τα μεσάνυχτα και πηγαίνοντας προς το σταθμό του τρένου αφήναμε πίσω μας τη παραμυθένια Πράγα και κατευθυνόμασταν προς τη Βουδαπέστη, το «διαμάντι του Δούναβη»!
Το πρώτο πράγμα που κάναμε όταν φθάσαμε ήταν να αλλάξουμε νόμισμα (το συνάλλαγμά της είναι τα φιορίνια – για τη συναλλαγή σας να επισκέπτεστε μόνο καταστήματα που γράφουν απ’ έξω «no charge», δηλαδή, χωρίς χρέωση, έτσι ώστε να μην σας κρατήσουν επιπλέον χρήματα). Όσον αφορά τις μετακινήσεις με τα μέσα μεταφοράς, είχαμε ήδη ενημερωθεί ότι κοστίζουν ακριβά, αφού το εισιτήριο του μετρό απλής διαδρομής αναλογεί σε 2,50 €. Για το λόγο αυτό, θα σας πρότεινα να βγάλετε μια κάρτα (η διάρκειά της ξεκινά από 1 ημέρα και φθάνει μέχρι και ένα μήνα) για να είναι πιο οικονομικές οι μετακινήσεις σας.
Έχοντας, λοιπόν, πέντε ημέρες να γυρίσουμε και να δούμε την όμορφη Βουδαπέστη, και εξαιτίας του πολύωρου ταξιδιού μας, η πρώτη μέρα κύλησε λίγο πιο ήρεμα με χαλαρές βόλτες στο Δούναβη. Έτσι λοιπόν, αρχικά επισκεφθήκαμε την Αλυσιδωτή Γέφυρα, την οποία διανύσαμε με τα πόδια. Τα καταπράσινα νερά του Δούναβη που βρίσκονται ακριβώς από κάτω, ειλικρινά μπορούν να σε μαγέψουν. Μικρά φωτάκια και σημαίες της Ουγγαρίας κοσμούν τη γέφυρα. Ιστορικά, η σημασία της Αλυσιδωτής Γέφυρας είναι μεγάλη και αυτό γιατί, παρ’ όλο που υπάρχουνε εννέα γέφυρες πια που ενώνουν την Βούδα με την Πέστη, αυτή ήταν η πρώτη μέσω της οποίας επετράπη η ενοποίησή τους.
Τη δεύτερη μέρα αποφασίσαμε να ανέβουμε στο Κάστρο της Βούδας. Καθότι μέναμε στην Πέστη, πήραμε από εκεί το μετρό και έπειτα το λεωφορείο 16Α, το οποίο θα μας ανέβαζε στο Κάστρο. Ανεβαίνοντας θα έλεγα ότι αυτό που κλέβει τις εντυπώσεις και μαγεύει μικρούς και μεγάλους είναι η θέα που προσφέρει το υψόμετρο για να απολαύσεις πανοραμικά τόσο την Πέστη, όσο και τον Δούναβη, ο οποίος αποτελεί τον 6ο μεγαλύτερο ποταμό της Ευρώπης. Μέσα στο Κάστρο μπορείς να δεις το Βασιλικό Παλάτι το οποίο βρίσκεται εκεί από τον 13ο αιώνα. Αξίζει να σημειωθεί ότι το Παλάτι αυτό θεωρείται το σύμβολο της Ουγγαρίας.
Προχωρώντας, βρεθήκαμε μπροστά από την εκκλησία του Ματθαίου. Τα πολύχρωμα κεραμίδια της τράβηξαν αμέσως την προσοχή μου, αφού δύσκολα περνούν απαρατήρητα. Η συγκεκριμένη εκκλησία είχε μετατραπεί σε τζαμί το 1541, όταν οι Τούρκοι κατέλαβαν την περιοχή και οι οποίοι έβαψαν τους τοίχους με αποσπάσματα από το Κοράνι. Αργότερα, τον 20ο αιώνα μετατράπηκε σε μαγειρεία από τις γερμανικές δυνάμεις της Κατοχής, ενώ έπειτα χρησιμοποιήθηκε ως στάβλος από τους Ρώσους.
Πίσω από το ιερό της εκκλησίας του Ματθαίου βρίσκεται ο Πύργος των Ψαράδων, που αποτελείται από εφτά πύργους. Ο καθένας συμβολίζει τις εφτά φυλές των Μαγυάρων. Ο Πύργος πήρε την ονομασία του από τους ψαράδες που ήταν υπεύθυνοι για τη φύλαξη του Κάστρου στα μεσαιωνικά χρόνια. Είναι ένα πολύ ξεχωριστό μνημείο μιας και δεν μπορείς να δεις κάτι παρόμοιο στη Βουδαπέστη.
Ενώ είμαστε ακόμα μέσα στο Κάστρο περπατήσαμε στους Βασιλικούς Κήπους με τα πολύχρωμα λουλούδια. Η ποικιλία των φυτών σε κάνει να νιώθεις ότι βρίσκεσαι εκτός πόλης. Επίσης, επισκεφθήκαμε και το λαβύρινθο όπου ο Βασιλιάς είχε φυλακίσει τον κόμη Βλάντ (Δράκουλα).
Την επόμενη μέρα επισκεφθήκαμε το Κοινοβούλιο, το οποίο ειλικρινά, όταν το πρωτοαντίκρισα, με εντυπωσίασε η μεγαλοπρέπειά του. Κυρίαρχο διακοσμητικό στοιχείο του είναι ο νεο-αναγεννησιακός τρούλος, καθώς και ο νεο-γοτθικός ρυθμός του κτίσματος. Την περίοδο που ήμασταν εκεί μία μαύρη σημαία κρεμόταν απ’ έξω. Ρωτήσαμε να μάθουμε τον λόγο και πληροφορηθήκαμε ότι πρόσφατα είχε πεθάνει ο πρωθυπουργός τους.
Προχωρώντας, βρεθήκαμε στην πλατεία Ελευθερίας. Το όνομά της τονίζει εμφατικά το μνημείο που έχει αναγερθεί εις μνήμη και τιμή των θυμάτων της Ουγγαρίας από τη ναζιστική λαίλαπα. Το περί ου ο λόγος άγαλμα απεικονίζει τον έκπτωτο αρχάγγελο Γαβριήλ με έναν αετό από πάνω του· ο πρώτος συμβολίζει το έθνος της Ουγγαρίας, ενώ ο δεύτερος τους ναζί. Απέναντι ακριβώς από αυτό το άγαλμα έχουν συγκεντρωθεί αρκετά αντικείμενα και φωτογραφίες, κάτι που εξήψε την περιέργειά μας. Ένας περαστικός μας εξήγησε ότι η Ουγγαρία είχε βοηθήσει και συμμαχήσει με τους Γερμανούς στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, και ότι είχε στείλει 437.000 ανθρώπους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Τα αντικείμενα και οι φωτογραφίες αναφέρονται στα θύματα αλλά και τις οικογένειές τους. Επί της ουσίας, λοιπόν, τα αντικείμενα αυτά αποτελούν μια ένδειξη διαμαρτυρίας απέναντι στην Ουγγαρία η οποία αποποιήθηκε οποιαδήποτε ευθύνη για τα θύματα. Είναι γεγονός πως για μία στιγμή βρίσκεσαι αντιμέτωπος με τη σκληρή αλήθεια, μια αλήθεια απομακρυσμένη από τις ομορφιές της Βουδαπέστης και τα αξιοθέατά της.
Έπειτα, αποφασίσαμε να επισκεφθούμε την Εβραϊκή Συναγωγή, τη μεγαλύτερη συναγωγή της Ευρώπης και τη δεύτερη σε όλο τον κόσμο. Χτίστηκε μεταξύ 1854 και 1859. Δυστυχώς ήταν κλειστή την ώρα που πήγαμε και δεν καταφέραμε να την απολαύσουμε και εκ των έσω. Περιοριστήκαμε να θαυμάσουμε μόνο την αρχιτεκτονική της απ’ έξω.
Την τέταρτη μέρα βρεθήκαμε έξω από το κέντρο της πόλης. Ανεβήκαμε στον λόφο του Γκέλερτ για να δούμε το Άγαλμα της Ελευθερίας. Περιττό να σας πω ότι η πανοραμική θέα που προσφέρεται από το συγκεκριμένο σημείο είναι φοβερή και αξίζει να ανέβετε βράδυ για να δείτε φωτισμένη τη Βουδαπέστη, όπως και το Άγαλμα της Ελευθερίας.
Κατεβαίνοντας τα σκαλάκια συναντήσαμε την εκκλησία του Αγίου Παύλου, η οποία βρίσκεται μέσα σε μία σπηλιά. Χτίστηκε το 1926 και σχεδιάστηκε με αυτό τον τρόπο ώστε να μοιάζει με το ιερό σπήλαιο της Λούρδης. Βρίσκεται στο λόφο Γκέλερτ και Τάμπαν.
Στη συνέχεια επισκεφθήκαμε το νησί της Μαργαρίτας. Αν έχει καλό καιρό, σας συνιστώ να το εξερευνήσετε με ποδήλατο! Είναι καταπράσινο με μεγάλη ποικιλία λουλουδιών και φυτών και είναι έξω από το κέντρο. Θεωρείται διάσημος προορισμός αναψυχής για τους Ούγγρους.
Πριν τελειώσει το ταξίδι μας, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μερικά μικρά μυστικά που θα απογειώσουν την ταξιδιωτική εμπειρία σας στην Βουδαπέστη. Στον δρόμο Vaci Utca βρίσκεται η αγορά. Πρόκειται για μια αρκετά μεγάλη αγορά με διαφόρων ειδών αντικείμενα και ποικιλία κρεάτων για να δοκιμάσετε. Μην παραλείψετε να γευματίσετε στη διάσημη παμπ «For sale», που βρίσκεται στο δρόμο Vámház krt. 2. Ξεχωρίζει για τα παραδοσιακά της φαγητά σερβιρισμένα σε μεγάλα πιάτα και την ρομαντική ατμόσφαιρά της. Ένα πολύ καλό μέρος για να πιείτε άφθονη (και φθηνή) μπύρα είναι η Prater Pub στον δρόμο Prater. Σας προτείνω να δοκιμάσετε μπύρα κόκκινη, ειδικά την Paulaner Salvator με πολύ ιδιαίτερη γεύση. Τέλος, μη διστάσετε να δοκιμάσετε χοτ ντογκ από ολόκληρα, τεράστια και πεντανόστιμα λουκάνικα. Δύσκολα θα καταφέρετε να το φάτε ολόκληρο ( μπορείτε να τα βρείτε σε καντίνες στο δρόμο)!
Πέμπτη μέρα, και καθώς μπαίναμε στο αεροπλάνο για να επιστρέψουμε στην Αθήνα συνειδητοποιούσα για ακόμα μια φορά πόσο τυχερή ένιωσα που είχα τη δυνατότητα να ταξιδέψω, να εισχωρήσω για λίγο σε άλλους κόσμους και να συναντήσω όμορφους ανθρώπους. Ελπίζω να κατάφερα να σας συνεπάρω και να σας μεταδώσω με εικόνες την πραγματικότητα που βίωσα εκεί!
Και να θυμάστε: κάθε χώρα με τους ανθρώπους και τον πολιτισμό της πάντα κάτι έχει να σου προσφέρει, πάντα κάτι έχει να σου «πει», αρκεί εσύ να μπορέσεις να το
«ακούσεις».