Στο ταξίδι της ζωής

Άρθρο: Ευθύμης Μαυρεπής
Φοιτητής Ιστορίας & Αρχαιολογίας/ Ιστορίας της Τέχνης

Η ευτυχία και δυστυχία. Στο ταξίδι της ζωής σου, θα ρθουν στιγμές που θα σαι ευτυχισμένος αλλά και στιγμές που θα δυστυχήσεις. Σου αρέσει, να ταξιδεύεις; Μια ατέρμονη ροή σε οδηγεί από το «από κει και πριν», στο «από κει και μετά». Κατήγγειλε το πριν σου, αναθεμάτισε και το μετά σου. Πρωτίστως όμως, αμφισβήτησε το «εκεί», που βρίσκεσαι τώρα. Και που βρίσκεσαι τώρα;

Ανέκαθεν μου άρεσε να ταξιδεύω. Ένα φευγιό, ένας άνεμος μέσα μου. Πες το όπως θες! Ο Άνεμος μέσα μου. Άλλοτε ως απάνεμο νηνεμίας και άλλοτε θυελλώδης. Ταραχώδης άνεμος, στροβίλιζε τις σκέψεις μου. Χανόμουν και εγώ στο στροβιλισμό. Και μετά έφευγα. Ένα μεγάλο ταξίδι η ζωή και εγώ ο ναυαγός της. Ταξιδεύω συχνά. Κάθε Ταξίδι μου ξεκινά με μια «Άνω Τελεία». Κάθε Ταξίδι μου, καταλήγει σε ένα «Πάμε ξανά».

Ένα αγαπημένο τραγούδι, στα ακουστικά μου. Άνω Τελεία. Στην διαδρομή να αναρωτιέμαι: Τελεία ή Άνω Τελεία; Συνονθύλευμα ανθρώπων, συρφετός συναισθημάτων και συστάδα στιγμών. Αχαλίνωτη σπουδή στην ματαιότητα.  Κορεσμός. Φεύγω. Ένα αμείλικτο εγώ, που ερμητικά κεκλεισμένο, ξέρει πια καλά, πως η απόσταση κάνει τα πράγματα να φαίνονται μικρά ή μάλλον καλύτερα, να τους αποδίδει τις διαστάσεις που τους αναλογούν. Εύχεσαι “να μέτραγες σωστά τα βήματα σου”. Βήματα που διαγράφουν κυκλικές πορείες .Μα, όπως συμβαίνει και με τις αρχές τους, το τέλος των κύκλων σε φέρνει πάντα, στο ίδιο σημείο. Στις μεγάλες αλήθειες σου, στις αλήθειες που έκανες συνοδοιπόρους σου. Στις αλήθειες που σε νουθέτησαν επαρκώς πως “άλλο η πράξη και η θεωρία”. Κύκλοι, που τόσο στην αρχή όσο και στο τέλος τους, επιλέγεις εκ νέου, ποιον να αγαπήσεις, σε τι να πιστέψεις και πότε αξίζει να προσπαθήσεις. Στην αρχή, μπορεί να μην ξέρεις «τι έχεις». Εντούτοις στο τέλος, δεν μπορείς να φανταστείς πως θα ήταν και «αν δεν το χες». “Μια κλασσική, τυπική, άκακη τελεία” που σιγοψιθυρίζει πως “άμα έμπαινε έτσι απλά όλα θα χάνε σωθεί». Είναι βλέπεις που η μεγαλύτερη εξουσία, που σου ασκεί κάποιος, είναι η απουσία του. Το ότι όμως, δεν την ασκεί εις βάρος σου, σημαίνει πως απλά έβαλε μια «Άνω Τελεία».

Στον δρόμο της επιστροφής, στα ακουστικά μου, το Πάμε ξανά. Φεύγεις γιατί πόνεσες. Επιστρέφεις όταν είσαι σίγουρός, πως δεν θα πονέσεις το ίδιο. Βλέπεις, η ευτυχία και η δυστυχία είναι δυο τόσο παρεξηγημένες έννοιες. Το πρόβλημα είναι, πως νομίζεις οτί, κάποια μέρα, αποφασίζεις να είσαι «ευτυχισμένος ή δυστυχισμένος». Θαρρείς μάλιστα πως, ότι απ’τα δύο επιλέξεις, αυτό θα κρατήσει και για πάντα. Έτσι, αυθαίρετα και αφηρημένα. Αυτό το διαζευκτικό «ή» είναι το πρόβλημα σου. Η αλήθεια είναι πως, είσαι και ευτυχισμένος και δυστυχισμένος. Σχεδόν ταυτόχρονα, έτσι που τελικά δεν αποφασίζεις ανάμεσα στα δύο, αλλά επιλέγεις ποια οπτική του εαυτού σου, προτιμάς να δεις στον καθρέφτη. Ποια όψη διακρίνεις πιο εύκολα;  Πιο απλά επιλέγεις, ανάμεσα στους νευρώνες του προσώπου σου. Μπορείς με αυτούς, και να χαμογελάσεις. Αλλά μπορείς και να κλάψεις. Η ευτυχία και δυστυχία είναι «ένα».  Ευτυχία και δυστυχία στο ταξίδι της ζωής σου. Όπως ακριβώς ένας είσαι και εσύ. Δεν είσαι επακριβώς μόνο κάτι από τα δύο. Είσαι και τα δυο. Ξεκινούν και τελειώνουν σε σένα, και τα δύο. Η συνείδηση της περιρρέουσας κατάστασης, απλά διαφοροποιεί «που» ξεκινά η μία και «που» τελειώνει η άλλη. «Πότε» ξεκινά η μία και «πότε» τελειώνει η άλλη. «Ποια» έρχεται πρώτη και «ποια» δεύτερη. Το σίγουρο βέβαια είναι πως, η μια δεν είναι ανεξάρτητη απ την άλλη. Μια αέναη ροή , γεννά την μια για να σκοτώσει την άλλη. Και πεθαίνει η μια, για να γεννηθεί η άλλη. Αλληλένδετα συμπαρασύρονται και εξασφαλίζουν, την πληρότητα στην ζωή σου.  Στο ταξίδι της ζωής σου. Ευτυχείς όσο. Αρκεί και για να δυστυχήσεις. Δυστυχείς τόσο. Αρκεί και για να ευτυχήσεις. Έτσι μόνο είσαι πλήρης.

Περνάς όμορφα. Δεν χωρά μεγαλύτερη χαρά. Αυτό ονομάζεται ευτυχία. Είθισται όμως, κάπου εκεί, να μην γλυτώσεις ούτε εσύ, από αυτό που λένε: «Όλα τα καλά κάποτε τελειώνουν». Και τότε έρχεται η δυστυχία συναπτά στην ευτυχία. Στις δυο στιγμές λίγο πιο πριν. Τώρα, η μελαγχολία. Αποχωρείς. Απουσιάζεις. Η νοσταλγία. Η απελπισία του «πάλαι ποτέ».  Φεύγεις για ένα ταξίδι. Σε σκοτάδια, που απέλπιδα ψάχνουν φως. Στις μακρινές νύχτες, που ακόμα και να ξημερώσει, σίγουρα θα βρέχει. Η Μέρα δεν θα χει Ήλιο. Στα ανείπωτα, που σπαράζουν μέσα σου, όταν η ησυχία νεκρώνει τα πάντα ολόγυρα. Στους βάλτους συναισθήματος, που βυθίζουν κάθε ελπίδα.  Και όλα αυτά μακριά από το εκεί σου.

Το τρένο των σκέψεων φεύγει. Δεν ξέρεις που θα σε πάει. Επιβάτης του μόνο εσύ. Πουθενά σταθμός, κανένας συνεπιβάτης. Κομβικό σημείο όμως: η Ανάμνηση, η θύμηση. Δεν έφυγες για πάντα, έφυγες για να επιστρέψεις. Έχασες την ευτυχία, έφυγες από την δυστυχία. Ταξίδεψες μόνος για να επιστρέψεις πάλι πίσω στην ευτυχία σου. Ποιος ξέρει πότε θα είναι η επόμενη αναχώρηση; Η επόμενη δυστυχία;Ευτυχισμένος.

Και όμως πρέπει να πας παρακάτω. Δεν γίνεται να παγώσεις τον χρόνο. Επόμενο βήμα. Δυστυχισμένος. Τι σε κάνει να πιστεύεις πως και από δω, δεν υπάρχει παρακάτω; Ούτε εδώ δεν παγώνει ο χρόνος. Όσο εύκολο είναι λοιπόν, απ’την ευτυχία να βρεθείς ξαφνικά στην δυστυχία άλλο τόσο εύκολο είναι να βρεθείς και πάλι πίσω. Ο δρόμος είναι ο ίδιος, αλλά αυτήν την φορά, από την αντίστροφή κατεύθυνση. Ευτυχία και δυστυχία, μια απέραντη ευθεία. Πας πάνω, κάτω.

Μέσα σε αυτό το «πάνω κάτω»: Τα  Μέρη που ήθελες να πας. Σκέψεις που δεν ήθελες ποτέ σου να κάνεις. Συναισθήματα που πάντοτε ήθελες να ζήσεις. Το ερώτημα είναι: με ποιους θέλεις να τα ζήσεις τώρα; Η κινητήριος δύναμη που από τα «κάτω» σε εκτοξεύει στα «πάνω» είναι οι άνθρωποι σου. Γιατί  στο ταξίδι, στα «πάνω- κάτω», διαλέγεις μόνος σου προσανατολισμό. Χαράζεις μόνος σου την πορεία. Επιλέγεις μόνος την κατεύθυνση. Από «πού» θα βρεθείς «που». Στο χέρι σου βρίσκεται ο χρόνος που θα χρειαστείς. Πάντα θα υπάρχει όμως, προορισμός.  Είναι οι άνθρωποι σου. Κάποιοι σε περιμένουν, πάρε τον δρόμο της επιστροφής. “Δέκα φορές τον γύρο της Γης. Έλλειπες για Καιρό. Είχες πολλά να δεις.”. Τελικά η απουσία, είναι η μεγαλύτερη εξουσία, που μπορεί να σου ασκήσει κάποιος. Αλλά, το ότι απλά έβαλε μιαν “Άνω Τελεία”, δεν αποδεικνύεται μόνο, από το γεγονός ότι δεν την άσκησε είς βάρος σου. Κυρίως μετράει που καταλήγει τώρα: “Πάμε ξανά “. Ξέρεις πια καλά πως, “η καρδιά δεν ξεχνά με την πρώτη δυσκολία”. Υποταγή σε ένα “έλα κοντά, πάμε ξανά”. Υπόσχεση με ένα “τώρα θα είναι αλλιώς”. Βεβαιότητα πως “υπάρχει χρόνος”. Η ευτυχία και η δυστυχία συμπυκνώνονται σε ένα. Εσένα. Τις βιώνεις, άλλοτε με μια «Άνω Τελεία» και άλλοτε με ένα «Πάμε ξανά». Η ζωή, ένα ταξίδι στα πάνω- κάτω.  Και να θυμάσαι πάντα ότι, σημασία δεν έχει από «που» έφυγες ,αλλά σε «ποιον» θα γυρίσεις.

Προτεινόμενη βιβλιογραφία

Ν. Καζαντζάκης. (1927). Ασκητική. Κεφάλαιο 2ο, Η πορεία. Εκδόσεις Καζαντάκη

Μ. Κάραλη. (2000). Πιο Πολύ, Πιο Πολλοί. Εκδόσεις Ασταρτή.