ΕΥΘΥΜΗΣ ΜΑΥΡΕΠΗΣΆρθρο: Ευθύμης Μαυρεπής
Φοιτητής Ιστορίας & Αρχαιολογίας/ Ιστορίας της Τέχνης
Οι στιγμές. Όλα όσα ζεις και όλα όσα έζησες. Οι στιγμές που γίνονται αναμνήσεις. Οι αναμνήσεις που θα σου θυμίζουν πάντα, όλα όσα είχες και όλα όσα ήσουν. Με ποιους τα έχεις και ποιος είσαι; Αν κάτι είναι σημαντικό, με τις στιγμές είναι το ότι τις μοιράζεσαι. Τις μοιράζεσαι πότε σε ένα ταξίδι, πότε σε έναν καθημερινό καφέ, πότε μέσα στο σπίτι, πότε σε μερικά βήματα του δρόμου. Είναι βλέπεις, που σημασία δεν έχει το «που» σε πετυχαίνουν οι στιγμές της ζωές σου, αλλά κυρίως με «ποιους» τις μοιράζεσαι. Με ποιους τις μοιράζεσαι λοιπόν;
Φίλοι. Ανέκαθεν είχα την αξίωση, πως οι φίλοι είναι το σημαντικότερο κομμάτι της ζωής μας. Οι φίλοι είναι σαν μια λεπτή γραμμή, αχνή, που χάνεται στον ορίζοντα. Είναι η γραμμή που ορίζει και τακτοποιεί τον κατ’ αλλά ακαθόριστο και απρόβλεπτο ορίζοντα. Ο ορίζοντας είναι η ζωή μας, η ατάκτως ειρημένη ζωή μας. Αυτά που μέλλουν να μας συμβούν, που έπονται, που μας περιμένουν να τα ανακαλύψουμε. Η γραμμή του ορίζοντα είναι οι φίλοι μας. Όσο και αν, ο απέραντος ορίζοντας, φαντάζει μακρινός, σκοτεινός και μυστήριος, η «λεπτή γραμμή» των φίλων μας θα μας καθορίζει πάντα το «μέχρι που μπορούμε να κοιτάξουμε». Θα μας προμηνύουν, όσα μπορούμε να φτάσουμε. Θα μας υποδεικνύουν το δρόμο, ακολουθώντας εκείνη την λεπτή γραμμή, που χάνεται στο βάθος. Στο βάθος της ζωής σου, που δεν ξέρεις τι σου κρύβει το «από εκεί και πέρα».
Πολύ καλό για να το πιστέψεις σωστά; Ίσως και λίγο ουτοπικό; Σίγουρα δεν είναι όλοι οι φίλοι έτσι. Και σίγουρα οι φίλοι μπορεί να μην είναι η «λεπτή γραμμή» του ορίζοντα της ζωής σου. Όπως συμβαίνει συχνά, οι φίλοι απλά χάνονται στον ορίζοντα. Τα χαρακτηριστικά που έχει κάθε φίλος σου, μόνο εσύ τα ξέρεις. Όπως και το «γιατί είναι φίλος σου», μόνον εσύ καλείσαι να το απαντήσεις;
Γεννήθηκα μοναχοπαίδι. Και ίσως πολύ από εσάς να ξέρετε, τι σημαίνει αυτό. Για μένα πάντα σήμαινε, κυρίως δε όταν ήμουν μικρός, μια αφόρητη μοναξιά. Όπως λέει και ένα τραγούδι: «από μικροί, μαθαίνουμε να μοιραζόμαστε τα γλυκά και τα παιχνίδια με τα αδέρφια μας». Πόσο εγωιστικό και πόσο καταθλιπτικό είναι να μην έχεις μάθει να μοιράζεσαι; Όσο ήμουν μικρός, δεν μοιράστηκα «τα παιχνίδια» με τα αδέρφια μου. Ούτε πάλι, «τα γλυκά» μαζί τους. Το να είσαι μοναχοπαίδι όμως, δεν είναι απαραίτητα κακό. Ίσως ήταν μια ευκαιρία, για να συνειδητοποιήσω από τα μικράτα μου, πόσο σημαντικοί είναι οι φίλοι. Έτσι έκανα φίλους. Έτσι έκανα τους φίλους, αδέρφια μου. Έτσι έκανα τα «αδέρφια» μου αυτά, οικογένεια. Εσύ;
Σίγουρα, έπαψα να νιώθω μοναξιά. Βίωσα το συναίσθημα του να «μοιράζεσαι» στιγμές. Έπαψα, να νιώθω μόνος. Και θα μου πεις τώρα: «Στην μοναξιά, δεν πρέπει να νιώθεις μόνος. Την στιγμή μάλιστα, που υπάρχουν άνθρωποι, που νιώθουν εξίσου μόνοι τους όσο εσύ». Ορθώς λελογισμένο αυτό που λες. Απλά παρατήρησε τι λέω «λελογισμένο». Από πότε « η μοναξιά» έπαψε να είναι συναίσθημα και χωρά μέσα της, την λογική.; Κατοπινά συνειδητοποίησα, πως οι φίλοι είναι όλα όσα έχεις και όλα όσα μένουν, όταν όλοι οι άλλοι φεύγουν. Ακόμα και αν οι φίλοι φύγουν και αυτοί μια μέρα, οι αναμνήσεις σας σίγουρα μένουν. Όσα περάσατε. Όσα ζήσατε. Όσα νιώσατε, χαρά και λύπη. Ευτυχία και κακοτυχία. Όπου πήγατε. Όσα είπατε. Όσα ήπιατε. Όσα φάγατε. Όσα ονειρευτήκατε. Δες! Πόσα πολλά μπορείς να κάνεις μαζί τους! Ίσως πολλές φορές να μην ξέρεις τι έχεις. Απ’ την άλλη όμως, δεν μπορείς να φανταστείς, πως θα ήσουν χωρίς «αυτούς» που έχεις. Φίλοι! Πολύ ή λίγοι, σημασία δεν έχει! Κολλητοί; Παρέα; Γνωστοί; Πες το όπως θες! Σημασία έχει, ότι υπάρχουν στην ζωή σου.
Και τώρα θα μου πεις:«Γιατί είναι οι φίλοι μας τόσο σημαντικοί;». Σου χει συμβεί πολλές φορές να μην είσαι καλά. Να νιώθεις, πως έχεις οδηγηθεί σε ένα αδιέξοδο. Τελμάτωσες. Απέλπιδα προσπαθείς να το ξεπεράσεις. Θέλεις μια συμβουλή, έστω κάποιον να το συζητήσεις. Να ξεθυμάνεις. Να βγει από μέσα σου. Να ξεχαστείς, να κλάψεις, δίχως αναστολή και ντροπή, σε κάποιον ώμο. Σου κάνουν αυτά ως απάντηση. Μερόνυχτα να τους λες, όσα πραγματικά θέλεις να τα πεις σε άλλους. Και εκείνοι, να σε ακούν. Θυμήσου όμως, η ζωή δεν έχει μόνο πικρές και κλάματα. Η ζωή έχει τα «πάνω- κάτω» της. Και τώρα θα σου εξηγήσω, γιατί πραγματικά οι φίλοι μας είναι σημαντικοί. Ή μάλλον θα σου εξηγήσω, ποιοι είναι οι πραγματικοί φίλοι σου.
Έχω την πεποίθηση πως, οι πραγματικοί φίλοι αποδεικνύονται στην χαρά. Και αυτό γιατί; Μερικές φορές, όπως άλλωστε συμβαίνει συχνά, η ζωή μας έχει προβλήματα. Μας κάνει καλό, να μιλάμε για αυτά. Όταν μάλιστα κάποιος αντιμετωπίζει το ίδιο ή παρόμοιο πρόβλημα με το δικό μας, ίσως υποβοηθάει αυτό ως «παρηγοριά». Με το πρόβλημα αυτού, του «κάποιου» νιώθουμε καλύτερα ή αν θες για να επιστρέψω και σε αυτό που έλεγα νωρίτερα, δεν νιώθουμε μόνοι. Οι μοναδικοί που αντιμετωπίζουμε πρόβλημα.
Έχεις πιάσει άραγε ποτέ, τον εαυτό σου, να λέει ακούγοντας το πρόβλημα κάποιου φίλου σου: «Ευτυχώς υπάρχουν και χειρότερα»; Λίγο κακεντρεχές αυτό; Αμέσως νιώθεις πως κάποιος, βρίσκεται σε χειρότερη θέση, απ την δική σου. Πως περνά χειρότερα με την ζωή του. Ότι ίσως το πρόβλημα του είναι πιο σοβαρό. Αυτό πολλές φορές είναι ευεργετικό, ως ένα βαθμό. Καθώς την αμέσως επόμενη στιγμή, θα αντιμετωπίσεις πιο αποφασιστικά το πρόβλημα σου. Με αυτοκυριαρχία και λελογισμένα, μέσα απ το πρόβλημα του φίλου σου, θα καταφέρεις να δώσεις λύση στο δικό σου. Σε ενεργοποιεί, με άλλα λόγια! Λίγο Μέτα, αφού επιλύσεις το πρόβλημα σου, θα επιστρέψεις να του πεις: «Αφού τα κατάφερα εγώ, μπορείς και εσύ». Παρόλα αυτά υπάρχουν μερικοί φίλοι που, είναι φίλοι μόνο στις κακοτοπιές σου, στις αποτυχίες σου, στην δυστυχία σου. Σαν φτάσει λοιπόν η ώρα να αντιμετωπίσεις, το πρόβλημα σου, να το ξεπεράσεις, να πας παρακάτω και αισιόδοξος να δεις την επόμενη μέρα. Εν πάση περίπτωση να ‘σαι χαρούμενος, κάποια στιγμή. Ο άλλοτε φίλος σου, δεν θα ναι εκεί στη «χαρά» σου. Βλέπεις σε συνήθισε να κλαις, να σαι λυπημένος. Ίσως τον παρηγορούσε να είσαι έτσι και τώρα δεν αντέχει, να σε βλέπει να χαμογελάς. Αυτό καλύτερα ονόμασε το «ζήλια». Ή μάλλον καλύτερα, «απροθυμία». Στην τελική θυμήσου, πως στην ζωή σου ,θα βρεθούν πολλοί για να σε παρηγορήσουν.
Ο κόσμος αρέσκεται, στο να μιλά και να αναλύει. Να συμβουλεύει, αφού στο τέλος το ρίσκο δεν βρίσκεται στην ζωή του, αλλά στην ζωή κάποιου άλλου. Καθένας έχει μία γνώμη να σου πει, για το «πως» και το «γιατί». Αυτός όμως «ο καθένας», δεν σημαίνει πως είναι και φίλος σου. Εγώ, ας πούμε τώρα σου δίνω μερικές συμβουλές για την φιλία. Μπορεί να διαβάζεις το άρθρο μου, ενόσω έχεις πρόβλημα με κάποιον δικό σου. Ίσως και να σε βοηθάω. Αλλά αυτό σημαίνει πως είμαι φίλος σου; Γι’ αυτό στο εξής, να ξέρεις πως η φιλία ακολουθεί τον αέναο κύκλο της ζωής μας. Την ατέρμονη ροή της. Στα καλά και τα κακά. Ο φίλος θα απαλύνει τον πόνο σου. Θα χαρεί διπλά με την χαρά σου. Μπορεί οι άσχημες στιγμές της ζωής σου είναι πολλές, εξίσου πολλές όμως, θα είναι και οι στιγμές ευτυχίας. Ο κύκλος της ζωής σου, που περικλείει τους πραγματικούς σου φίλους. Οι φίλοι σου και γύρω τους, η χαρά και λύπη σου!
Και τώρα κάτι τελευταίο! Υπάρχουν και στιγμές που η φιλία μοιάζει σαν «αερόστατο». Πολύς αέρας, μέσα σε μια μεγάλη φούσκα. Πολύχρωμη, θαρρείς ότι θα σκάσει. Φίλοι, που σαν φτάσει η ώρα να πάρουν ύψος, δεν τους είσαι πια απαραίτητος. Σε πετούν όπως όπως, σαν «σάκο από άμμο». Σάκος από άμμο, πάντα χρήσιμος όσο το αερόστατο βρίσκεται στην γη. Παρέχει ισορροπία ή ακόμα και ασφάλεια. Σιγουριά κάθε φορά που μια ανεμοθύελλα, μια καταιγίδα απειλεί να σπαράξει το αερόστατο. Στόχος όμως, είναι το αερόστατο, να φτάσει πιο ψηλά. Να ταξιδέψει σε μέρες λιακάδα, σε μέρες ευφορίας. Όταν οι άνεμοι και οι καταιγίδες έχουν κοπάσει. Καθώς λοιπόν το αερόστατο χάνεται στον ουρανό, μια μέρα με Ήλιο, εσύ προσγειώνεσαι απότομα στη γη. Είσαι ο σάκος από άμμο, που δίχως δεύτερη σκέψη, οι «φίλοι» θα σε πετάξουν. Αν σε κρατήσουν στο αερόστατο κινδυνεύουν να χάσουν ύψος. Τους είσαι πλέον επί πρόσθετο βάρος, ασήκωτο φορτίο. Τους προστάτευσες όταν υπήρχε ο κίνδυνος να στροβιλίζονται ανεπίστρεπτη στον αέρα, σε ένα ταραχώδες ταξίδι. Σαν όμως τα σύννεφα ξεδιάλυναν και ο ορίζοντας είναι πια καθάριος, το αερόστατο των φίλων σου απογειώθηκε. Η άλλοτε «λεπτή γραμμή» του ορίζοντα, τώρα πια χάθηκε στον ορίζοντα. Φίλιες σαν τα αερόστατα, λοιπόν. Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα σκάσουν. Καλύτερα, πριν χρειαστεί να σε πετάξουν. Θα κλείσω λοιπόν με τον Αριστοτέλη να σημειώνει χαρακτηριστικά: «Αληθινός φίλος είναι μια ψυχή σε δυο σώματα».
Προτεινόμενη Βιβλιογραφία:
Μόντεντ Μισέλ,(2003). Δοκίμια (Τόμος Α’, Περί Φιλίας). Εκδόσεις: ΕΣΤΙΑ
Αριστοτέλης, (2006). Ηθικά Νικομάχια (Η φιλία και τα είδη της). Εκδόσεις: ΖΗΤΡΟΣ
Γκιμπράν Χαλίλ, (1923). Ο προφήτης και ο κήπος του προφήτη. Εκδόσεις: ΛΙΒΑΝΗ.