ΑnimartistsΆρθρο: Σοφία Βέξλερ
Επιμέλεια: Μαρία Κασσεροπούλου
Φιλόλογος
Το πρώτο μέρος του ταξιδιού στην Συρία μας μετέφερε στην περιοχή του Αλέπο, όπου ζούσα μαζί με Σουνίτες μουσουλμάνους. Ωστόσο προτιμότερο θα ήταν να έγραφα ότι ζούσα με φίλους. Με άτομα που έγιναν φίλοι μου στην πορεία αφού τους γνώρισα από την σελίδα φιλοξενίας Couchsurfing. Διαφορετική κατάσταση βίωσα στην Δαμασκό γιατί μετά από μια νύχτα σε άτομο από την σελίδα, φιλοξενήθηκα σε οικογένειες φίλων, οι οποίοι ήταν χριστιανοί. Πήγα από το κέντρο, στην συνοικία Μπαμπ Τούμα, ιστορικό και τουριστικό κέντρο, για να συναντήσω με τον Μαζίντ, αδερφό του καλού μου φίλου Ουισάμ. Πρώτη φορά είχα επισκεφτεί τη Δαμασκό Πάσχα. Τα σπίτια έχουν εσωτερικές αυλές όπως εύκολα μπορείς να διακρίνεις από τις μεγάλες ξύλινες πόρτες, οι οποίες παραμένουν συχνά ανοικτές. Γιατί να είναι κλειστές άλλωστε; Η χώρα είναι ήρεμη….
Στη συνέχεια, μεταφερόμαστε στο σπίτι της οικογενείας του Ουισάμ στην Ντουέλα. Μεταξύ μας γνωρίζω ότι με τον τρόπο αυτό θα εξασκήσω τα αραβικά μου εφόσον δεν έχω άλλη γλώσσα να συνεννοηθώ με τους γονείς του φίλου μου. Κάποια στιγμή, ήρθε επίσκεψη ένας φίλος του μεγαλύτερου αδελφού του Ουισάμ, ο Μουχάναντ. Ο ίδιος μιλάει αγγλικά και προτείνει χωρίς δεύτερη σκέψη να με φιλοξενήσουν στην δική του οικογένεια. Έτσι μετακινήθηκα μερικά τετραγωνικά πιο πέρα….
Εκεί γνωρίζω όλη την οικογένεια του, από την μαμά, θείους, αδερφές μέχρι και ανιψιούς. Θετική και χαρούμενη η ατμόσφαιρα μέσα στο χώρο. Γελάω πολύ με τα παιδιά!
Μια μέρα κατάφερα να πάω βόλτα μόνη μου προτού μείνω στις οικογένειες και βίωσα ένα από τα πολλά παραδείγματα φιλοξενίας που επικρατούσε στην Συρία. Συγκεκριμένα, μπήκα σ’ ένα φούρνο για να αγοράσω μια τυρόπιτα. Μόλις διαπίστωσα ότι δεν είχα ψιλά μαζί μου, ο φούρναρης προς έκπληξή μου κέρασε την τυρόπιτα!
Όταν επισκέφτηκα δεύτερη φορά τη χώρα τον Αύγουστο ήταν και ο Ουισάμ μαζί με άλλους φίλους Σύριους, οι οποίοι ζούσαν στην Αθήνα. Αντικειμενικά, οι πιο ζεστές μέρες της ζωής μου από φιλοξενία και από θερμοκρασία. Μάλιστα, το θερμόμετρο άγγιζε τους 50 βαθμούς την νύχτα. Ξυπνούσα και κοιμόμουν μέσα στον ιδρώτα….
Αποτελούσε ευκαιρία μου να επισκεφτώ όλους τους φίλους μου, οι οποίοι το καλοκαίρι επέστρεφαν στις οικογένειες τους. Όπου πήγαινα, γνώριζα όλη την οικογένεια! Φαγητά, ναργιλέδες, μουσική…
… Τι γάμους! Η Λάρα, η τελευταία ανύπαντρη αδερφή του Μουχάναντ, παντρευόταν τον Αύγουστο έναν Σύριο που έμενε Σουηδία και φυσικά ήμουν καλεσμένη.
Όλα τα παιδιά της φωτογραφίας μένουν πλέον στην Σουηδία. Ο Μουχάναντ πρόπερσι έφτασε στην Ελλάδα με βάρκα αλλα δεν κατάφερε ποτέ να φύγει από εδώ προς τα βόρεια κι έτσι γύρισε πίσω στην Συρία… Η μητέρα του Μουχάναντ, η εικονιζόμενη αριστερά στην φωτογραφία, αρνήθηκε να φύγει από το σπίτι της.
Στην Λατάκια πήγα μαζί με τον κολλητό και συγκάτοικό μου, τον Ηλία, επειδή από εκεί κατάγεται. Επειδή μου το πρότεινε η αδερφή του, αυτή τη φορά έμεινα σε πολυτελές ξενοδοχείο, εμπειρία πρωτόγνωρη για μένα.
Ομολογώ ότι οι εικόνες και οι λέξεις είναι φτωχές μπροστά στην τόσο θερμή φιλοξενία στη Συρία, που ώρες ώρες ένιωθα να με πνίγει. Πραγματικά κατάφεραν να με κάνουν να νιώθω ότι είναι και η Συρία πατρίδα μου.
Όταν επισκέφτηκα δεύτερη φορά τη χώρα τον Αύγουστο ήταν και ο Ουισάμ μαζί με άλλους φίλους Σύριους, οι οποίοι ζούσαν στην Αθήνα. Αντικειμενικά, οι πιο ζεστές μέρες της ζωής μου από φιλοξενία και από θερμοκρασία. Μάλιστα, το θερμόμετρο άγγιζε τους 50 βαθμούς την νύχτα. Ξυπνούσα και κοιμόμουν μέσα στον ιδρώτα….
Είναι γεγονός ότι όλοι οι φίλοι μου έχασαν ανθρώπους στον πόλεμο, που ξεκίνησε το 2011. Στην αρχή πίστευαν πως δεν θα κρατούσε για πολύ, μέχρι που η χώρα τους μετατράπηκε σε κόλαση. Κάποιοι ονειρεύονται ότι μπορεί να σταματήσει ο πόλεμος. Κάποιοι δεν το πιστεύουν και ξανασκέφτονται την ζωή τους σε άλλους τόπους. Ψάχνουν τρόπο να ξεφύγουν από την κόλαση. Πολλές φόρες αυτή η κόλαση τους «κυνηγάει» κι άλλου. Στην Τουρκία, όπου τους κλέβουν και τους χτυπάνε. Στην Ελλάδα, όπου πολλές φορές δεν τους περιμένει βοήθεια. Μπροστά στην προσπάθεια τους να φτάσουν στην αληθινή Ευρώπη, βαδίζουν σε ένα δρόμο γεμάτο εμπόδιο… Στη συνέχεια, μια καινούρια ζωή, χωρίς φίλους, χωρίς οικογένεια, χωρίς νέα από τους δικούς σου που παρέμειναν στην πατρίδα κόλαση. Μια καινούρια αρχή αλλά όχι από το μηδέν. Άλλωστε κανείς δεν ξεκινάει από το μηδέν. Μένουν οι αναμνήσεις οι γλυκές που “λερώνονται” από τις φρικτές. Ξεκινάς ζωή σε μια χώρα όπου οι περισσότεροι δεν σε θέλουν και φαντάζονται τα χειρότερα για σένα. Σε βλέπουν σαν κλέφτη, βιαστή ή συχνά δεν σε βλέπουν καν…
Όλοι ηττημένοι είναι. Στον πόλεμο δεν υπάρχει νικητής. Όλοι έχουν κάτι να χάσουν. Ένα χέρι, το μυαλό, ένα σπίτι, έναν αδερφό…
Μια ζωή, αμέτρητα όνειρα, μια σπίθα στο βλέμμα…