Θοδωρής ΚούκιαςΆρθρο: Θοδωρής Κουκιάς
Εκπαιδευτικός- Συγγραφέας
Και εκεί που νομίζεις ότι έχεις ολοκληρώσει τη λίστα με τις must-see, ξεφτιλιστικά όμορφες –από φυσικού τους– περιοχές, μαθαίνεις για την Ιεράπολη ή αλλιώς Παμούκαλε (Pamukkale = το κάστρο του βαμβακιού) της Τουρκίας και φτου και από την αρχή. Δεν το πολυδιαφημίζουν. Αν ζεις στα παραμεθόρια νησιά του Βορείου Αιγαίου λογικά το ξέρεις και έχεις πεταχτεί κάποια στιγμή στη ζωή σου. Αν όχι διάβασε τα παρακάτω.
Απέχει περίπου τρεις ώρες οδικώς η Ιεράπολη από τη Σμύρνη. Η διαδρομή θυμίζει οδοιπορικό του Μάνεση σε γραφικά, απομακρυσμένα χωριά. Τεράστιες κατάλευκες πεδιάδες δεξιά και αριστερά του δρόμου προς στιγμήν σε αποπροσανατολίζουν και νομίζεις ότι βρίσκεσαι στα σύννεφα και όχι στην άσφαλτο. Δεν είναι χιόνι, είναι βαμβάκι. Και στη μέση των χωραφιών γυναίκες και παιδιά να μαδάνε μηχανικά τον φυτικό «αφρό» με τα χέρια γιατί έτσι βγαίνει πιο καθαρό και μπορούν να το πουλήσουν σε καλύτερη τιμή. Αν κρατάς κάποια σούπερ απαλή ζακέτα από τα ZARA στα χέρια σου, ρίξε μια ματιά στην ετικέτα. Λέει Made in Turkey και μόλις γνώρισες τους γονείς της.
Αν δεις κάτι μπουκάλια πάνω στις σκεπές κάποιων αγροτικών σπιτιών μην μπερδευτείς. Δεν πέρασε ο Gaudi από εδώ ούτε ο σπιτονοικοκύρης μπεκρουλιάζει στην σκεπή. Συνήθως είναι χτισμένα στις άκρες των κεραμιδιών και σηματοδοτούν την ύπαρξη ανύπαντρων κορασίδων στο σπίτι. Όσες οι ανύπαντρες, τόσες και οι μπουκάλες. Οπότε λαμβάνει το μήνυμα η αγορομάνα της γειτονιάς και πράττει αναλόγως.
Η Ιεράπολη αποτελεί μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO εδώ και χρόνια. Τον λόγο θα τον καταλάβεις με το που θα αρχίσεις να ανεβαίνεις τον λόφο πάνω στον οποίο ήταν χτισμένη η αρχαία πόλη. Είναι πρακτικά αδύνατο να μην σκουντουφλήσεις πάνω σε κάποιο αρχείο εύρημα της ελληνορωμαϊκής περιόδου, αφού είναι παντού διασκορπισμένα και στις περισσότερες περιπτώσεις πρόχειρα προστατευμένα. Υπάρχουν όμως και αρχαία μνημεία που έχουν αντέξει στη μανία του χρόνου και των αρχαιοκάπηλων. Η νεκρόπολη, οι σαρκοφάγοι, το ρωμαϊκό θέατρο, ο ναός του Απόλλωνα, η ρωμαϊκή αγορά, η αρχαία λεωφόρος με τις κιονοστοιχίες, διασώζονται σε εξαιρετική κατάσταση και καταδεικνύουν τον ιστορικό πλούτο της περιοχής. Τα δημόσια λουτρά εδώ αποτελούν μοναδική εμπειρία αφού στην ουσία κολυμπάς πάνω από αρχαίους κίονες οι οποίοι εγκλωβίστηκαν εκεί ύστερα από καταστροφικούς σεισμούς.
Και αφού έχεις βαρεθεί να βλέπεις αρχαία μνημεία, έρχεται η στιγμή που αντικρίζεις «το κάστρο του βαμβακιού». Και αναρωτιέσαι «πόσο λευκό και γαλάζιο μπορεί να αντέξει μια ματιά;» Και τσιμπάς τον εαυτό σου για να σιγουρευτείς ότι δεν ονειρεύεσαι. Καταγάλανες λιμνούλες που κρέμονται στις άκρες ενός κατάλευκου βουνού σε προκαλούν να βουτήξεις. Ίσως ένα από τα πιο όμορφα μέρη που έχω αντικρίσει ποτέ. Αρχικά θυμίζει παγόβουνο. Σε τούτο το «παγόβουνο» όμως μπορείς να περπατήσεις ξυπόλυτος. Οι αστραφτερές, ιαματικές γούρνες διαδέχονται η μία την άλλη σε παράλληλα επίπεδα μέσα σε ιζηματογενή πετρώματα. Εδώ θα δεις την ίδια στιγμή λαούς του δυτικού πολιτισμού να παρελαύνουν τα μικροσκοπικά τους ντιζαινάτα μαγιό και λαούς της ανατολής να τσαλαβουτάνε κρατώντας προσεκτικά την μπούργκα ή το παντελόνι. Υπάρχουν φύλακες που δεν επιτρέπουν την πρόσβαση σε όλες τις δεξαμενές αφού κάποιες είναι πιο απόκρημνες και αν γλιστρήσεις μπορεί να βρεθείς από τις πύλες του λόφου μέχρι τις πύλες του παραδείσου. Τα υποδήματά απαγορεύονται πάνω στα ασβεστολιθικά πετρώματα, οπότε προετοιμάσου για την πιο φυσική απολέπιση φτέρνας που έχεις κάνει ποτέ. Και μάλιστα με θέα το πιο γαλάζιο, υδάτινο μπαλκόνι του κόσμου. Ναι, ξέρω έχει και στην Σαντορίνη, μόνο που εκείνο λέγεται πισίνα –οκ στη θέα πάω πάσο–.
Συμβουλή: Αν επιχειρήσετε το ταξίδι οι καλύτερες περίοδοι είναι η άνοιξη και το φθινόπωρο. Το καλοκαίρι πολλές γούρνες στερεύουν αφού τα ξενοδοχεία που βρίσκονται στους πρόποδες του βουνού αντλούν το ιαματικό νερό για να τροφοδοτήσουν τα περιβόητα spa τους. Α, ναι μπορείς να δεις τη θέα και από αερόστατο (αν σου περισσεύουν 130 ευρώ).