ΑnimartistsΚείμενο: Στέφανος Αλαβάνος
Η επιθυμία μας να είμαστε αποδεκτοί από το σύνολο, και να αποτελούμε μέρος του συνόλου, είναι μία αρχέγονη έμφυτη λειτουργία του εγκεφάλου μας από την εποχή που ήμασταν κυνηγοί-τροφοσυλλέκτες, η οποία σήμαινε τη διαφορά μεταξύ ζωής και θανάτου, αφού αν για οποιονδήποτε λόγο δεν αποτελούσαμε μέρος του συνόλου και της ομάδας, δε θα μπορούσαμε ούτε να κυνηγήσουμε μόνοι, ούτε να επιζήσουμε. Η εξέλιξη δεν έχει εξαλείψει τελείως αυτό το φαινόμενο και για αυτό όταν κάποιος μας κοιτάει επίμονα (όπως κάποιο άγριο ζώο που θα μας παραμόνευε) το νιώθουμε ενώ δεν έχουμε μεταφυσικές δυνάμεις. Επίσης για αυτό σε διάφορα πειράματα διάφοροι φυσιολογικοί άνθρωποι κάνουν πράγματα που δεν αιτιολογούν ή δικαιολογούν μόνο και μόνο γιατί τα κάνουν οι άλλοι. Όμως αυτό δε θα πρέπει να αποτελεί δικαιολογία για να χάσουμε το ένα και μοναδικό πράγμα που έχει ο καθένας για τον εαυτό του. Τη μοναδικότητα του και την ακεραιότητα του.
Η κοινωνία, η οικογένεια, η θρησκεία και σχεδόν όλοι οι θεσμοί, μας προτρέπουν ή μας ορίζουν να αποτελούμε μέρος του δικού τους συνόλου. Από μικροί μεγαλώνουμε και μαθαίνουμε ότι πρέπει να είμαστε καλά παιδιά, να κάνουμε ότι κάνουν όλα τα καλά παιδιά, να είμαστε σωστοί χριστιανοί, να αγαπάμε τους γονείς μας και τα αδέλφια μας, μεγαλώνοντας ότι πρέπει να παντρευτούμε και να κάνουμε οικογένεια. Μόλις γεννηθούμε και πάρουμε την πρώτη μας πνοή, μας έχουν ήδη ορίσει την όποια θρησκεία μας, την όποια πατρίδα μας, τα πολιτικά μας πιστεύω, μέχρι και το όνομα μας.
Σαν ενήλικες, παρόλο που έχουμε, υποτίθεται αυτοκυριαρχία του μυαλού μας και της ζωής μας, αυτά έχουν ποτιστεί μέσα μας σε τέτοιο βαθμό, που συνεχίζουμε να ζούμε ”όπως πρέπει” και προσπαθούμε να είμαστε καλοί χριστιανοί (ή βουδιστές ή οτιδήποτε αφού είναι παγκόσμιο το φαινόμενο), να είμαστε καθώς πρέπει πολίτες της κοινωνίας, αρεστοί σε φίλους και αγνώστους, με όμορφα αυτοκίνητα, καλές δουλειές, καλούς και έξυπνους φίλους, και γενικά αυτό που ακούμε από μικροί ”να βρεις μία καλή δουλειά, μία καλή/ό γυναίκα/άντρα και να είσαι σωστός στις υποχρεώσεις σου.
Όμως όπως οι ρίγες της κάθε ζέβρας και της κάθε τίγρης που είναι ξεχωριστές και διαφορετικές και καμία όμοια με την άλλη, όπως τα δαχτυλικά μας αποτυπώματα και οι λεπτομέρειες του προσώπου μας, έτσι και ο καθένας μας σαν άτομο και σαν υπόσταση, έχει κάτι ξεχωριστό και μοναδικό που δεν έχει κανένας άλλος. Και δυστυχώς αυτή η μοναδικότητα χάνεται μέσα στο σκοπό του συνόλου. Και το αποτέλεσμα είναι να νιώθουμε πάντα ανικανοποίητοι, να προσπαθούμε πάντα να ζήσουμε όπως πρέπει με αποτέλεσμα να μην ζούμε. Έχουμε προσαρμοστεί από μικρά παιδιά να καταπνίγουμε τη μοναδικότητα μας, τα ελαττώματα μας, τα θέλω μας, τα πάθη και τις απαιτήσεις μας που δεν ταιριάζουν ”στο σύνολο”. Μας κυριεύει ο φόβος να ταιριάξουμε, να είμαστε αρεστοί, αρνούμαστε με σθένος να δεχτούμε τον ίδιο μας τον εαυτό αν δεν ταιριάζει με τα πρέπει και τα θέλω της κοινωνίας, των γονιών μας, των φίλων μας ή των αγνώστων γύρω μας. Προσπαθούμε απεγνωσμένα όλη μας την ζωή να γίνουμε σωστοί, κατευθυνόμαστε από το σωστό όλων των άλλων. Φοβόμαστε ότι θα κριθούμε από τους δασκάλους μας, τους φίλους μας, τον ίδιο μας τον εαυτό και φυσικά από το Θεό.
Αν τολμήσεις να είσαι ο εαυτός σου, που φυσικά δεν είσαι τέλειος, που φυσικά δεν θα είσαι αρεστός σε όλους, που φυσικά θα έχεις ελαττώματα, αν τολμήσεις να είσαι αυθεντικός και αληθινός, δε θα είσαι ποτέ κοινωνικά αποδεκτός και θα είσαι πάντα επικριτέος. Κάποιος σοφός είχε πει ”γεννήθηκες για να είσαι αληθινός και όχι τέλειος”. Αποδέξου λοιπόν την μοναδικότητα σου, αποδέξου τον εαυτό σου με όλα τα καλά και τα στραβά του, ζήσε τη ζωή σου όπως την θέλεις εσύ και όχι όπως την ορίζουν οι άλλοι. Μόνο έτσι δεν θα νιώσεις ποτέ την ματαιότητα της τελειότητας και μόνο έτσι θα ζήσεις και θα νιώσεις πραγματικά ελεύθερος.