Ο κάποιος που κάνει το κάτι ή το κάτι που θα σε κάνει κάποιο;

Άρθρο: Ευθύμης Μαυρεπής
Φοιτητής Ιστορίας και Αρχαιολογίας/ Ιστορίας της Τέχνης

Επιμέλεια: Μαρία Κασσεροπούλου
Φιλόλογος

“ Επιτυχία είναι να κάνεις συνηθισμένα πράγματα ασυνήθιστα καλά. Να σε κάτι που μπορείς να ξεχωρίζεις. Εξάλλου, κάποιοι πετυχαίνουν γιατί είναι προορισμένοι από τη μοίρα γι’ αυτό αλλά οι περισσότεροι πετυχαίνουν επειδή είναι αποφασισμένοι γι’ αυτό.”

Ανέκαθεν, είχα εμπιστοσύνη στον άνθρωπο που θέλω να γίνω. Βλέπεις δεν είμαστε ότι ήμασταν κάποτε και δεν θα ξαναγίνουμε ποτέ αυτό που ήμασταν τότε. Από την άλλη, θα μου πεις: «Πως ξέρεις και ποιος θα γίνεις;». Το μόνο που ίσως ξέρω, είναι το ποιος θέλω να γίνω. Μπορώ όμως;

Συχνά χάνομαι, στον σπαραγμό των ανθρώπων. Ανάμεσα στις κραυγές και τις φανφάρες τους. “Μες τις πολλές κινήσεις και ομιλίες” όπως θα συμπλήρωνε και ο Καβάφης.  Είναι πολλά όσα έχουν να σου πουν για  όλα όσα έκαναν. Ενώ σχεδόν  καταλήγουν πάντα στο ότι το έκαναν πριν από σένα.  Με περίσσεια απορία αναρωτιούνται γιατί εγώ δεν το έχω κάνει ακόμη. Θαρρούν πως ότι και αν έχουν πετύχει δικαιούται και τον τίτλο «του ευφάνταστου, του  μοναδικού, του  συναρπαστικού, του ονειρικού.». Σίγουρα γνωρίζετε πολλούς από αυτούς τους μανιώδεις και επιδεικτικούς τύπους.  Σαν φτάσει η ώρα να τους ρωτήσεις:  «Γιατί είναι τόσο σπουδαίο αυτό που έκανες;». Αφοπλιστικά θα σου απαντήσουν: «Γιατί το έκανα εγώ». Και  ρωτώ:  «Πόσα από αυτά που έκανες είναι σπουδαία επειδή τα έκανες εσύ; Και σε ρωτώ και κάτι άλλο… Πόσο σίγουρος είσαι ότι τα έκανες μόνο εσύ;»

Ανέκαθεν αποστρεφόμουν τα «μεγάλα λόγια» των ανθρώπων. Σκαρφίστηκα  και  μια μικρή αξίωση για αυτό.  Θα θελα λοιπόν, να την γνωρίζεις και καμία φορά να την επαναλαμβάνεις: «Ποτέ μην νομίζεις πως είσαι ο “κάποιος” που κάνει το “κάτι”. Ξεκίνα  “κάτι”, ό, τι και αν είναι αυτό που θα σε κάνει μια μέρα “κάποιον”». Έτσι ίσως αποφύγεις την ματαιοδοξία, την απληστία, την έπαρση, την θλιβερή εγωμανία σου. Σκέψου τώρα, μέρα έρχεται και νύχτα παρέρχεται. Μια αχαλίνωτη σπουδή στην ματαιότητα η ζωή σου.  Και εσύ κάπου εκεί ανάμεσα να ψάχνεις το νόημα της. Να θέλεις να το βρίσκεις πάντα, στο «ποιος» είσαι και στο «τι» κάνεις.  Να θες πάντα αυτό που κάνεις να είναι «κάτι». Να είσαι «κάποιος». Το πρόβλημα σου όμως είναι ότι αυτοαποκαλείσαι «κάποιος». Δεν αφήνεις ποτέ κανέναν να μιλήσει για σένα. Αντιθέτως, παίρνεις το λόγο και μιλάς για σένα φλύαρα.  Όταν μάλιστα θα μιλήσεις και γι’ αυτό που κάνεις, οτιδήποτε και αν κάνεις, επειδή το κάνεις εσύ ο «κάποιος», τότε δικαιούσαι να λες πως είναι και «κάτι».  Πόσες φορές το χεις κάνει; Βαριέμαι, να σε ακούω. Για ποιαν επιτυχία μου μιλάς;

Ξεκίνησες να πας κάπου και βρέθηκες εκεί που δεν ήθελες να πας. Μάλλον έχω μεγαλύτερη εμπιστοσύνη σε σένα, γιατί τα κατάφερες. Γιατί ο στόχος σου ήταν άλλος. Αλλά είσαι ικανοποιημένος για όλα όσα πέτυχες. Φαίνεσαι να τα κατάφερες εκεί που πήγες. Κατάφερες να έρθεις αντιμέτωπος με τους ίδιους τους φόβους. Με όλα όσα δεν ήθελες ποτέ να σου συμβούν.  Δεν φανταζόσουν ποτέ ότι μπορεί να σου συμβούν. Αν μη τι άλλο, εσένα απολαμβάνω να σε ακούω να μιλάς. Σίγουρα έχεις πολλά για να σε θαυμάσω.  Μου θυμίζεις πόσο  «μικρός»  είμαι σε σχέση με σένα. Με σένα, που η ζωή δεν στα φέρε όπως τα ήθελες. Όπως τα χεις φανταστεί ή ακόμα και όπως τα είχες ονειρευτεί. Η επιτυχία φέρνει λένε καμία φορά και την ευτυχία. Κάποιοι πάλι ξέρουν να σου πουν πως δεν είναι δυστυχισμένοι. Στο θυμίζουν κάθε φορά που θα σου πουν «ποιοι» είναι και τι «κάνουν», χωρίς όμως να δηλώνουν πως είναι και ευτυχισμένοι.  Αλλά μόνο αυτό μπορούν να πουν με ασφάλεια!  Μάλλον έως τώρα το μόνο που έχουν καταφέρει είναι να γλυτώσουν μεγάλα κομμάτια απογοήτευσης.  Σε ένα περιβάλλουν ασφάλειας και μια «αυλή» ανθρώπων που τους χαϊδεύουν τα αυτιά, επιβεβαιώνονται για ότι κάνουν. Ακούνε συχνά ότι είναι «Κάποιοι».

Εσύ πάλι, ο μόνος, ο αυτοδημιούργητος. Αυτός που στάθηκε στα πόδια του, όταν έπεσε και τον ξαναέριξαν κάτω. Εσύ λοιπόν δεν είχες κανέναν να σου πει «συγχαρητήρια». Κανέναν γύρω σου να μοιραστείς την επιτυχία.  Δεν έδωσε κανείς σημασία στο «ποιος» ήσουν και «ποιος» έγινες. Στο «ποιος» ευοίωνα θα γίνεις. Βλέπεις οι άνθρωποι δίνουν σημασία μόνο στο «ποιος» είσαι τώρα. Δεν δίνουν σημασία στην εξέλιξη.  Στην πορεία σου να φτάσεις έως εδώ. Και όταν πάλι φτάσεις, θα κρίνουν με γνώμονα αυτά που θαρρούν εκείνοι  ως «επιτυχία». Μην έχεις ούτε μια στιγμή την ψευδαίσθηση ότι θα σου πουν και «μπράβο».

Κατάφερες πολλά έστω και αν μόνο εσύ τα ξέρεις. Ρίσκαρες πολλά ή δεν έχεις και τίποτα για να ρισκάρεις. Ούτε όνομα, λεφτά, καταγωγές και σπίτια. Ξεκίνησες απ’ το μηδέν και έφτασες… Ή μάλλον εσύ μόνο ξέρεις που έφτασες. Έκανες «κάτι» και έγινες «κάποιος». Ναι, σε σένα αναγνωρίζω πως είσαι «κάποιος»! Πόσα ρίσκαρες  λοιπόν;  Και κάπου εδώ, να σε ενημερώσω εσένα που με διαβάζεις, ότι αν ρισκάρεις το μαχαίρι είναι «δίκοπο». Απ’ την μια η οδυνηρή αποτυχία σου και απ’ την άλλη η αβάσταχτη επιτυχία σου. Γιατί άραγε να είναι αβάσταχτη η επιτυχία σου;  Επειδή για να πετύχεις κάποια στιγμή, πρέπει να επιλέξεις. Θα ρισκάρεις, θα πονέσεις, θα απογοητευτείς. Απέλπιδα θα χτυπήσεις το κεφάλι σου στον τοίχο. Καμία φορά μόνο έτσι, καταφέρνεις να τον σπάσεις! Και αν τα καταφέρεις,  θέλω να σε ακούω να μιλάς. Πως «έσπασες το κεφάλι σου» ή «πως ένιωσες όταν έσπασε ο τοίχος». Εσένα που έκανες «κάτι» και τώρα για μένα έγινες «κάποιος». Μ’ αρέσει να ακούω για την ζωή σου. Μπορεί να μην ήταν ρόδινη. Δεν την ζήλευε κανένας.

Αλλά ούτε εσύ ζήλευες κάτι απ’ τις ζωές των άλλων. Ποτέ δεν θέλησες να χαλαλίσεις έστω και μια μέρα σου στις τακτοποιημένες ζωές των άλλων. Δεν έχεις στερεότυπα, που να σου υποδεικνύουν το «τι» και το «πως» πρέπει να καταφέρεις. Το «πόσα» να αποκτήσεις για να ‘σαι ικανοποιημένος. Τι αμάξια, σπίτια, δουλειά, τίτλους, οικογένεια!

Αν λοιπόν δεν ρισκάρεις, για το μόνο που μπορείς να ‘σαι σίγουρος  είναι ότι δεν θα αποτύχεις. Ενώ για να πετύχεις, πρέπει να ρισκάρεις.  Είσαι σίγουρος λοιπόν πως εσύ που δεν ρίσκαρες… Εσύ που ποτέ, δεν στάθηκες στα δικά σου πόδια… Εσύ, που ότι έκανες ήταν πάνω « πλάτες άλλων»… είσαι και πετυχημένος;  Ίσως εσύ ήσουν και ο μοναδικός που είχε κάτι να ρισκάρει. Και που αν το ρίσκαρε και τα κατάφερνε, θα σε άκουγα πιο ευχάριστα. Εσύ που θα επέλεγες να χάσεις κάτι, για να αποκτήσεις κάτι άλλο. Όποιο και αν ήταν αυτό το άλλο, θα το ‘χες αποκτήσει μόνος σου.

Να ρισκάρεις λοιπόν όσα σου δημιουργούν ασφάλεια, όταν εσύ μέσα σου νιώθεις ο πιο ανασφαλής. Γιατί εγώ όταν σε ακούω να μιλάς,  για όλα όσα έχεις… για όλα όσα κάνεις… για όλα όσα είσαι… ακούω μια φωνή. Μια φωνή του υποσυνείδητού σου, που κραυγάζει: «Φοβάμαι μην τα χάσω. Φοβάμαι να δω ποιος πραγματικά είμαι». Και ξέρεις γιατί; Ίσως, δεν είσαι ο «κάποιος». Μάλλον είσαι κάποιος σαν όλους τους άλλους. Στην χειρότερη, μπορεί να είσαι και ο «κανένας».  Για μένα τουλάχιστον. Ενώ και αυτά που «φοβάσαι μήπως τα χάσεις» είναι γιατί δεν τα είχες ποτέ πραγματικά. Δεν τα είχες ποτέ πραγματικά γιατί κάποιος στα έδωσε. Φοβάσαι λοιπόν μήπως στα ξαναπάρει πίσω! Όσο για σένα, που τα κατάφερες… που έχεις ό, τι και αν έχεις… που είσαι, όποιος και αν είσαι… αλλά είσαι και τα έχεις. Να ξέρεις πως μου δίνεις κουράγιο να τα καταφέρω και εγώ.  Ήσουν και έγινες. Είσαι και θα γίνεις. Έκανες «κάτι» και έγινες κάποιος. Ο καλός φίλος… ο καλός πολίτης… ο καλός επαγγελματίας… ο καλός σύντροφος…

Προτεινόμενη Βιβλιογραφία

Μολιέρος, (2010). Ο Μισάνθρωπος. Εκδόσεις Ηριδανός

Μολιέρος, (2009). Ο Αρχοντοχωριάτης. Εκδόσεις Ηριδανός

Νίκος Καζαντζάκης, (1927). Ασκητική. Εκδόσεις Καζαντζάκη

Προτεινόμενη Φιλμογραφία

Joy, (2015). Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Ο. Ράσελ.

The Pursuit of happiness, (2006). Σκηνοθεσία:  Gabriele Muccino