Θοδωρής ΚούκιαςΆρθρο: Θοδωρής Κούκιας
Βασικά… ψυχεδέλεια! Αυτή η λέξη έρχεται πρώτη στο μυαλό μου, όταν μου ζητάνε να τους περιγράψω τη Βαρκελώνη. Γιατί; Επειδή ολόκληρη η πόλη μοιάζει λες και έχει ανατιναχθεί κάποιος υπερμεγέθης πίνακας του Dali πάνω από τον ουρανό της και την έχει χρωματίσει απ’ άκρη σ’ άκρη. Τόσο τα κτίριά της όσο και την διάθεση των ανθρώπων της.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά από την πρώτη κιόλας βόλτα στο κέντρο πόλης, αισθάνεσαι ότι θες να παρεισφρήσεις σε κάποια από τις παρέες που πίνει μπύρα clara πρωινιάτικα (μπύρα με λεμονάδα), στρωματσάδα στα γκαζόνια της La Rambla, του πιο κεντρικού δρόμου της Βαρκελώνης και να κουβεντιάσετε λες και γνωριζόσασταν χρόνια. Σε ποια γλώσσα; Σε αυτή που σε έχει διδάξει η Κορίνα η αγριόγατα, η Μαριμάρ το αγριοκάτσικο, η Ροζαλίντα η καταφρονεμένη, η Ρεγγίνα η περιθωριοποιημένη, γενικά ό,τι θυμάσαι από χαροκαμένη μεξικάνα. (Ναι, πριν τα τούρκικα βλέπαμε μεξικάνικα, μην κάνεις πως δεν θυμάσαι). Άσε τα αγγλικά και πιάσε ένα mix ελληνοισπανικών, μια χαρά θα συνεννοηθείς. Μην πάρεις τσάντα/πορτοφόλι μαζί σου, -αλήθεια έχεις ακόμα πορτοφόλι και αν ναι τι βάζεις μέσα;- οι πορτοφολάκηδες της La Rambla φημίζονται για την επιδεξιότητά τους.
Είναι εναλλακτικοί οι κάτοικοι αυτής της πόλης, δεν τους νοιάζει πως θα ντυθούν, αν θα φάνε κατάχαμα ή μέσα στο μετρό, αν θα αρχίσουν να τραγουδάνε ξαφνικά με την παρέα τους στο δρόμο, ή αν θα πετάξουν τα ρούχα τους για μια βουτιά στην παραλία, την περιβόητη Barceloneta που απέχει μόλις 15 λεπτά από το κέντρο. Έχουν και ένα χαμόγελο μόνιμα καρφιτσωμένο στο πρόσωπό τους, που σε κάνει να θέλεις να σταματήσεις να φωτογραφίζεις τις σαύρες του Γκαουντί και να αρχίσεις να απαθανατίζεις αυθεντικά χαμόγελα, τα οποία αργότερα θα προσφέρεις στην επιστημονική κοινότητα για να τα αναλύσει και να διαπιστώσει αν οι βαρκελωνέζοι χτυπάνε ενέσεις σεροτονίνης ή είναι έτσι από φυσικού τους.
Ο Αντόνι Γκαουντί είναι κάτι σαν ιερό σύμβολο για την πόλη. Βασικά ολόκληρη η Βαρκελώνη έχει αναπτυχθεί τουριστικά γύρω από την κληρονομιά του Γκαουντί. Και δεν είναι λίγα τα αρχιτεκτονικά κοσμήματα που κληροδότησε ο μάγος της αρχιτεκτονικής στους βαρκελωνέζους. Οι σουρεαλιστικές κατασκευές του είναι διάσπαρτες σε ολόκληρη την πόλη και για να τις δεις πρέπει να αναμετρηθείς με ορδές από αλαφιασμένα selfie sticks. Μια βόλτα από το παραμυθένιο Park Guel με τα ψυχεδελικά μωσαϊκά μέχρι το Casa Batlló, ίσως το πιο φουτουριστικό, παρανοϊκά γοητευτικό κτίριο της Ευρώπης που έχει για σκεπή του το σώμα ενός δράκου, θα σε κάνει να αισθανθείς ότι έχεις χαθεί κάπου ανάμεσα στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών και στο Μετρόπολις. Άσχημο τριπάρισμα που μόνο καταναλώνοντας πολλές καράφες sangria de cava μπορείς να ξαναζήσεις. Όχι του γνωστού ξεπλύματος που βρίσκεις στο κάτω-κάτω ράφι του Κουλόπουλου! Λευκή σανγκρία με βάση σαμπανιζέ κρασί και κουαντρό, το ποτό έμβλημα της πόλης. Και να το ξεχάσεις θα στο θυμίσει ο σερβιτόρος.
Αν ανέβεις στην ταράτσα του La Pedrera είναι σαν να κάνεις κατάδυση σε κάποιον πίνακα του Νταλί. True story! Βουτιά στον απόλυτο σουρεαλισμό με άλλα λόγια. Καμινάδες που θυμίζουν χαρακτήρες από την χώρα των θαυμάτων (της Αλίκης) και άλλες διακοσμημένες με σπασμένα μπουκάλια, θα σε κάνουν να μη θες να ξαναεπιστρέψεις μπυρομπούκαλο στη κυρά Λίτσα την μπακάλισσα, αλλά να αρχίσεις να τα εκσφενδονίζεις στους τοίχους για να κάνεις και εσύ αφηρημένα μωσαϊκά. Αλλά και να μην σου προκύψει κομψοτέχνημα τύπου Γκαουντί μην απελπιστείς. Ο ίδιος έλεγε ότι το Μεσογειακό φως κρύβει κάθε στρεβλότητα. Respect! Σόρι, Respecto!
Για τη δε Sangrada Familia, την πιο σουρεάλ εκκλησία του κόσμου τι να πω; Θα μιλήσω επιστημονικά. Μένεις Μαλάκας! Φαντάσου ένα τεράστιο γοτθικοφουτιριστικό χέρι που προσπαθεί να αγγίξει τον Θεό. Δέος! Αν δεν έγκωσες μέχρι τώρα με τόσο σουρεαλισμό, πετάξου και μέχρι το μουσείο του Μιρό. Αν δεν έχεις άλλα λεφτά, αναζήτησε τα γλυπτά του που βρίσκονται διάσπαρτα ολούθε στην πόλη. Διαθέτει και μουσείο με ουκ ολίγα έργα του Πικάσο η Βαρκελώνη όμως μην περιμένεις να δεις τα γνωστότερα έργα του, τα έχει καβατζώσει το MoMA (όχι θα του ξέφευγαν!) Αν πάλι θες κάτι πιο μεσαιωνικό πετάγεσαι μέχρι τη Barrio Gótico, τσιμπάς churros (μακρόστενες λουκουμάδες) με μερέντα ή σάντουιτς με jamon και ξεχύνεσαι στα στενάκια της που θυμίζουν ρετρό λαβύρινθο. Αν νιώσεις ότι είσαι έτοιμος να δολοφονήσεις τον επόμενο άνθρωπο που θα σου πει να πάτε να δείτε άλλη μια Art Nouveau κεραμιδοσαύρα, πετάξου μέχρι το Camp Nou για αποθεραπεία, ξηλώσου 23 ευρώπουλα, γίνε για λίγο Messi και νιώσε ο απόλυτος γίγαντας του ποδοσφαίρου. Not.
Αν θέλεις να ταξιδέψεις ολόκληρη την Ισπανία αλλά τα χρήματα σε φτάνουν μόνο για μια paella θαλασσινών στην Κακιά Γάτα –το μαγαζάκι είναι υπαρκτό, θυμίζει αυτό που ξεκοκαλίζει παϊδάκια ο Frank Underwood στο House of Cards-, η λύση λέγεται Poble Espanyol, ένα υπαίθριο μουσειακό χωριό το οποίο έχει κατασκευαστεί έτσι ώστε να αντιπροσωπεύει αρχιτεκτονικά την πλειονότητα των αυτόνομων κοινοτήτων της Ισπανίας. Σε κάθε γωνιά του χωριού ζωντανεύει και μια διαφορετική περιοχή της Ισπανίας, ενώ συχνά διοργανώνονται διάφορα πολιτιστικά δρώμενα που πηγάζουν από την κουλτούρα της κάθε περιοχής. Κάτσε σε ένα tapas bar (κάτι σαν τα δικά μας ουζερί με τα πιατάκια στη μέση) και παράγγειλε patatas bravas, chorizos (καπνιστό λουκάνικο) και γαρίδες. Η μέση τιμή για κάθε πιατάκι είναι περίπου 2 ευρώ. Στη είσοδο του χωριού κάνε μια στάση στο πρώτο παγωτατζίδικο που θα δεις και ζήτα παγωτάκι στα ελληνικά. Οι ιδιοκτήτες είναι έλληνες (από Βέροια αν θυμάμαι καλά) και θα χαρούν να λύσουν απορίες σου για το ισπανικό χωριό.
Πολλά μπορώ να πω ακόμα για τη Βαρκελώνη, για το τεράστιο ενυδρείο της που θεωρείται το μεγαλύτερο θαλάσσιο πάρκο της Ευρώπης, για το Μουσείο Εθνικής Τέχνης της Καταλονίας (δεν θα σου κάνει η καρδιά να μπεις μέσα αν δεις τον περιβάλλοντα χώρο), για το τελεφερίκ που σε βγάζει στον λόφο του Montjüic και βλέπεις ολόκληρη την πόλη από ψηλά! Όσα όμως και να πω το μυαλό μου γυρνάει πάντα πίσω στην αρχιτεκτονική του Γκαουντί και στα αληθινά χαμόγελα των Βαρκελωνέζων. Τρία πράγματα θες να κάνεις με την επιστροφή σου στην Ελλάδα: 1) να μάθεις ισπανικά, 2) να μάθεις να φτιάχνεις sangria de cava 3) να μαζέψεις τις βαλίτσες σου και να πας να μείνεις μόνιμα σε αυτή την πανέμορφη πόλη. Προς το παρόν έχω δύο στα τρία!