Χρήστος ΓκαραβέλαςΠοίημα: Γκαραβέλας Χρήστος
Και τα ζάρια έριξε ξανά
και παρόλο που η ζαριά δεν ήταν καλή στο παιχνίδι του επέμενε
και όλοι του οι συμπαίκτες με πονηρό βλέμμα κοίταξαν
σαν να ήξεραν το αποτέλεσμα
“τώρα είναι ώρα γερά να τ’ αρπάξουμε”
είπαν όλοι ενώνοντας τις σκέψεις τους
και σαν πρόβατο στην σφαγή συνέχισε το επικίνδυνο παιχνίδι
και όταν τα λεφτά τελείωναν
στην ίδια του την ψυχή πόνταρε
μόνο και μόνο για να συνεχίσει το παιχνίδι
και όταν το παιχνίδι τελείωσε και τον άφησαν μόνο του
έχοντας πάρει τα πάντα από αυτόν
– ακόμα και την ίδια του την ψυχή –
έμεινε για λίγο εκεί να κρατάει την καρδιά του με το δεξί του χέρι
κι ακόμα συλλογιζόταν το επικίνδυνο παιχνίδι που μόλις έπαιξε,
αλλά και πάλι έπρεπε να σηκωθεί γιατί το αληθινό παιχνίδι τώρα αρχίζει
και παρόλο που ήξερε πως είναι χαμένος από χέρι
συνέχισε να έχει μια ελπίδα κρυμμένη βαθιά μέσα του
γιατί η ελπίδα είναι κομμάτι των ανθρώπων
υπάρχει πάντα μέσα μας
κι αν κάποια στιγμή σταματήσουμε να την νοιώθουμε
είναι σαν να έχουμε πεθάνει
γιατί η ελπίδα είναι που μας κρατά ζωντανούς.
Για αυτό αν θέλετε ζωντανοί να μείνετε
και την ελπίδα μέσα σας να νοιώθετε
αφήστε τα επικίνδυνα παιχνίδια γιατί σε σας δεν ταιριάζουν
και θα βρεθούν οι άλλοι που κάτω από την ανθρώπινη τους φύση
κρύβουν μια διαβολική πονηριά
και θα σας πάρουν ακόμα και την καρδιά από το δεξί σας χέρι
κι ακόμα κι αν μετά φωνάζεις και τους άλλους κατηγορείς
θυμήσου πως εσύ φταις που ενώ δεν ξέρεις τους κανόνες
παίζεις επικίνδυνα παιχνίδια