ΑnimartistsΆρθρο: Σοφία Βέξλερ
Επιμέλεια: Mαρία Κασσεροπούλου
Φιλόλογος
Στο σημερινό άρθρο θα σας παρουσιάσω μαρτυρίες από κάποιους φίλους μου πρόσφυγες, τους οποίους παρακάλεσα να γράψουν κάτι που θα ήθελαν να πουν στους Έλληνες. Δεν πρόκειται για όσους βρίσκονται σε διαρκή αναμονή, εγκλωβισμένοι σε μια ξεχασμένη Ελλάδα, θύματα bullying της «κερδοσκοπίας χωρίς σύνορα». Πέρασαν ωστόσο από την Ελλάδα…. Όταν γνωριστήκαμε στην Δαμασκό το 2010, η Κάρεν ήταν 12 χρονών. Στην έναρξη του πολέμου μετακινήθηκε στη Σουηδία μαζί με τα αδέλφια της και την μητέρα της αλλά χωρίς τον πατέρα της. Μάλιστα εξασφάλισαν άδεια λόγω της παραμονής μιας θείας της εκεί, η οποία παντρεύτηκε το καλοκαίρι του 2010 με έναν Σύριο που έμενε Σουηδία κι έτσι είχε μετακομίσει προτού αρχίσει ο πόλεμος. Ο πατέρας της Κάρεν δυσκολεύτηκε να έρθει, το 2014 όμως τα κατάφερε μετά από πολυήμερο οδοιπορικό κατά μήκος της Τουρκίας και στη συνέχεια διέσχισε με βάρκα το Αιγαίο.
Η Σάντρα, η συνομήλικη ξαδέρφη της, ήρθε με βάρκα μ’ όλη την οικογένειά της το καλοκαίρι του 2015. Οι φωτογραφίες που αναρτούσε στο Facebook έμοιαζαν με φωτογραφίες από διακοπές. Διέκρινες οικογενειακά χαμόγελα σε ηλιόλουστα μέρη της Τουρκίας, της Ελλάδας και σε λιγότερα ηλιόλουστα της Γερμανίας. Μπορεί να μην επρόκειτο για διακοπές αλλά προβάλλοντας την πλευρά αυτή στα social media κρατάς τον έλεγχο της ζωής σου. Άλλωστε και στην Συρία, όπως τα περισσότερα κορίτσια στην εφηβεία, ανέβαζε πολλές φωτογραφίες με τους φίλους της. Πάντα με χαμόγελα. Οι ενήλικοι, αν και χαμογελούσαν, είχαν «κουρασμένα» χαμόγελα και ανήσυχα πρόσωπα. Τα παιδιά όμως μεγάλωσαν με τον πόλεμο και αναγκαστικά τον συνήθισαν. Όσο εφικτό είναι να συνηθίσεις έναν πόλεμο….. Δεν τις ρώτησα λεπτομέρειες διότι πιστεύω πως δεν είμαστε αρμόδιοι να ξυπνήσουμε δύσκολες αναμνήσεις.
Η Σάντρα και η Κάρεν ήταν ξαδέρφες και κολλητές για τον λόγο αυτό νιώθω χαρούμενη για τη συνάντησή μας. Επιτέλους μπορώ να διακρίνω το χαμόγελο στο όμορφο πρόσωπο της Κάρεν, η οποία φαινόταν αρκετά θλιμμένη από τότε που είχε αφήσει τη ζωή της πίσω. Από την άλλη πλευρά, τα παιδιά, που είχαν παραμείνει στη χώρα τους με τους δικούς τους, είχαν συνηθίσει τις δυσκολίες και ζούσαν πλέον χαρούμενα, λόγω της ηλικίας τους μάλλον.
Σας μεταφέρω τα μηνύματά τους:
Σάντρα:
“Στενοχωριέμαι πολύ γιατί έφυγα από την χώρα μου, στην οποία μεγάλωσα και έχω πολλούς συγγενείς και φίλους αλλά η κατάσταση εκεί είναι πολύ δύσκολη εξαιτίας του πολέμου. Γι’ αυτό αναγκαστήκαμε να αφήσουμε την Συρία πίσω μας για να έρθουμε σ’ αυτές τις ασφαλείς χώρες. Όμως, περιμένουμε να σταματήσει ο πόλεμος για να επιστρέψουμε. Η ζωή μου άλλαξε από τη μια στιγμή στην άλλη. Από μια καθημερινότητα χαρούμενη, ασφαλής και γεμάτη αγάπη μεταμορφώθηκε σε επικίνδυνη ζωή με τον διαρκή φόβο των εκρήξεων να παραμονεύει. Ο συριακός στρατός ακόμα προσπαθεί να διώξει τους τρομοκράτες που έρχονται από διαφορετικές χώρες για να μας καταστρέψουν. Πραγματικά μου λείπει η Συρία. Εσύ ξέρεις πως ήταν η ζωή εκεί πριν τον πόλεμο… Ήταν υπέροχη και ήμασταν ευτυχισμένοι. Ακόμα θεωρώ πως η Συρία είναι αναμφισβήτητα η ομορφότερη χώρα που έχω δει ποτέ. Δεν χαιρόμαστε φυσικά που φύγαμε από την χώρα μας αλλά ήταν ο μοναδικός δρόμος για την σωτηρία μας. Προσεύχομαι λοιπόν να γίνει πάλι ασφαλής όπως πριν η Συρία.’’
Κάρεν:
“Πλέον έχω μάθει την γλώσσα καλύτερα διότι ξεκίνησα να μελετώ Βιολογία στο λύκειο, όπως ήθελα να κάνω όσο ήμουν στη Συρία. Επιτέλους ήρθε και η Σάντρα με την οικογένεια της. Εσύ είδες πόσο ωραία ήταν η ζωή μας στη Συρία και ότι δεν σκεφτήκαμε ποτέ πριν να ζήσουμε άλλου. Ο πόλεμος φταίει για όλα… Πάντως νιώθω ευγνωμοσύνη που είμαστε ασφαλείς εδώ. Η Σουηδία είναι μια χώρα που μου προσφέρει ελπίδα για το μέλλον. Ωστόσο ελπίζω πως μια μέρα θα μπορέσω να επισκεφτώ πάλι τη Συρία, ακόμη κι αν ξέρω ότι δεν θα αποκτήσουμε ποτέ ξανά την προηγούμενη ζωή μας…’’