Στο ίδιο τραίνο

Ποίημα: Γκαραβέλας Χρηστος

Κάθεσαι μόνος σου
το κόσμο παρατηρείς απ’ την δική σου τη γωνιά
μικρά παιδιά που ακόμα τον κόσμο δεν γνωρίζουν
και το μέλλον αγνοούν
ερωτευμένοι, αντρόγυνα και φίλοι
μοιράζουνε χαμόγελα
και η αγάπη τους ξεχειλίζει σε όλο το βαγόνι
και τα χείλη τα μαγουλά σου σκίζουν.

Άνθρωποι που το αύριο δεν σκέφτονται
παρά μόνο το τώρα
κι εσύ προσπαθείς λίγη από αυτή την αγάπη να κλέψεις
ένα κομμάτι αισιοδοξίας να ρουφήξεις και να αρπάξεις μέσα από τα μάτια τους

Βλέπεις συνέχεια ανθρώπους πολλούς
ανθρώπους μπλεγμένους σε μια μάχη που δεν επέλεξαν
και χωρίς κουράγιο πλέον να συνεχίσουν
και μικρά παιδιά,
που ακόμα δεν μπορούν να φανταστούν τι τους περιμένει
αλλά και πάλι δίνουν τόσα πολλά,
μόνο με το γέλιο τους δίνουν θάρρος και ελπίδα σε όλους εμάς

Σ’ αυτο το βαγόνι θα είσαι πάλι σήμερα
κι αυτό το βράδυ στο ίδιο τραίνο
με τους τρελούς τους λογικούς, άνθρωποι γεμάτοι έρωτα και άνθρωποι γεμάτοι μίσος
όλοι μαζί στο ίδιο τρένο, στο ίδιο βαγόνι.

Κι ένα σύννεφο καπνού θα σχηματιστεί και σήμερα
ένα σύννεφο γεμάτο με όνειρα ελπίδες ανησυχίες και φόβους
όλα ανακατεμένα μαζί
όλοι εμείς ανακατεμένοι μαζί.

Κι απόψε στο ίδιο τραίνο θα περιμένω κάποιος να μου χαρίσει το χαμόγελό του για να του χαρίσω κι εγώ το δικό μου.