Χρήστος ΓκαραβέλαςΠοίημα: Χρήστος Γκαραβέλας
Ο θάνατος έχει διαφορετικό πρόσωπο κάθε φορά,
μερικές φορές εμφανίζεται σαν ένα άσχημο ον απροσδιορίστου φύλου,
άλλες φορές σαν ένας όμορφος άντρας και άλλες φορές σαν ένας άσχημος.
Η ερώτηση όμως δεν είναι πώς στ’ αλήθεια είναι
αλλά πώς τον βλέπουμε εμείς και γιατί τον βλέπουμε έτσι.
Ίσως αυτό που φοβόμαστε εν τέλει να είναι η σωτηρία μας .
Ο κόσμος είναι φτιαγμένος έτσι ώστε να δημιουργεί σκλαβωμένους ανθρώπους.
Καταστρέφουμε τον εαυτό μας με πράγματα που δεν έχουν στην πραγματικότητα καμιά σημασία.
Είναι σαν από τη στιγμή που γεννιόμαστε να μας τυλίγουν με μια τεράστια αλυσίδα
από την οποία δεν μπορούμε ν’ αποδράσουμε.
Ελεύθερος είναι ο άνθρωπος που καταφέρνει να ξεφύγει από τα δεσμά του
έστω και για λίγο,
η απόλυτη απελευθέρωση είναι απίθανη,
κανείς δεν απελευθερώνεται απολύτως, ποτέ, έτσι μας έχουν φτιάξει.
Bρες δουλειά, βρες λεφτά, βρες σπίτι, βρες μια ζωή
ο άνθρωπος βρίσκεται σε μια συνεχή αναζήτηση
αλλά τι είναι ακριβώς αυτό που ψάχνει;
Αφού ζούμε σαν πεθαμένοι, γιατί φοβόμαστε το θάνατο;
……………………………………………………………………………………………………….
Φοβόμαστε τον θάνατο ενώ είμαστε πλήρως καθησυχασμένοι με αυτό που ζούμε.