Έγινες 30 χρονών

Κείμενο:Ευθύμης Μαυρεπής
Φοιτητής Ιστορίας και Αρχαιολογίας/Ιστορίας της Τέχνης

Επιμέλεια: Μαρία Κασσεροπούλου
Φιλόλογος

Μερικές φορές δεν έχει σημασία τι θυμάσαι. Πιο πολύ μετράει τι δεν μπορείς με τίποτα να ξεχάσεις. Η μνήμη συχνά παραπλανάται. Άνθρωποι. Στιγμές. Χαρές και λύπες. Χοροί. Ταξίδια. Συναισθήματα. Όλα έρχονται και καταλαγιάζουν στο μυαλό σου. Τα εξιδανικεύεις. Και εσύ μένεις να τα θυμάσαι. Να τα αναπολείς. Να προσπαθείς συνεχώς να τα φτάσεις. Τα θυμάσαι όμως έτσι ακριβώς όπως έγιναν; Το πότε ακριβώς έγιναν; Το γιατί έγιναν;  Μήπως τελικά η μνήμη είναι ένα ασήκωτο φορτίο; Μήπως τελικά η λήθη είναι λύτρωση;

Περνάνε τα χρόνια. Και μάλλον ήταν χρόνια καλά. Έχεις να θυμάσαι όμορφες στιγμές. Εφηβικές τρέλες. Νεανικούς έρωτες. Φοιτητικά χρόνια. Και κάπου στα 30, ξυπνάς απότομα στην ενήλικη ζωή. Βάρη και ευθύνες. Συγκρουόμενοι ρόλοι. Υποχρεώσεις. Οι λογαριασμοί τρέχουν. Ένας διαρκής αγώνας επιβίωσης. Δεν ερωτεύεσαι συχνά. Δεν ερωτεύεσαι όπως παλιά. Δεν ενθουσιάζεσαι.  Δύσκολο να χωράς στα «ρούχα» των μεγάλων. Από την άλλη μπορεί και να περισσεύεις. Να σκέφτεσαι σαν αυτούς. Να μην αγαπάς όπως όταν ήσουνα μικρός. Ντύνεσαι κάθε πρωί. Η δουλειά σου επιβάλλει και γραβάτα. Εκείνες οι γραβάτες  πόσο σε σφίγγουν… Μέρες και νύχτες να δουλεύεις. Και η μόνη πληρωμή σου μερικές ώρες ξεγνοιασιάς το Σαββατοκύριακο. Βγαίνεις και πλέον δεν ξέρεις τι θα φορέσεις. Μήπως καλύτερα να μην βγεις; Φτάνεις με μισή ώρα καθυστέρηση. Δεν έχεις εκείνη την νεανική δίψα για βραδινό ποτό.  Ένταση και εκνευρισμός. Αμφιθυμία. Που να πάμε;  Κάπου για ποτό. Και μετά; Και για άλλο ποτό. Το ξενύχτι μακρινό και  κουραστικό.  Έρχεται ο χορός, πολύς χορός. Άλλοτε πάλι, όλο το βράδυ,, το περνάς σε μια γωνιά. Έχεις ανάγκη από τσιγάρο. Να ρουφήξεις τον καπνό. Να εισπνεύσεις το δηλητήριο. Να σκοτώσεις το “κακό” που βρίσκεται μέσα μου. Γι’ αυτό ρουφάς το δηλητήριο. Στο τέλος της μάχης, σκοτώνεσαι και εσύ.  Ξεφυσάς. Δεν έχεις πια καημό. Βαρέθηκες. Δεν έχεις άλλο κέφι. Φεύγεις και εσύ. Ένα στριφτό τσιγάρο για τον δρόμο της επιστροφής. Θύμηση. Δεν είμαι όπως παλιά… Δεν διασκεδάζω το ίδιο… Δεν ήμουν έτσι… Θέλω να γυρίσω πίσω το χρόνο… Τι θυμάσαι;

«Στιγμές που γίνονται Ζωή. Άνθρωποι που γίνονται Φίλοι. Και φυσικά η Οικογένεια. Ένα «εγώ» απέναντι σε τόσα «εσύ» ή «αυτός» ή και «εσείς» ή «αυτοί». Καμία φορά μάλιστα καταφέρνεις και τα ζεις όλα αυτά μαζί στο «εμείς». Είναι άραγε  τότε που νομίζεις πως είσαι ευτυχισμένος; Ο κόσμος σου ή ο κόσμος του; Ο κόσμος σας. Οι εμπειρίες σου. Η Αγάπη σας, ο έρωτας σας. Οι επιλογές σου. Τα λάθη σου. Αλλά και οι δικές του επιλογές και τα δικά του λάθη. Η πόλη που ζεις, η δουλειά σου. Τα στέκια σας. Οι φιλονικίες σας.»

Όλα όσα έχεις να θυμάσαι. Όλα όσα έζησες και σε έκαναν ευτυχισμένο. Όλα όσα συνεχίζεις να κάνεις, γιατί νομίζεις ότι σε κάνουν ευτυχισμένο ακόμα. Όλα όσα έχεις συνηθίσει. Και τώρα δες πως πάει η ιστορία.:

«Στιγμές που επαναλαμβάνεις και έτσι νομίζεις πως ζεις! Να ζεις τα ίδια, χωρίς την ίδια χαρά, τον πρωτόγνωρο ενθουσιασμό, την απρόσμενη  έκπληξη! Άνθρωποι  έμειναν δίπλα σου και θαρρείς πως είναι τώρα φίλοι σου! Έμαθες και έμαθαν να μην περιμένουν κάτι καινούριο! Έμειναν επειδή είσαι προβλέψιμος!

Η Οικογένεια, ξέρεις, εκείνη που από τα μικράτα σου ζείτε στο ίδιο σπίτι! Αναπόφευκτη μονοτονία! Ένα καθημερινό «εγώ», που συνήθισε εσένα και αυτόν, που ξέρει πια καλά εσάς και αυτούς! Ένα «εγώ» που τώρα πια ζει, δηλαδή συνήθισε να ζει με αυτόν! Στο δικό σας εμείς! Ξέρεις, αυτό που κάθε μέρα ξεκινά και τελειώνει στον κόσμο σας! Στον δικό σας κόσμο, που για χάριν του, ξεχάσατε να ζείτε ο καθένας στο δικό του.  Και πάλι όμως! Αν επιστρέψεις στον δικό σου, ξέρεις πως οι εμπειρίες σου δεν θα είναι νέες! Είναι που τότε θα σκεφτείς πως: η Αγάπη σας και ο Έρωτας σας ή τουλάχιστον ό, τι έμελε να συνηθίσετε  για να νιώθετε  ασφαλείς, είναι η μόνη σου επιλογή. Η ίδια επιλογή. Από την στιγμή που είναι η ίδια επιλογή, είσαι ένα βήμα πριν το ίδιο λάθος! Κάνεις το βήμα, το ίδιο λάθος! Το ίδιο λάθος που κάνει και αυτός με το να σε δεχτεί πίσω! Δεν έχει όμως άλλη επιλογή! Την ίδια επιλογή με σένα έχει! Είναι και αυτός απογοητευμένος από τον κόσμο του! Τον κόσμο που άφησε για χάριν του δικού  σας! Όντας στην ίδια πόλη να ζεις, εδώ και χρόνια! Ξυπνώντας κάθε πρωί να πας στην δουλειά σου! Την έχεις συνηθίσει! Περιορίσατε και τα στέκια σας, είναι πλέον βαρετά ή έχουν κλείσει! Ξανά οι φιλονικίες, ξέρεις για τα ίδια! Εκείνα που δεν καταφέρατε να λύσετε  ποτέ! Γυρίσατε όμως πίσω, ξέρεις γιατί; Από συνήθεια, όχι από έρωτα! Ούτε από Αγάπη! Και τώρα το εμείς, νομίζεις σε κάνει ευτυχισμένο;»

Έχεις πολλά να θυμάσαι. Άλλα όσα θυμάσαι σε αγχώνουν. Φοβάσαι πως αν πάψεις να τα κάνεις, δεν θα είσαι χαρούμενος. Είσαι 30 αλλά θέλεις να ζεις όπως στα 20. Ανέφικτο. Είσαι 30. Αγαπητέ τριαντάρη, να θυμάσαι ότι ο άνθρωπος έζησε τα καλά και τώρα επιδιώκει να ζήσει τα καλύτερα.  Στο σημείο αυτό είναι όμως που οι περισσότεροι κάνουν λάθος! Η επιλογή ανάμεσα στα καλά και τα καλύτερα συσκοτίζεται από το πέπλο της αβεβαιότητας και του μυστηρίου. Έτσι, αντί να συνεχίζεις, όση θλίψη και αν νιώθεις για εκείνο το καλό που μόλις τέλειωσε στο νέο καλύτερο… Αντί να προχωρήσεις μπροστά, δειλιάζεις, ματαιοπονείς και θέλεις να γυρίσεις πίσω. Ανέφικτό! Τότε είναι που δυστυχείς… Τα χρόνια δεν γυρνάνε πίσω. Γιατί λοιπόν δεν τα γυρνάς εσύ;

Έχεις μάλιστα την ψευδαίσθηση πως επειδή έζησες το καλό μια φορά, μπορείς να το ζήσεις και δεύτερη.  Παραιτείσαι. Χάνεις μάλιστα την ευκαιρία, αφού δεν συνεχίζεις παρακάτω στο νέο, να κάνεις αυτό το καλό, δυο φορές καλό. Θυμήσου τι σου είπα πιο πριν: «καλύτερο». Συνήθισες. Συνήθισες στα ίδια. Σε αυτά που έκανες τότε. Τότε που είχες άλλες ανάγκες, άλλους σκοπούς, άλλες απαιτήσεις. Κάνεις το ίδιο, ενώ τώρα όλες οι ανάγκες σου, όλοι οι σκοποί σου και όλες οι απαιτήσεις σου, έχουν αλλάξει. 

Συνήθεια! Νομίζεις, πως αν επαναλάβεις όσα έζησες, θα είσαι ευτυχισμένος. Έχεις σκεφτεί πως ένα μεγάλος μέρος όσων έχεις ζήσει, οφείλονται σε μια τυχαία, συγκυριακή στιγμή; Εγώ σου δίνω την ευκαιρία να γυρίσεις πίσω. Πόσο λοιπόν σίγουρος είσαι ότι αν γυρίσεις πίσω… αυτή η τυχαία συγκυριακή στιγμή θα είναι ίδια; Πόσες πιθανότητες δε έχεις να σου παρουσιαστεί ξανά; Ή μήπως θαρρείς θα σου εμφανιστεί με τον ίδιο τρόπο, πλάι στον ίδιο άνθρωπο, στο ίδιο μέρος; Κατανοείς λοιπόν πως με το να γυρίσεις πίσω, η ευτυχία φαντάζει αβέβαιη. Πολύ πιο αβέβαιη από το αβέβαιο μέλλον σου. Μην ξεχνάς όμως πως έτσι και αλλιώς για το από ‘κει και μετά, κανένας δεν είναι σίγουρος. Ακόμα και αν δεν σε πείθω πως η συνέχεια, το μετέπειτα  καιροφυλαχτεί  τα καλύτερα, σκέψου, πως θα μάθεις τουλάχιστον έτσι πως είναι τα χειρότερα. Τότε όμως η ευτυχία που έχεις ζήσει στο παρελθόν, θα αποκτήσει διπλή αξία. Γι’ αυτό σου είπα, σημασία δεν έχει τι θυμάσαι. Μεγαλύτερη αξία έχει τι δεν μπορείς με τίποτα να ξεχάσεις.

Τι δεν μπορείς να ξεχάσεις; Δεν μπορείς να ξεχάσεις ότι ήσουν ευτυχισμένος. Αλλά δεν θυμάσαι το γιατί ήσουν ευτυχισμένος. Σωστά; Τι έκανες στα 20, που τώρα στα 30 δεν το κάνεις; Και σου απαντώ: Τότε ζούσες. Τώρα ζεις; Η ευτυχία σου δεν εξαρτάται από το να ζεις τα ίδια! Πολύ περισσότερο οφείλεται στις νέες εμπειρίες ζωής! Μιλώ για νέες εμπειρίες.  Όταν επιλέγεις να ζεις τα ίδια, εκείνα που κάποτε σε έκαναν ευτυχισμένο, έρχεσαι αντιμέτωπος με το ίδιο το παρελθόν σου! Κοντά στα όμορφα, στα ωραία, στην ευτυχία της στιγμής του από εκεί και πριν  σίγουρα έκανες πολλά λάθη. Λάθη που έχεις ξεχάσει, σε μια προσπάθεια να εξιδανικεύσεις την ανάμνηση του παρελθόντος. Λάθη όμως που τα ξεπέρασες, τα διόρθωσες, στα συγχώρεσαν… Λάθη, που ακόμα και αν τα έκανες, συνέχισες να ζεις. Πόσο διατεθειμένος είσαι λοιπόν μαζί με τα καλά και τα όμορφα που έζησες, να κάνεις τα ίδια λάθη; Εξέλιξη είναι αυτό; Πόσο σίγουρος είσαι πως θες να τα ξαναζήσεις, αφού αργά ή γρήγορα θα σε φέρουν και πάλι στα 30.  Έστω όμως και να επιλέξεις πως γυρνάς πίσω, να ζήσεις τα όμορφα, εκείνα που σε έκαναν τότε ευτυχισμένο, ίσως και ολοκληρωμένο,  εκείνα που συνήθισες, εκείνα που έκανες πλάι σε ανθρώπους που –τάχα- ήταν δίπλα σου,  απομονώνοντας τα λάθη, τις άτυχες στιγμές, τις εντάσεις, την παροδική απογοήτευση… Πρέπει να’ σαι σίγουρος πως αυτά που επέλεξες, αυτά που επιλέγεις ξανά να κάνεις, είναι αυτά που πραγματικά θέλεις! Όχι αυτά που συνήθισες να έχεις!  Σου αρκούν ακόμα; Τα έχεις ανάγκη ακόμα;

Αν στην προσπάθεια να ευτυχήσεις, επωμίζεσαι την δυστυχία της επιλογής να’ σαι ευτυχισμένος με τον ίδιο τρόπο, είναι γιατί θέλεις να γυρίζεις συνεχώς πίσω. Σε όσα θυμάσαι. Σε όσα έζησες. Σε όσα σε έκαναν τότε χαρούμενο. Είσαι όμως σε ένα πραγματικό αδιέξοδο.  Ότι και να κάνεις, θα επιστρέφεις στα 30! Καιρός να ζήσεις τα καλύτερα της ηλικίας σου. Σίγουρα οι εκπλήξεις είναι πολλές…