Μένη Κουτσοσίμου
Άρθρο: Μένη Κουτσοσίμου
Ψυχολόγος – Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας
ΜΔΕ στην Κοινωνική Ψυχιατρική-Παιδοψυχιατρική
Διδάκτωρ Ιατρικής Σχολής Παν/μίου Ιωαννίνων
Μεταδιδάκτωρ Ιατρικής Παν/μίου Ιωαννίνων στην Ποιότητα Υπηρεσιών
- Θυμάμαι πως την τελευταία φορά που μιλήσαμε, είχαμε δώσει μία υπόσχεση, να προσπαθήσουμε μαζί…
Μία δεν ξέρω “πώς γίνεται” ή “Μία Δεν έχω μάθει”…
- Θυμάμαι πολύ καλά, αν και θα ήθελα να ξεχάσω.
Μία “Δεν ξέρω αν το θέλω”… για όσους μεγάλωσαν χωρίς αγκαλιές και την επιζητούν πάση θυσία. Για κείνον που παρακαλά για να την έχει, που δεν του δίνεται επιμελώς, που την κυνηγά αλλά του ξεφεύγει, που προλαβαίνει να την αρπάξει αλλά όλο του γλιστρά…
…που όταν την έχεις σε απομακρύνει, γιατί δεν έχει μάθει ποτέ της πώς να σε κρατά… γι’ αυτό σε πόνεσε, γιατί θα ήθελες να ζήσεις την επόμενη κι έμαθες να μπαίνεις από αγκαλιά σε αγκαλιά για να χωρέσεις…
Αγκαλιά, και μη μ’ αφήσεις πια να ξαναφύγω, που όταν σ’ έχασε κατάλαβε και ένιωσε τη διαφορά του να σε έχει. Να γλιστράς στον ιδρώτα ναι, να γλιστράς στα όνειρα ναι, το καταλαβαίνω, να γλιστράς γιατί δεν έχεις μάθει να ανήκεις, να γλιστράς γιατί δεν σε κράτησε, με συγχωρείς, δεν το καταλαβαίνω. Όχι όμως εδώ, έχουν γνώση οι φύλακες.
Boost your oxytocin (hug for twenty seconds)…
- Έλα να κάνουμε αγκαλίτσες για να καταλάβεις αν ξέρεις τι θέλεις και πώς το θέλεις…
- Δεν έχω όρεξη, να με αφήσεις στην ησυχία μου, επειδή εσύ έχεις μάθει στις αγκαλιές… δεν σημαίνει ότι το αντέχουμε όλοι μας…
- Σου υπόσχομαι ότι ξέρει να σε κρατήσει, δεν θα πονέσεις.
- Στο βόλεϊ όταν κερδίζατε τον αγώνα κάνατε αγκαλιές;
- Χμμμ… ναι… μία ομαδική αγκαλιά, των χαρούμενων νικητών… αξίας όσα χίλια έπαθλα.
- Όπως με μια αγκαλιά που δεν θα σου πει ποτέ όχι… όπως με το αγαπημένο μου αρκουδάκι που φάνταζε τεράστιο τότε.
- Συγνώμη αλλά πίστευα ότι έστω γνωρίζεις αυτή που κάνουμε στον ύπνο μας με το μαξιλάρι… Θυμάσαι πόσες φορές βρέθηκες αγκαλιά μαζί του χωρίς να έχεις κοιμηθεί, έτσι; Κάτι σου έλλειπε, το ένιωθες και στο όνειρο το έψαξες. Απ’ όσα κρατήθηκες χωρίς ποτέ ν’ αποκαλύψεις, με όποιον μοιράστηκες χωρίς να το γνωρίζει ότι τον κρατάς, αυτό είναι το μαξιλάρι, η απουσία που γίνεται παρουσία, η εγγραφή ανάγκης στο υποσυνείδητο που γλυκαίνει τον πόνο.
Μία αγκαλιά για τον πόνο που ένιωσες… αγκαλιά ανακούφισης λέγεται θαρρώ… ακούει και στο όνομα μην ανησυχείς, θα περάσει… όλα περνάνε… έχει μπόλικο σφίξιμο, είναι δακρυσμένη, ενίοτε και βουβή… κάνει μπαμ από μακριά…
Και μία όταν είσαι αρρωστούλα και ψήνεσαι στον πυρετό… να την ονομάσουμε δροσάτη(!) ή μην ανησυχείς, θα γίνεις γρήγορα καλά… γίνεται αυστηρά κάτω από τα σκεπάσματα, εννοείται ελαφρά ντυμένοι, με ένα και μοναδικό σκοπό, να πάρω την ένταση και να σου δώσω τη θερμοκρασία μου.
Σειρά σου.
Μία υγρή αγκαλιά… θαλασσινή… θυμάμαι το μπαμπά και τη μαμά να με κρατάνε αγκαλιά μπαίνοντας στη θάλασσα. Θυμάμαι να με βγάζουν αγκαλιά από τη θάλασσα, βουτώντας με στην κυριολεξία από το νερό, καθώς δεν έβγαινα. Θυμάμαι εσένα να μ’ αγκαλιάζεις στο νερό και να με σηκώνεις χωρίς να νιώθεις το βάρος μου. Θυμάμαι…
Μία όταν βγαίνω από το μπάνιο… βρεγμένη κι αυτή, με τυλίγεις ολόκληρη στην πετσέτα, σαν να θέλεις να στεγνώσω αμέσως για να μην κρυώσω.
Μία αγκαλιά πονηρή, των εραστών… γυμνοί και αγκαλιασμένοι πρέπει να ξυπνούν οι άνθρωποι… τι δεν καταλαβαίνεις;
- Σταμάτα επιτέλους με τις αγκαλιές… έχει πολύ ακόμη; Δεν νιώθω καλά.
- Να σου κάνω μία αγκαλιά να περάσει;
- Σταμάτα σου λέω… Δεν έχω άλλη δύναμη.
- Μία αγκαλιά λοιπόν Δεν έχω δύναμη, πού να βρω το κουράγιο…
- Θα αστειεύεσαι…
- Κι όμως, ξεχνάς εύκολα.
Όταν αγκαλιάζεις, αγκαλιάζεις όλο το μηχανισμό της ζωής του άλλου… το κορμί του άλλου. Η αγκαλιά είναι εφαρμοσμένη βουλιμία. Έχει ένταση μια αγκαλιά… και ηρεμία μαζί… και αγριότητα… και πόθο διείσδυσης. Σε αγκαλιάζω σημαίνει πως θέλω να σε διαπεράσω. Να γίνουμε Ένα. Αγκαλιάζω σημαίνει εφάπτομαι. Περνάει το καρδιοχτύπι και το γουργουρητό. Αγκαλιάζω σημαίνει σε μυρίζω, σε αγγίζω, ακουμπώ στο λαιμό σου…
Άνθρωποι που δεν αγκαλιάζουν και δεν αγκαλιάζονται είναι φτωχοί ευτυχίας.
Η κατάλληλη αγκαλιά σε συγχρονίζει… σε ερεθίζει… σε ξυπνά… σε κοιμίζει… σε κρατά ζωντανό.
Γίνεται η κρυψώνα σου σ’ έναν πρόστυχο κόσμο που παρακάμπτει την καρδιά.
Αν σε είχα κοντά μου θα σε είχα βουτήξει στην αγκαλιά μου. Θα σε άρπαζα, θα σε σήκωνα ψηλά και σε γυρνούσα μαζί μου γύρω-γύρω από το κορμί μου, όπως ένα παιδί… μία βουτηχτή αγκαλιά…
Συνεχίζεις σε παρακαλώ;
- Η βουτηχτή μοιάζει με αυτή που κάνουμε όταν βρισκόμαστε μετά από ταξίδι, στο αεροδρόμιο; Είχα βρεθεί που λες σ’ ένα ταξίδι κι εκεί που περίμενα τις βαλίτσες μου βλέπω ένα κοριτσάκι να τρέχει καταπάνω του… τότε συνειδητοποίησα ότι έτρεχε προς τον παππού της… τον είδα να γονατίζει με ανοιχτά τα χέρια του διάπλατα και τη μικρή να πέφτει στην αγκαλιά του σχεδόν χορευτικά… την έπιασε στον αέρα και την κρατούσε σφιχτά… εκείνη και το αρκουδάκι της… σαν να μην έβγαινε από εκεί με τίποτα… έτσι θα την ονομάσουμε.
- Και μία για τον παππού και τη γιαγιά λοιπόν… έστω στην ανάμνησή τους, που με μεγάλωσαν με διπλή αγάπη και δεν είναι κοντά μου πια.
- Τώρα νιώθω ότι πήρα φόρα…
Εκείνη η αγκαλιά που κάνω στο σκύλο μου… πέφτω πάνω του και ακούω την καρδιά του να χτυπά δυνατά.
Εκείνη η αγκαλιά που έρχεσαι από πίσω μου όταν μαγειρεύω… όταν μοιράζεσαι την προσπάθειά μου και την αγάπη μου να σε φροντίσω και θέλεις να με κρατάς σφιχτά, ακόμη κι όταν πλένω τα πιάτα.
Μία αγκαλιά για να βγούμε φωτογραφία… πώς να λέγεται αυτή; Enface & profile!
Μία αγκαλιά εκ του ασφαλούς, χωρίς αγκάθια… όταν έκανα ζημιά και δεν με μάλωνες… όταν ήξερα ότι δεν θα τα καταφέρω κι εσύ με κράτησες…
Μία αγκαλιά τύφλα, μετά από ξενύχτι, μετά από μεθύσι… παραπατάς και σε στηρίζω. Θέλεις να ξεχάσεις, τα ποτά μπερδεύονται με τα σφηνάκια και όλα μεταξύ τους, πίνεις στην υγειά των συγχωρεμένων, κυρίως όσων έφυγαν από μέσα σου… έτσι είναι όταν αδειάζεις, κρατήσου πάνω μου, καταλαβαίνω γι’ αυτό είμαι εδώ.
Μία αγκαλιά βασίσου πάνω μου… εγώ είμαι εδώ για σένα.
Μία κόντρα αγκαλιά… έρχομαι από πίσω σου, σου κλείνω τα μάτια, σε αγγίζω, μάντεψε, ποιος είναι;
Μία μπερδεμένη αγκαλιά, που δεν θέλεις να βγεις από εκεί.
Μία θέλω να ξαναπροσπαθήσουμε… θα με αφήσεις να σε διεκδικήσω από την αρχή;
Σφιχτές αγκαλιές να τσακίζουν κόκκαλα… κι όποιος αντέξει.
Μία ακόμη που σου χρωστώ.
Και μία προκαταβολική.
Μία αγκαλιά Συγχώρεσης… όταν σε πληγώνει ο άλλος και γνωρίζεις ότι δεν θέλει να σε κάνει να νιώθεις έτσι.
Μία αγκαλιά για τους γονείς που μεγαλώνουν… που έχουν την ανάγκη φροντίδας κι ας είμαι μακριά.
Μία Δική μου… μόνο εγώ γνωρίζω πώς γίνεται, μόνο όταν σ’ αγκαλιάζω…
- Θέλω να βουτήξω στην αγκαλιά σου… τώρα…
- Βούτα…
- Μη σταματάς.
Μία αγκαλιά για τον Εαυτό μου…
…που δεν έμαθα να τον προστατεύω εγκαίρως όσο μπορούσα κι έπρεπε. Σαν το ελάφι μέσα σε αγέλη λύκων, να ποντάρω στο ότι όλοι είναι πλάσματα Θεού και δεν υπάρχει λόγος να μοιράζουμε το χρόνο κυκλοφορίας.
…γιατί πόνεσε. Όπως όταν πονά το παιδάκι που χτυπά…
- Μην ξεχνάς λοιπόν να του κάνεις μία αγκαλιά. Μπορεί εκείνη τη στιγμή να μην το χρειάζεται ούτε να καταλαβαίνει το λόγο, είναι σίγουρο όμως ότι θα το εκτιμήσει όταν χρειαστεί.
- Κι όσο πάει γίνεται και πιο ενδιαφέρον.
- Τι εννοείς; Δεν σε καταλαβαίνω.
- Όταν σου ζητάνε αγκαλιά, μολών λαβέ μωρό μου, μολών λαβέ να απαντάς.
Να την αξίζει, αυτό είναι το νόημα.
Να μου αξίζει… αυτό είναι το ζητούμενο.
Τώρα που ξέρω, θ’ αφήσω ανοιχτό το ενδεχόμενο να τη συναντήσω… την αγκαλιά μολών λαβέ, το ζητούμενο που δίνει νόημα όχι σ’ Αυτόν που θα την κερδίσει τελικά, αλλά σ’ Εκείνον που γνωρίζει πώς να την (-σε) “κρατήσει”.
Μολών λαβέ.
Προτεινόμενη βιβλιογραφία
Allport, G. W. (1954) The nature of prejudice. Reading, MA: Addison-Wesley
Brewer, M. (1991) The social self: on being the same and different at the same time. Personality and Social Psychology Bulletin, 17, 475-482
Gonzalez, R. and Brown, R. (2003) Generalisation of positive attitude as a function of subgroup and superordinate group identifications in intergroup contact. European Journal of Social Psychology, 33,195-214.