Χρήστος ΓκαραβέλαςΠοίημα: Χρήστος Γκαραβέλας
Με το δέρμα σου σαν μετάξι
που με πλαστικό το καλύπτεις
τα μαlλιά σου σαν χρυσός
που μαζί με τον άνεμο χορεύουν
και με την καρδιά σου την τόσο μεγάλη
που χιλιάδες πρόσωπα χωράει
Εσένα ποιος θα βρεθεί να σε αγαπήσει ;
Με το βήμα σου το γοργό
που μπροστά στον χρόνο προχωράς
με τα μάτια σου σαν γυαλί
που τις σκέψεις διαβάζουν
και με τα χέρια σου τα φτερωτά
που όλους τους αγκαλιάζεις
Εσένα ποιος θα βρεθεί να σε φροντίσει ;
Γλυκιά μου κοπέλα που η θλίψη σου χρόνια μετρά
και την λευκή σου σκέψη
συνέχεια ποδοπατούν
Πότε επιτέλους θα ελευθερωθείς ;
Με την μοναχική σου ψυχή
που τόσες άλλες έχει χωρέσει
και τα χαμόγελα των άλλων που εσύ σε απογοήτευση μεταφράζεις
αλλά με το λευκό σου φόρεμα
μες στον δρόμο χορεύεις
Εσένα, ποιος θα βρεθεί να σε χορέψει ;
Θλιμμένη μου κυρά
που τους δρόμους μόνη περπατάς
και χιλιάδες ψυχές σε έχουν αφήσει να περιμένεις
και τα δάκρυα σου σαν φωτιά
το πλαστικό έχουν κάψει
Εσένα, ποιος θα βρεθεί που να σε ξέρει ;