Φίλα τον βάτραχο

Κείμενο: Ευθύμης Μαυρεπής
Φοιτητής Ιστορίας και Αρχαιολογίας/ Ιστορίας Τέχνης

Επιμέλεια: Μαρία Κασσεροπούλου
Φιλόλογος

Μοναξιά μου όλα ή μοναξιά μου τίποτα; Σε έχουν ρωτήσει άραγε ποτέ  ή μάλλον καλύτερα έχεις ρωτήσει άραγε ποτέ «Τι ψάχνεις;». Κάποιον, κάποτε, κάπου… Τι απάντησες ή τι απάντησε, μόνο εσύ το ξέρεις.  Εμένα πάλι αυτό το ερώτημα «Τι ψάχνεις;» μου ακούγεται σαν: «Τι κάνεις αύριο;». Η απάντηση μου δε, στην ερώτηση «τι ψάχνεις» είναι  πιο αβέβαιη, ασαφής και ακαθόριστη από την αυριανή μέρα, που όλο και κάτι θα έχω κανονίσει. Στον έρωτα όμως τίποτα δεν μπορείς να το κανονίσεις. Κάθε φορά λοιπόν που ακούω την ερώτηση «Τι ψάχνεις;» απαντάω με τον ίδιο τρόπο, που απαντώ και στην ερώτηση «Τι κάνεις αύριο;».  «Τίποτα… πάντα όμως ελπίζω για το καλύτερο». Είσαι λοιπόν μόνος γιατί δεν βρίσκεις; Μήπως τελικά είσαι μόνος γιατί μόνο ψάχνεις;

Σου αρέσει να φλερτάρεις και να αρέσεις; Προτιμάς τις σχέσεις; Σου αρέσει  να βγαίνεις; Παρ’ όλα αυτά, είσαι μόνος. Πληγώθηκες και έμεινες μόνος. Χώρισες και έμεινες μόνος. Ερωτεύτηκες χωρίς ανταπόκριση.  Δεν βρέθηκε το σωστό άτομο ή η κατάλληλη στιγμή.  Μπορεί και να θέλεις να είσαι μόνος.  Εσύ που, από επιλογή σου, είσαι μόνος, δεν υπάρχει λόγος να διαβάσεις το υπόλοιπο άρθρο. Για σένα πάλι που ψάχνεις και δεν βρίσκεις… Ίσως μείνεις περισσότερο καιρό μόνος. Η αλήθεια είναι πως, αν συνεχίσεις να ψάχνεις, σίγουρα θα ξεμείνεις μόνος. Πιο πολύ ίσως και από αυτόν, που τώρα επιλέγει να μείνει μόνος. Δεν σου άρεσε αυτό;

Είσαι μόνος γιατί ψάχνεις. Θα πάψεις να είσαι μόνος, μόνο αν έρθει να σε βρει. Όχι αν έρθει κάποιος να σε βρει αλλά αν έρθει η χαμένη σου αισιοδοξία. Αν φύγει η πεσμένη σου διάθεση, η κακή ψυχολογία. Αν φύγει μια για πάντα η κούραση και η απογοήτευση, που εισπράττεις απ’ τις άκαρπες προσπάθειες της αναζήτησης αυτού του «κάποιου». Σκέψου λογικά! Απογοητεύεται μόνο όποιος περιμένει και δεν έρχεται! Όποιος ζητά και δεν του δίνεται! Όποιος ψάχνει και δεν βρίσκει! Εξάλλου κάθε άνθρωπος ψάχνει «πολλά» και τα «πάντα». Ανέφικτο όμως να τα βρει στον «έναν». Πόσο καιρό σπατάλησες για να τον «ψάχνεις»;  Και πόσο καιρό είσαι απογοητευμένος, αφού δεν τον βρήκες;

Τα πολλά και τα πάντα, αυτά ψάχνεις. Σωστά; Δεν τα βρίσκεις; Απογοητεύεσαι. Σκέφτηκες ποτέ να σταματήσεις να τα ψάχνεις; Ότι δεν φταίνε οι τυχαίοι, που δεν τα βρίσκεις πάνω τους; Ότι και να ήθελαν, δεν μπορούν να στα δώσουν; Ακόμα και αν είχαν κάποια από αυτά, γιατί δεν τα πήρες; Μάλλον ήθελες, όλα όσα ήθελες; Όλα όσα δεν μπορούσαν να έχουν. Γι’ αυτό δεν στα έδωσαν. Το σκέφτηκες ποτέ αυτό;   Είχαν όμως κάποια. Δεν σου αρκούσαν; Εσύ όμως είχες κάτι να τους δώσεις! Μπορούσες να τους δώσεις μια ευκαιρία; Όμως δεν την έδωσες. Ποιος είναι λάθος λοιπόν… Αυτός που δεν έχει αυτό που θέλεις και γι’ αυτό δεν μπορεί να στο δώσει; Ή μήπως εσύ, που μπορούσες κάτι να του δώσεις και δεν του το έδωσες; Δεν του δώσες μια ευκαιρία…

Πάμε πάλι από την αρχή: «Τι ψάχνεις;». Το ιδανικό μου…. Με πλήρη ειλικρίνεια, αυτό που έχω «φανταστεί»! Και τώρα αναρωτήσου αν αυτό που έχεις φανταστεί, αυτό που εναγωνίως ψάχνεις, υπάρχει ώστε να το βρεις. Και ακόμα και να το βρεις, πόσο σίγουρος είσαι ότι ψάχνει και αυτό εσένα; Αυτό που ψάχνεις, δεν υπάρχει πουθενά.  Ίσως σε μια ουτοπία.  Όλα όσα ψάχνεις είναι μια προσωπική ιδεοληψία. Μια εικόνα που εσύ έπλασες για το τέλειο. Πολύ περισσότερο για το «τέλειο» ακριβώς όπως το θέλεις. Τόσο και όσο! Στους τέσσερις τοίχους του μυαλού σου φτιάχνεις  μια εικόνα για το τέλειο. Μια εικόνα ιδεατή, που ψάχνεις  το αντίγραφο της εκεί έξω. Μόλις γνωρίζεις κάποιον αμέσως του ζητάς πειστήριο γνησιότητας, αυθεντικότητας, για την «εικόνα» του μυαλού σου. Δεν στο δίνει, για την ακρίβεια δεν ξέρει καν για «τι» πράγμα μιλάς.  Άνθρωποι εκεί έξω, που αναζητούν «φυσιογνωμίες» που να μοιάζουν κάπως στην εικόνα που ‘χουν πλάσει. Μια εικόνα ακαθόριστη. Χωρίς μορφή και υπόσταση.

Συναντάς ανθρώπους που απορρίπτεις, γιατί τηρούν μόνο κάποιες ή καμία από τις προϋποθέσεις σου. Από την άλλη όμως, η φυσική ροή των πραγμάτων οδηγεί στην φθορά. Σωστά(;) Συνεπώς ό,τι οδηγείται στην φθορά, συγκαταλεγόμενου και του ανθρώπου, δεν μπορεί να είναι τέλειο. Για να βρεις λοιπόν το τέλειο, πρέπει να πάψεις να ψάχνεις στο ανθρώπινο είδος. Αν το βρεις κάπου αλλού, ξέρεις σε κάποιο αγαπημένο σου παραμύθι, πρόσεξε μην σου φθαρεί. Γιατί τότε θα πάψει να ‘ναι τέλειο.  Μόνο αν ψάξεις εκεί, ίσως και να το βρεις. Στην πραγματική ζωή, όσο και να το ψάξεις, ποτέ δεν θα το βρεις.

Ονειροπόλοι των παραμυθιών, κάντε μια «διπλή ανάγνωση». Κάθε βάτραχος, που φαινομενικά δεν σου ταιριάζει, με ένα φιλί γίνεται πρίγκιπας. Του έδωσες «κάτι» που έπρεπε να του δώσεις. Του έδωσες το φιλί, την ευκαιρία!  Εκείνος σου έδωσε «κάτι» που δεν του ζήτησες! Σου έδωσε το «παραμύθι» που είχες ανάγκη να ζήσεις.  Εξάλλου, δεν είναι σημαντικό το «παραμύθι», αλλά εκείνος που θα το μοιραστείς μαζί  του. Ζητούσες το τέλειο… Μα τώρα βρήκες το μοναδικό! Τουλάχιστον έτσι φαντάζει στην αρχή!

Πόσο καιρό θα ζεις στα παραμύθια; Μήπως είναι καιρός να ζήσεις το δικό σου;