Κατερίνα ΤσιτούραΚείμενο: Κατερίνα Τσιτούρα
Φιλόλογος
Γοητευτικό μα και τρομαχτικό ταυτόχρονα, το κάρμα ηχεί στ’ αυτιά μας σαν εκείνον τον αόρατο σκηνοθέτη που υφαίνει με τις κλωστές της χαρά και της οδύνης τις ίδιες μας τις ζωές, που προσγειώνει στο κατώφλι μας καταραμένους εραστές και τυχοδιώκτες ποιητές και που, τελικά, μας καλεί να νοηματοδοτήσουμε τα βήματα της εξέλιξής μας.
Η λέξη ‘κάρμα΄’ φέρεται περισσότερο ως σανσκριτική και λαμβάνει τη σημασία της ενέργειας. Εάν επιχειρήσεις την ετυμολογική της ανάλυση, θα παρατηρήσεις ότι ‘καρ’ σημαίνει δράση και ‘μα’ αποτέλεσμα. Κατά τον Ινδουισμό και τον Βουδισμό, το κάρμα ταυτίζεται με το νόμο της αιτιότητας, της αναπόφευκτης σχέσης αιτίας-αιτιατού, του γνωστού σε όλους μας νόμου δράσης-αποτελέσματος.
Και σκέψου, τώρα, τον κόσμο σου σαν μια κινηματογραφική ταινία όπου το σενάριο έχει εξαρχής γραφτεί, καθώς η ψυχή, πολύ πριν ενσαρκωθεί στην παρούσα υλική της υπόσταση, επέλεξε με προσοχή την ιστορία της και τους συμπρωταγωνιστές που θα την ωθούσαν με σοφία στο φυσικό της φως.
Έχεις, άραγε, ακούσει τη φράση του Τζ. Ρούμι ” Ό,τι αναζητάς, σε αναζητά”; Σύμφωνα, λοιπόν, με το νόμο του κάρματος, δεν υφίστανται τυχαίες συναντήσεις παρά, μονάχα, προδιαγεγραμμένες εμπειρίες που απαντούν στη συγκεκριμένη ερώτηση μας προς το σύμπαν τη δεδομένη χρονική στιγμή,
Οι άνθρωποι που άγγιξαν τη ψυχή σου, ψυθίρισαν και μια νότα από τη μελωδία του πεπρωμένου σου και, ενδεχομένως, έμειναν δίπλα σου τόσο όσο χρειάστηκε προκειμένου να κατανοήσεις το μάθημα που κουβαλούσε η ενέργεά τους. Και αν έφυγαν από κοντά σου, και αν εσύ, κάπου στην πορεία, τους άφησες πίσω σου, είναι γιατί η κοινή σας διαδρομή έφτασε στο τέλος της και ο στόχος επετεύχθη. Σου δίδαξαν κάτι, αυτό να θυμάσαι. Ίσως τη δύναμη της αγάπης, την μεθυστική αύρα της ανεμελιάς, την ευγνωμοσύνη της ανιδιοτελούς φιλίας. Κάποιοι σε έκαναν να πονέσεις, να κλάψεις, να νιώσεις προδομένος. Μη θυμώσεις μαζί τους όμως, γιατί μπορεί ό,τι βίωσες σαν πόνο να ήταν και ένα από εκείνα τα ποτήρια που έπρεπε να πιεις για να ξεδιψάσεις αργότερα στην πηγή της αυτογνωσίας.
Κάθε συμπρωταγωνιστής και μια απάντηση στο ερώτημα ”ποιος είμαι”, κάθε εμπειρία και μια εποχή στο ημερολόγιο της καρδιάς μας. Άσε την αναγέννηση να αγγίξει απαλά τη ψυχή σου όταν υποδέχεσαι την άνοιξη, χόρεψε στο ρυθμό μιας ζωής που ξέρει να σε μεθά τα καλοκαίρια σου, μα μη ξεχάσεις ποτέ ότι τις ακτίνες του ηλίου δεν θα τις εκτιμούσες αληθινά χωρίς το στοχασμό του φθινοπώρου ή ακόμη και τη βαριά θλίψη ενός μουντού χειμώνα,
Μπορεί, τελικά να επιλέγουμε τις εποχές και να τις ντύνουμε ύστερα, με τους ανθρώπους που τις ταιριάζουν.. Ίσως οι σχέσεις να μην τελειώνουν μα απλώς να μας αφήνουν το χέρι ελεύθερο ακριβώς τη στιγμή που νιώθουμε ότι μπορούμε να βαδίσουμε και χωρίς αυτές. Και, αναμφισβήτητα, αναζητούμε όλοι μας τη γαλήνη μα, πολλές φορές χρειάζεται να περπατήσουμε σε διαφορετικά μονοπάτια από αυτά των μέχρι πρότινος συνταξιδιωτών μας, για να την ξετρυπώσουμε .
Και τώρα, με κοιτάς σε εκείνο το αεροδρόμιο του αιώνιου διλήμματος. Στέκεσαι μπροστά μου με μιαν έκφραση απόγνωσης και με την πελώρια βαλίτσα των αναμνήσεων να σε βαραίνει. Σκέφτεσαι ότι μόλις το αεροπλάνο απογειωθεί θα είναι πια πολύ αργά για δεύτερες σκέψεις. Μη φοβάσαι, όμως… Στο τέλος θα επιλέξεις την πτήση που επιθυμείς. Και αφού την επιλέξεις, θα αντιπροσωπεύει την απάντηση στην ερώτηση που απευθύνεις τώρα στον σοφό ουρανό.
Και αν τυχόν με ακούς, εκεί ψηλά, στα αστέρια της δικής σου πτήσης, να ξέρεις ότι εσύ επέτρεψες στα αυτιά σου να συλλάβουν την ηχώ της φωνής μου…
Προτεινόμενη βιβλιογραφία
Weiss, B. (1997). ‘Μόνο η αγάπη είναι αληθινή’, Αθήνα: Εκδόσεις Καστανιώτη.
Weiss, B. , (2004). ‘Πολλές ζωές, Πολλοί δάσκαλοι’, Αθήνα: Εκδόσεις Καστανιώτη.