ΕΥΘΥΜΗΣ ΜΑΥΡΕΠΗΣΚείμενο: Ευθύμης Μαυρεπής
Φοιτητής Ιστορίας και Αρχαιολογίας/ Ιστορίας της Τέχνης
Επιμέλεια: Μαρία Κασσεροπούλου
Φιλόλογος
Μικροί είχαμε την συνήθεια, μετά από μέρες ευχαρίστησης με ένα παιχνίδι, να το παρατάμε πηγαίνοντας να παίξουμε με ένα άλλο. Εφόσον το βαριόμασταν και αυτό, επιστρέφαμε εκ νέου πίσω στο ίδιο. Βλέπεις, είχαμε την επιλογή να το κάνουμε, μιας και το παιχνίδι που μας προσέφερε σίγουρη ευχαρίστηση περίμενε πάντα στην ίδια θέση. Στην θέση που το παρατήσαμε μέσα στο δωμάτιο μας, δίπλα από μια στοίβα πολυκαιρισμένων παιχνιδιών, που είχαμε βαρεθεί. Και κάπως έτσι τα παιδιά έγιναν έφηβοι και οι έφηβοι ενήλικες.
Όμως τα χρόνια περνάνε βαρετά, δίχως εκείνη την δημιουργική φαντασία που έφτιαχνε κόσμους μέσα στα κουκλόσπιτα… που τοποθετούσε τόσο αρμονικά τις κούκλες μέσα σε ένα σκηνικό. Κάθε κούκλα ορίζονταν μέσα στο σκηνικό αυτό και κάθε παιχνίδι επιτελούσε έναν ρόλο. Κάθε φορά που η υπόθεση της ιστορίας που είχες πλάσει μεταβαλλόταν, τότε το παιχνίδι σου ή η κούκλα σου άλλαζε και ρόλο.
Άλλαζε η ιστορία σου, το παραμύθι σου, ο κόσμος όπως εσύ τον αντιλαμβανόσουν αυτόνομα, ελεύθερα αλλά κυρίως εγωιστικά….
Εγώ τουλάχιστον δεν θυμάμαι, κάποιον να μου επιβάλλει το πώς και με τι θα παίξω. Στο παραμύθι σου ήσουν ελεύθερος να επιλέξεις ποιο παιχνίδι θα σε ενσαρκώσει, ποια φιγούρα θα ήσουν εσύ. Άλλες φορές η φιγούρα αυτή είχε και ταίρι. Επέλεγες τα ρούχα, ενώ η φιγούρα του φανταστικού σου κόσμου μπορούσε να είναι και να έχει ό, τι ήθελε. Ωραίο παραμύθι…. Ένα παραμύθι που επέλεγες μόνος σου την αρχή, την μέση και το τέλος του,.
Μια μέρα, χωρίς να το πολυκαταλάβεις, ξυπνάς στην ενήλικη ζωή. Οι φίλοι σου, το ταίρι σου, δεν είναι όμως κούκλες, πόσο μάλλον δεν είναι παιχνίδια. Δεν μπορείς να ζητήσεις από την μαμά ή τον μπαμπά να σου πάρει καινούριους, επειδή τάχα τους βαρέθηκες. Δεν μπορείς να τους ντύνεις όπως θέλεις, να τους βάζεις να παίζουν στην ιστορία σου έτσι ακριβώς όπως τους έχεις φανταστεί. Δεν μπορείς να τους υποδεικνύεις να λένε αυτά που θέλεις, το τι και πώς θα το κάνουν. Από την άλλη όμως, αρέσκεσαι στο να τους συμπεριφέρεσαι λες και είναι παιχνίδια. Να τους πετάς έξω από τον κόσμο σου, όταν δεν σου κάνουν. Και όλα αυτά γιατί έχεις μάθει να παίζεις… Να παίζεις όμως μόνος σου. Δεν μπορείς να τους κινήσεις, όπως άλλοτε κινούσες σπασμωδικά τα μέλη μιας κούκλας… να τους βάλεις να καθήσουν εκεί που θέλεις εσύ, να τους βάλεις στο κρεβάτι να κοιμηθούν όταν το θέλεις εσύ, να βγουν για βόλτα όποτε το θέλεις εσύ. Δεν μπορείς να ελέγξεις την συμπεριφορά τους.
Οι φίλοι σου και το ταίρι σου δεν είναι παιχνίδια. Δεν είναι πάντα διαθέσιμοι για να παίξεις μαζί τους, όταν βρεις χρόνο. Όταν αφού τελειώσεις την δουλειά σου και επιχειρείς να τους βρεις στο τηλέφωνο ή στο σπίτι, θέλεις να γυρίσεις πίσω και να παίξεις μαζί τους. Απαιτείς, όπως απαιτούσες και από τα παιχνίδια σου, να σε ευχαριστήσουν όπως εσύ θέλεις. Βλέπεις τα «παιχνίδια» της ενήλικης ζωής σου έχουν να ζήσουν την ζωή τους. Μια ζωή που δεν ορίζεις εσύ, κατά το δοκούν. Ένα ταίρι, που δεν είναι ταίρι της κούκλας σου επειδή το επέλεξες εσύ. Πρόκειται για ένα ταίρι που σε διάλεξε και εκείνο. Ένα ταίρι, που δεν είναι μόνο ταίρι σου. Γιατί βλέπεις, στα παιχνίδια που έπαιζες σαν παιδί, το ταίρι σου έχει αυτόν και μόνο τον ρόλο. Στην πραγματικότητα όμως, το ταίρι σου έχει να επιτελέσει και πολλούς άλλους ρόλους.
Το ταίρι σου στην ζωή δεν θέλει να του υποδεικνύεις που θα μένετε, τι θα κάνετε, πότε θα βγαίνετε, με ποιους θα μιλάει…
Έχεις την ατυχία βλέπεις να μην το διαλέγεις από την συσκευασία, από το περιτύλιγμα, από την μάρκα, όπως κάποτε επέλεγες τα παιχνίδια σου. Τα παιχνίδια που φάνταζαν πιο ελκυστικά. Πιο πολύ θα έπρεπε να σε απασχολεί το περιεχόμενο. Αλλά μάλλον δεν σε απασχολεί… Δεν διαβάζεις ποτέ προσεκτικά την ηλικία που απευθύνεται το «παιχνίδι» αυτό. Δεν είναι για παιδιά αλλά για μεγάλους. Ίσως είναι εύθραυστο και θα πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικός όταν «παίζεις» μαζί του. Το «παιχνίδι» αυτό είναι το ταίρι σου, εκείνο που αφού διαβάσεις πολύ προσεκτικά τι είναι και τι θέλει, το επιλέγεις. Δώσε σημασία σε αυτό! Το επιλέγεις και εκείνο επιλέγει εσένα. Δεν το αγοράζεις, δεν είναι κτήμα σου, δεν σου ανήκει…
Το να παίζεις με τους ανθρώπους, σαν να είναι παιχνίδια, πρόκειται τελικά για μια συνήθεια που έμεινε ως κατάλοιπο της χαμένης παιδικότητας. Το παιχνίδι με τους ανθρώπους εμφανίζεται πιο ελκυστικό και η εναλλαγή τους ως παιχνίδι καθόλου βαρετή. Δεν λες όμως να συμβιβαστείς με την ιδέα πως οι άνθρωποι δεν είναι παιχνίδια. Δεν πρόκειται ποτέ να τους βρεις στην ίδια θέση όταν τους παρατάς για να παίξεις με κάποιους άλλους. Έστω και αν εσύ δεν θέλεις να ενηλικιωθείς, εμπέδωσε μια για πάντα πως τα παιχνίδια στα οποία απευθύνεσαι είναι για ενηλίκους. Ξέρεις να παίζεις μαζί τους; Αν εσύ επιλέγεις να αφήσεις κάποιον, για να παίξεις με κάποιον άλλον, εξοικειώσου με την μοναξιά.
Πιθανόν το δωμάτιο σου να μείνει άδειο, δίχως κανένα παιχνίδι…