Το Σπίτι στο τέλος του δρόμου

Ποίημα: Χρήστος Γκαραβέλας

 …και καθώς ανέβαινα τον λόφο 
βρήκα  το σπίτι στο τέλος του δρόμου
με έναν άντρα τυλιγμένο στα μαύρα
να στέκεται μπροστά από τις πύλες

με κοίταξε μέσα στα μάτια
και εγώ κοίταξα τα δικά του
και αμέσως κατάλαβε τι ήθελα ,
πονηρά μου χαμογέλασε

Ύστερα από μερικές στιγμές
ο άντρας κρατούσε στο αριστερό του χέρι την καρδιά μου 
ενώ αυτή ακόμα μέσα στην παλάμη του σπαρταρούσε 
έκλεισα τα μάτια και προχώρησα
μέσα στο σπίτι
που τόσο καιρό έψαχνα

αλλά όταν τις πύλες πέρασα
είχα ήδη ξεχάσει τι έψαχνα
έκανα μια στροφή για να γυρίσω
αλλά η πόρτα  μπροστά μου  έκλεισε

Η συμφωνία πλέον δεν μπορεί να αντιστραφεί,
όταν την καρδιά σου δίνεις
δεν μπορείς εύκολα πίσω να την πάρεις

Πάντα να θυμάσαι
ποτέ την καρδιά σου μην χαρίζει
σε όποιον όνειρα σου υπόσχεται
και ίσως ο παράδεισος που ψάχνεις
να μην βρίσκεται στο σπίτι στο τέλος του δρόμου