Οι γνωστοί που δεν έγιναν ποτέ φίλοι

Κείμενο: Κατερίνα Τσιτούρα
Φιλόλογος

 Γίνεται κουβέντα για ανθρώπους που προδίνουν την πατρίδα τους, τους φίλους τους,
την αγαπημένη τους.
Πρέπει καταρχήν να υπάρχει μια ηθική δέσμευση. Το μόνο που μπορεί να
προδώσει ένας άνθρωπος είναι η συνείδησή του.

-Joseph Conrad

Και κάποτε, οι δρόμοι σας διασταυρώθηκαν. Ίσως υπήρξατε συμφοιτητές στο μεταπτυχιακό, μπορεί συνάδελφοι σ’ εκείνη την εταιρία ή, ενδεχομένως, συνδρομητές στο ίδιο γυμναστήριο. Η κοινή καθημερινότητα ενώνει τους ανθρώπους αρκετές φορές ή, καλύτερα, μοιάζει να τους ενώνει.

Στην αρχή ένα γεια, μετά οι πρώτες δειλές συστάσεις και, γρήγορα, ατέλειωτες κουβέντες εν μέσω καφέδων, φαγητού και ποτού. Αιωνίως αναζητάμε νέους συνοδοιπόρους στο ταξίδι μας, έτσι δεν είναι; Αυτούς που θα σπάσουν τη ρουτίνα, καθώς στο μυαλό μας η ανία συνεπάγεται την  ωριμότητα και συνεπώς , το θάνατο που μας πλησιάζει όλο και περισσότερο.

Σκέψου το για λίγο! Σαν παιδί δεν ένιωθες πλήξη. Ένα ατέλειωτο παιχνίδι η ζωή και εσύ χορευτής στην πίστα της ξεγνοιασιάς.

Και τώρα είσαι έφηβος. Τα κρυφά ραντεβού, τα απαγορευμένα τσιγάρα, τα άγουρα φιλιά. Όλα τόσο πρωτόγνωρα, τόσο άφθαρτα ακόμη. Σαν ακροβάτης ισορροπείς στο σχοινί της έκστασης και την άβυσσο δεν την βλέπεις καν. Είναι εκεί όμως, ακριβώς κάτω από το σχοινί των χρυσών ονείρων. Αρνείσαι να της χαρίσεις έστω και ένα βλέμμα ωστόσο, την περιφρονείς με απαράμιλλο στυλ. Και να ξέρεις, όταν στο σκοτάδι γυρίσεις την πλάτη, τότε και αυτό χάνει την εξουσία του πάνω σου, κουλουριάζεται αδύναμο στο υπόγειο της απελπισίας . Το ξέχασες αυτό κάπου στην πορεία, σωστά;

Και πια σε συναντάω φοιτητή. Μια βόλτα η καθημερινότητά σου. Νέοι άνθρωποι, δυνατοί καφέδες, μυθιστορηματικοί έρωτες και ηδονική ανεξαρτησία. Και ο ακροβάτης μπορεί να ισορροπεί ακόμη στο σχοινί του πολύχρωμου σύμπαντος, ωστόσο τώρα βλέπει… Αντικρίζει το σκοτάδι της αβύσσου, αποστρέφει μεμιάς τη ματιά του από την άλλη και δίνει μια υπόσχεση στον ίδιο του τον εαυτό. Θα ανακαλύψει πηγές φωτός και θα αλλάξει τον κόσμο ετούτο…

Προχωράς λοιπόν στη ζωή, μεγαλώνεις. Οι παρθενικές δουλειές, οι απογοητεύσεις, η επαφή με τον κυνισμό, η προδοσία.  Και οι γνωστοί που δεν έγιναν ποτέ φίλοι, κομμάτι μιας ενηλικίωσης τόσο σκληρής όσο και απαραίτητης. Είναι όλοι εκείνοι που αντικρίζεις στα στέκια της πόλης με το επιτηδευμένο χαμόγελο, τη φιλοφρόνηση έτοιμη στα χείλη και τις ψεύτικες αγκαλιές. Μοιράζονται μαζί σου όσα μυστικά δεν πριονίζουν την ιδανική εικόνα τους, ποζάρουν ευτυχισμένοι στο πλευρό σου, καθώς μια συρραφή ατελείωτων selfies η μέρα τους και ένα μπουκάλι φτηνού αλκοόλ η ψυχή τους. Χορεύουν πλάι σου και σου μιλούν με πάθος για στυλάτα ρούχα και ακριβές τσάντες. Σε γοητεύουν…

Μα κάποτε η δυσκολία εμφανίζεται. Πάντοτε θα εμφανίζεται και πάντοτε θα αποκαλύπτει τα ψεύτικα χαμόγελα υποθέτω. Και οι γνωστοί που δεν έγιναν ποτέ φίλοι εξαφανίζονται μεμιάς. Διαβάζουν το μήνυμα σου μα είναι υπερβολικά πολυάσχολοι για να απαντήσουν. Θυμήσου όμως… Σου πρόσφεραν μια γεύση της αβύσσου.

Και τώρα, παλεύεις να κρατηθείς ακόμη στο σχοινί του ιδεαλιστή ακροβάτη. Τρέμεις γιατί  το σχοινί φθείρεται και από κάτω ο κόσμος φαντάζει τόσο τρομαχτικός, γεμάτος από επιτηδευμένες selfies και κενές καρδιές.

Μην πέσεις μα και μην κρατιέσαι στο ίδιο φθαρμένο σχοινί. Πέταξε μακριά από όσους σε τραβούν πίσω μα και από τα σχοινιά που δεν σε αντέχουν πια. Πέταξε εκεί που μπορείς να φτάσεις. Μην ξεχάσεις την άβυσσο όμως. Όλα όσα ποτέ δεν θες να γίνεις εκείνη σου δίδαξε. Κοίτα από απόσταση τους ανθρώπους με το προσποιητό γέλιο, τα φτηνά ποτά και τα εύκολα κομπλιμέντα. Παρατήρησέ τους και έπειτα άστους να ξεθωριάσουν ,σαν μια εικόνα με τόση δύναμη όση και τα κάστρα που χτίζουμε στην άμμο εν μέσω θαλασσοθύελλας…