ΕΥΘΥΜΗΣ ΜΑΥΡΕΠΗΣΚείμενο: Ευθύμης Μαυρεπής
Φοιτητής Ιστορίας και Αρχαιολογίας/ Ιστορίας της Τέχνης
Μια μικρή ιστορία, για να καταλάβεις πως μερικές φορές ο τρόπος που αγαπάς είναι λάθος:
«Έτσι και μένα. Μ αγαπούσες, γιατί θαρρούσες πως ήμουν κτήμα σου. Αντί να με χεις όμως στο κήπο, όπως άλλοτε είχες το λουλούδι σου, εμένα με είχες μες το σπίτι. Λίγο μετά άρχισαν οι δικαιολογίες πως τάχα ήσουν κουρασμένος, πως τάχα βαριόσουν να πάμε βόλτα. Δεν είχες και πολλούς φίλους, εγώ όμως είχα. Τους έχασα όμως με τον καιρό. Όσο καιρό ήμουν μαζί σου, ήθελες να μένω σπίτι. Ακίνητος. Να σε περιμένω. Να σ’ αγαπώ μόνο όταν είμαι εκεί, λες και δεν μπορούσα να σ’ αγαπώ αλλού. Πίστευες πως η αγάπη μας, έπρεπε να ξεκινά και να τελειώνει μέσα σε τέσσερις τοίχους. Αν μπορούσες θα χες υψώσει και μια μάντρα, όπως άλλοτε με το λουλούδι σου. Να με εγκλωβίσεις στην πολύ αγάπη σου, η οποία αναπόφευκτα οδηγεί στην μοναξιά. Δεν ήθελες τίποτα άλλο να αγαπάς, παρά μόνο ότι σου ανήκει και ότι μένει ακίνητο μέσα στο σπίτι. Ίσως τον πρώτο καιρό να μην το καταλάβαινα, αλλά το λουλούδι σου είχα γίνει εγώ.
Όταν όλες οι αποσκευές, είχαν φορτωθεί στο αμάξι. Ο Γείτονας, σου έδωσε τα κλειδιά. Τα κλειδιά του κήπου. Σου υπενθύμισε πως θα λείπει ένα μήνα. Και σου ζήτησε να προσέχεις τον κήπο του. Ο κήπος του. Είχε γίνει πολύ όμορφος πια. Είχε κάθε λογής λουλούδι. Κάθε λουλούδι και από ένα, νέο μπουμπούκι. Μέχρι του χρόνου, θα χει γίνει πολύ πιο όμορφος ο κήπος του. Αν και ο γείτονας σκόπευε, να μετακομίσει. Ο κήπος του θα μαραζώσει. Δεν θα υπάρχουν πια λουλούδια. Και αν δεν υπάρχουν, τότε ποιος θα κρατάει συντροφιά στο λουλούδι σου. Στο λουλούδι που είναι δικό σου. Που βρίσκεται, στο δικό σου κήπο. Όμορφο, αλλά μόνο. Δεν είναι άδικο αυτό; Το καταδίκασες στην μοναξιά. Το έκλεισες στον κήπο σου. Στον περιφραγμένο κήπο σου. Είναι μόνο του εκεί μέσα. Το αγαπάς. Το αγαπάς πολύ. Το αγαπούσες πολύ. Τώρα πια αγαπάς εμένα, πιο πολύ. Το άφησες να μαραζώσει.
Στην αρχή, του αποστερήσεις κάθε άλλη συντροφιά. Ήθελες να το αγαπάς μόνο εσύ. Να είναι μόνο δικό σου, να σου ανήκει αποκλειστικά. Δεν φύτεψες άλλο λουλούδι στην αυλή σου. Φοβόσουν μήπως μοιράσεις την αγάπη σου. Ενώ η αγάπη είναι για να μοιράζεται. Επειδή είσαι εσύ εγωιστής και θέλεις να αγαπούν μόνο εσένα. Πίστευες, πως αν φύτευες και άλλο λουλούδι μέσα στον κήπο, το αγαπημένο σου λουλούδι, θα σε παρεξηγούσε. Νόμιζες πως και εκείνο ήθελε, να το αγαπάς πολύ. Πιο πολύ από κάθε άλλο λουλούδι. Μόνο αυτό. Έτσι πίστευες και για μένα. Ικανοποιημένο θα ήταν, το λουλούδι σου και με λιγότερη αγάπη από σένα. Έστω και αν το φρόντιζες λιγότερο. Αρκεί να χε συντροφιά μέσα στον κήπο σου. Να μην του στερούσες την παρέα. Όπως την στέρησες σε μένα. Εσύ προτίμησες, να μην φυτέψεις κάποιο άλλο. Να αγαπάς μόνο αυτό. Να το αγαπάς μόνο εσύ. Να μην αγαπάς κάποιο άλλο. Πόσο εγωιστικό είναι αυτό; Δεν είναι αγάπη αυτή. Δεν είναι αγάπη, η πολύ αγάπη. Προτίμησες να του δώσεις όλη σου την αγάπη. Πιο πολύ αγάπη. Ήταν όμως μόνο του, μέσα στον κήπο που του χες φτιάξει. Το εγκλώβισες για πάντα εκεί μέσα, όταν εσύ έφευγες.
Έτσι και αυτό, μην μπορώντας να κάνει κάτι άλλο, έστρεψε τα πέταλα του στον κήπο του γείτονα. Κάποτε τα πέταλά του κοιτούσαν, κατευθείαν στο παράθυρο του δωματίου σου. Ήθελε να κοιτά, μόνο προς το μέρος σου. Ανήσυχο πάντα, για το πότε θα φανείς. Ο καιρός πέρασε, άρχισε να βαριέται. Στον κήπο δεν υπήρχε άλλο λουλούδι, καμία συντροφιά. Το λουλούδι σου. Το μοναδικό λουλούδι σου. Το λουλούδι που αγαπάς, πιο πολύ από κάθε άλλο. Ένα πρωί έστρεψε τα πέταλα του στον κήπο του γείτονα. Ακριβώς δίπλα, υπήρχε μια μικρή Εδέμ. Πόσα λουλούδια, άραγε να υπήρχαν εκεί μέσα. Ευτυχία για το λουλούδι σου. Θα χε πολλούς φίλους. Δεν θα ταν πια μόνο του. Μέσα στον κήπο σου, μόνο του. Εγκλωβισμένο στον κήπο σου. Όμορφος ο κήπος σου, δεν λέω. Αλλά από τότε που το φύτεψες μέσα του, δεν έλεγε να αλλάξει τίποτα. Το τοπίο πάντα ίδιο, βαρετό. Μέρα έρχεται, μέρα φεύγει. Δεν σε κατηγορώ, το αγάπησες πολύ. Πιο πολύ απ ότι έπρεπε όμως. Στην προσπάθεια σου να το αγαπάς, μέρα με την μέρα και πιο πολύ. Το άφησες, μόνο του. Στον κήπο που έφτιαξες, εσύ. Εκείνο το πρωινό. Όταν ξύπνησες και είδες πως το λουλούδι σου, είχε στρέψει τα πέταλά του, στον διπλανό κήπο. Όταν είδες πως οι ανεπαίσθητες κινήσεις του, μαρτυρούσαν συμπάθεια για τα φυτά του διπλανού κήπου, ζήλεψες πολύ. Εσύ του έδωσες, όλη σου την αγάπη. Και εκείνο το αχάριστο, ψάχνει παρέα στους δίπλα κήπους. Δεν το αντέχεις. Δεν σου αρέσει, να κοιτά αλλού. Να κοιτά μόνο, εσένα θέλεις. Φταις όμως και εσύ. Καιρό είχες να του μιλήσεις. Μπορεί να το πότιζες, να το σκαλίζεις, να το καθάριζες και να το φρόντιζες. Έτσι ζήλευες και μένα. Ζήλευες την παρέα μου, κάθε κουβέντα που δεν απευθυνόταν σε σένα. Κάθε σκέψη που δεν ήταν για σένα. Δεν το άντεχες αυτό. Δεν μπορούσες τάχα να με μοιράζεσαι ούτε στην παρέα. Κανείς δεν με αγαπούσε τόσο όσο εσύ, έλεγες.
Είχε φτάσει ήδη μεσημέρι και η κουβέντα μεταξύ του λουλουδιού σου και των λουλουδιών, του κήπου του γείτονα, καλά κρατεί. Ζήλεψες ακόμα περισσότερο. Βάλθηκες λοιπόν, να καταστρέψεις μια για πάντα αυτήν την συντροφιά. Αυτήν την απιστία. Απλά και μόνο γιατί, το λουλούδι σου, βαρέθηκε να ναι μόνο του. Η περίσσια αγάπη, φέρνει μοναξιά. Η μοναδική αγάπη, φέρνει μοναξιά. Το λουλούδι σου. Το μοναχικό λουλούδι σου. Δεν θέλει, να μονοπωλεί την αγάπη σου. Δεν έχει ανάγκη, απ την πολύ αγάπη σου. Θέλει μόνο να το αγαπάς λίγο. Η ευκαιρία σου δόθηκε λοιπόν, όταν ο γείτονας σου έδωσε τα κλειδιά του κήπου του. Τα λουλούδια του, είχαν ανάγκη από καθημερινό πότισμα. Η Εδέμ του διψούσε. Ειδικά τώρα, που είχε μεγαλώσει πολύ. Του υποσχέθηκες να το κάνεις. Πως θα προσέχεις τα φυτά του, σαν τα δικά σου. Γέλασε, όταν του το πες. Είχε παρατηρήσει, πως δεν έχεις άλλα φυτά. Παρά μονάχα ένα λουλούδι. Το λουλούδι σου. Το αγαπημένο σου λουλούδι. Που αγαπάς πιο πολύ από κάθε άλλο λουλούδι. Το αγαπάς, γιατί είναι το δικό σου λουλούδι. Ήξερε, πως ένα μοναδικό λουλούδι είχες. Όχι περισσότερα. Αλλά είπαμε, δεν έμαθες να ξεχωρίζεις τι είναι το πολύ και τι το λίγο. Και εγώ λίγη αγάπη σου ζήτησα. Αλλά μου έδωσες πολύ.
Το αυτοκίνητο του φεύγει. Έχεις τα κλειδιά του κήπου του. Το σχέδιο σου, σύντομα θα μπαίνε σε εφαρμογή. Δεν άντεχες να βλέπεις το λουλούδι σου. Το αγαπημένο σου λουλούδι, να στρέφει τα πέταλα του στον κήπο του γείτονα. Να αναζητά παρέα στα λουλούδια του. Αδιανόητο, με τόση αγάπη που το χες δώσει. Τα λουλούδια όμως, ήταν φίλοι του. Ζήλεψες. Μέχρι εδώ αυτή η αχαριστία. Όλα θα τελειώσουν.»