ΑnimartistsΕπιμέλεια Ερωτήσεων: Μαρία Πολυκρέτη
Ψυχολόγος- Αφηγηματική Ψυχοθεραπεύτρια, Υπεύθυνη Πολιτισμού
Επιμέλεια Συνέντευξης:
Εκπαιδευτικός
Η Πέννυ Μπαλτατζή είναι μια νέα και ξεχωριστή προσωπικότητα που από πολύ μικρή ηλικία κιόλας έχει γνωρίσει τον κόσμο της μουσικής δημιουργίας. Από τα δεκαέξι της εργάζεται πάνω στην μουσική σε φοιτητικές pubs και σκηνές, μέχρι την πιο πρόσφατη εμφάνιση της στην σκηνή της Τεχνόπολης. Η επαφή της, όμως, με την μουσική έχει τις ρίζες της από την παιδική της ηλικία, όταν ούσα μόλις τριών ετών τα δάχτυλα της καταπιάστηκαν με ένα μικρό πιανάκι, ενώ αργότερα οι μουσικές της σπουδές συνέχισαν με την Θεωρία στην Μουσική, την φωνητική τέχνη, την Μουσική Τεχνολογία και…την Βρεφονηπιοκομία! Γράφει στίχους, συνθέτει μουσική, ιδίως από το 2009 όπου σχηματίστηκε η μπάντα στην οποία τραγουδά, η Penny and the Swingin’ Cats. Σήμερα αναμετρά χρόνια, συνεργασίες και χειροκροτήματα, παρά το νεαρό της ηλικίας της και μας μιλά για όλα αυτά και πολλά ακόμα… Καλή απόλαυση!
Τι ήταν αυτό που σας μύησε στην τέχνη της μουσικής από τόσο μικρή ηλικία; Σε ποιο βαθμό ήταν δική σας επιλογή;
Φαντάζομαι το ότι ακουγόταν μουσική στο σπίτι επί εικοσιτετραώρου βάσεως είναι πολύ δυνατό…Έδειξα ενδιαφέρον και κλίση από πολύ μικρή ομολογούν οι άλλοι….Ήταν καθαρά δική μου επιλογή…
Στην πρώτη σας εμφάνιση, ποιο θυμάστε να είναι το πιο έντονο και πρωτόγνωρο συναίσθημα μπροστά στο κοινό, και ποιο εκείνο που σας συνοδεύει μέχρι σήμερα;
Ντροπή και άγχος….στο πρώτο…Πλέον έχω ενθουσιασμό και μέχρι και λίγο πριν ανέβω στη σκηνή ένα μικρό άγχος, αυτό όμως της δημιουργικότητας.
Έχοντας ξεκινήσει και τις εμφανίσεις σας ως επαγγελματίας μουσικός από νεαρή ηλικία, θα έχετε και μια παραπάνω εμπειρία όσον αφορά τις δυσκολίες σε αυτήν την δουλειά. Πόσο εύκολο ή όχι, λοιπόν, είναι για έναν μουσικό να διακιθεί στον ίσως περιορισμένο αυτόν χώρο της εγχώριας μουσικής σκηνής;
Δεν ξέρω κατά πόσο και τι τελικά θεωρείται “εύκολο”. Όλα χρειάζονται χρόνο για να στεραιωθούν…Όλα χρειάζονται “ώρες πτήσης” για να ωριμάσουν και να σταθούν γερά ως το τέλος…για να έχουν διάρκεια και ποιότητα…Δεν είναι…δεν ξέρω λοιπόν ούτε τι σημαίνει διάκριση στα αλήθεια. Ξέρω όμως τι σημαίνει σκληρή δουλειά γιατί από αυτό επιβιώνω. Και πόσο δύσκολο είναι αυτό να το καταφέρνεις μέσα σε ένα σαθρό σύστημα που κυβερνούν ,μιλώντας για δισκογραφικές μεγάλες και για εταιρείες παραγωγής,άνθρωποι που δεν εξυπηρετούν την τέχνη αλλά μόνο το συμφέρον. Λίγοι είναι αυτοί που αγκαλιάζουν τον καλλιτέχνη,την ψυχή και την κατάθεση του, τις δυσκολίες και τον αγώνα που κάνει για να παραμείνει “ζωντανός” και μέσα στα πράγματα της μουσικής βιομηχανίας.
Αλλά, κάθε επάγγελμα έχει τις δυσκολίες του. Ποια εφόδια αποκτήσατε και έχετε, τα οποία σας βοηθούν να ξεπερνάτε τις δυσκολίες του επαγγέλματος αυτού;
Εμπειρίες όμορφες, παρόλες τις δυσκολίες…Στιγμές μεγάλης συγκίνησης…Υπέροχους συνεργάτες και ανθρώπους. Πείσμα και πάλι πείσμα για να συνεχίζω χωρίς να με πτοεί τίποτα απ’ όσα γίνονται γύρω μου και να προτρέπω και άλλους να κάνουν το ίδιο.
Τι σημαίνει για εσάς να επαγγέλεστε μουσικός/τραγουδοποιός; Κρίνετε πως η Τέχνη μπορεί να θεωρηθεί επάγγελμα; Ποια τα διακριτά όρια που την σχετίζουν με την χάρη της προσωπικής ελευθερίας σε σχέση με την δέσμευση ενός επαγγέλματος;
Σημαίνει ότι κατάφερα να ζω από αυτό που αγαπώ να κάνω,απ’ αυτό που είναι η λύτρωση μου. Φυσικά μόνο οι στιγμές που είσαι πάνω στη σκηνή,δημιουργείς γενικότερα ή ηχογραφείς…Οι υπόλοιπες υποχρεώσεις είναι λιγάκι εκτός του τοπίου μαγείας…Φυσικά και μπορεί να θεωρηθεί επάγγελμα εφόσον ζεις από αυτήν. Είναι τύχη και μεγάλη χαρά…Αρκεί να μη χάνεις τη χαρά γι’ αυτό που κάνεις. Όταν αποφασίζεις να κάνεις κάτι και να ζεις από αυτό πρέπει να είσαι προετοιμασμένος για το κόστος και τις συνέπειες…Είσαι σε μια συνεχή αναζήτησή δουλειάς…Είσαι πάντα άνεργος και όσο το τρέχεις έχεις δουλειά…Και αυτό που σε τραβάει μπροστά είναι ο κόσμος που ζητάει κι άλλο κι άλλο κι άλλο από εσένα…Και θέλεις απλά να το δώσεις.
Μπορεί στο παρελθόν να έχετε ασχοληθεί με διάφορα ήδη μουσικής, όμως το Swing είναι το κυρίαρχο σας είδος. Ήταν ανέκαθεν η αγάπη σας για το Swing; Ποια ακούσματα σας ώθησαν σε αυτό;
Του έχω μια αδυναμία…Οι μελωδικές γραμμές,τα ξέφρενα πνευστά,ο ρυθμός που συνεχώς κορυφώνει. Δεν ξέρω τι με ώθησε…Τα πάντα και τίποτα…Εμπειρίες και ακούσματα από γιαγιά, παππού αλλά ελληνικά εκείνης όμως της εποχής…Ίσως αυτό ,ίσως και όχι.
Και μιλώντας για το Swing, αυτό φαίνεται να έχει γίνει ευρέως γνωστό τα τελευταία χρόνια, μαζί με άλλα μουσικά είδη όπως το παραδοσιακό έντεχνο. Πως εξηγείτε εσείς την ‘’έξαρση’’ αυτή τόσο αυτήν την εποχή όσο και σε κάθε άλλη; Και τι απαντάτε στα θέματα της εμπορευματοποίησης των ειδών που βρίσκονται κάθε εποχή στην επιφάνεια, ιδίως για το είδος του Swing που εσείς υποστηρίζετε και έχει ρίζες στις ‘’ασπρόμαυρες΄΄ κιόλας δεκαετίες;
Η αλήθεια είναι ότι έχω φτιάξει ένα καινούριο πρότζεκτ και έχω αποστασιοποιηθεί λιγάκι απ’ το Swing…όμως είναι πάντα ρετρό…Οι μόδες έρχονται και φεύγουν…και ξανάρχονται….Έτσι και με το swing δεν μου φαίνεται λοιπόν καθόλου περίεργο αυτό. Έχουμε ανάγκη σαν άνθρωποι να ομαδοποιούμαστε,να ταυτιζόμαστε και να αισθανόμαστε ότι ανήκουμε κάπου…Μάλλον όλο αυτό έχει μια βάση από μόνο του.Όσο για την μόδα. Η αναγέννηση του swing έγινε προ εικοσαετίας στην Αμερική και με την καθυστέρηση που μας επιτρέπεται σαν Ελλάδα ήρθε και σε μας προ επταετίας περίπου…
‘’Αν η μουσική είναι η τροφή της αγάπης, παίξε κι άλλο.’’, είχε πει ο Γ. Σαίξπηρ. Η αγάπη αυτή που έχει εμπνεύσει καλλιτέχνες κάθε είδους και εποχής να μιλήσουν για αυτή με κάθε μέσο και σκοπό. Μάλιστα, στο κομμάτι σας ‘’Εξωτικό χαρμάνι’’, το οποίο κέρδισε τον διαγωνισμό Jumping Fish πριν 2 χρόνια, ο έρωτας είναι ένα παιχνίδι εμμονικό, όπως εγώ το καταλαβαίνω. Τι είναι η αγάπη για εσένα και πιστεύεις πως έχει αλλάξει η έννοια της σε σχέση με τα παλιά χρόνια, τα χρόνια του Swing του τότε και του τώρα;
Για μένα η αγάπη είναι όπως την αντιλαμβάνεται ο καθένας και όπως τον καλύπτει καλύτερα, ώστε να μην αισθάνεται ανασφαλής και να έχει μέσα του γαλήνη. Φυσικά θέλει πολλή δουλειά με τον άλλον και με τον εαυτό μας. Αυτό το λέω γιατί κάποιος αισθάνεται καλά με το να έχει κοντά του τον άλλον συνεχώς ενώ κάποιος άλλος θέλει και χρόνο με τον εαυτό του…αυτοί οι δυο σίγουρα δεν θα ταίριαζαν μαζί…Αν λοιπόν βρούμε τον κατάλληλο σύντροφο για την κάθε περίπτωση και αντιστρόφως όλα νομίζω ότι κυλάνε ομαλότερα. Σίγουρα όλα ξεκινάνε από τα παιδικά μας χρόνια και από το πόσο σίγουροι νιώθουμε με τον ίδιο μας τον εαυτό…Μεγάλη συζήτηση και πολύ ζουμί…
Και φθάνοντας στο τέλος, θα θέλαμε να μας πείτε…ετοιμάζετε κάτι αυτόν τον καιρό;
Πολλές Live εμφανίσεις στα νησιά και στην επαρχία…
Τρεις λέξεις που θα έκαναν ένα κόσμο καλύτερο
Αγάπη, κατανόηση, δεκτικότητα.
Μια ευχή για τους Animartists
Πάντα να είστε δημιουργικοί και να μας καλλιεργείτε την ενσυναίσθηση…Το χρειαζόμαστε…