ΑnimartistsΆρθρο: Σοφία Βέξλερ
Επιμέλεια: Μαρία-Ανδρονίκη Τραυλού
Φιλόλογος-Γλωσσολόγος
Μαυροβούνιο, Κροατία, Βοσνία, Σλοβενία, Ιταλία
Θυμάστε πως τα λέγαμε για ένα ταξίδι που ξεκίνησε στην Αλβανία με προορισμό την Ελβετία; Εκεί είχαμε μείνει, στην Αλβανία. Θα σας πω τώρα για τη συνέχεια του ταξιδιού.
Σύνορα. Βραδιάζει. Ετοιμαζόμαστε να βγούμε από την Αλβανία και να μπούμε στο Μαυροβούνιο. Δεν φαίνεται να συμφωνεί ιδιαίτερα ο αστυνομικός. Είναι απ’ αυτούς που θέλουν να ασκούν την εξουσία που τους προσφέρει η δουλειά τους. Αφού είναι ελεύθερο το πεδίο προχωράω προς εκείνον. Φωνάζει. Περιμένω να μου πει να πλησιάσουμε. Όταν επιτέλους μας κάνει σήμα, παίρνει τα χαρτιά μας χωρίς να πει λέξη. Μας παρατηρεί σιωπηλά. Με τις δυο γαλλικές ταυτότητες κανένα πρόβλημα. Μου δείχνει την ελληνική ταυτότητα που είναι λες και βρισκόταν σε πόλεμο στη Συρία. «Problem». Προσπαθώ να του εξηγήσω ότι παρά την εμφάνισή της, τη δέχτηκαν στην Αλβανία, ισχύει. Δεν θέλει να την περάσει στο μηχάνημα. Επιμένω. Την περνάει. Ακούγεται το «μπιπ», δεν έχει άλλη επιλογή, μας αφήνει. Νυχτώνει. Θέλουμε να βρούμε μέρος για να κοιμηθούμε, είμαι εξαντλημένη, όλη μέρα στο τιμόνι με κυνάγχη. Περιπλανιόμαστε, δεν βρίσκουμε κατάλληλο μέρος. Δεν αντέχω άλλο. Τελικά, ένας από μας, ο Πιμ, κατεβαίνει για να ρωτήσει σε μια φάρμα αν γίνεται να παρκάρουμε στο χωράφι τους. Δέχονται. Τρώμε γρήγορα και κοιμόμαστε.
Το πρωί ξυπνάω και βλέπω τον Πιμ να αράζει με τους χωροδεσπότες μας. Από τις 7 το πρωί πίνουν τσίπουρα, τρώνε κρέπες και αυγά! Ο Σ. κι εγώ πλησιάζουμε. Μας φωνάζουν για ν’ αράξουμε. Δεν μπορώ να πιω αλκοόλ για πρωινό! Είμαι άρρωστη και το πρόγραμμα έχει οδήγηση όλη μέρα! Ο Πιμ χρησιμοποιεί μια εφαρμογή στο smartphone του για συνεννόηση. Αφού δεν θέλω αλκοόλ, μου σερβίρει η γυναίκα λικέρ! Κι αυτό αλκοόλ είναι! Διακριτικά, τα δίνω όλα στον Σ.. Όταν αποχαιρετάμε το φιλόξενο ζευγάρι, ο Πιμ και ο Σ. είναι ήδη φτιαγμένοι! Σταματάμε για βόλτα στην πρωτεύουσα της μικρής χώρας, Ποντγκόριτσα. Ωραία πόλη και από τις μικρότερες πρωτεύουσες που έχω δει. Στη μέση κυλάει ένα πεντακάθαρο ποτάμι με παραλίες. Έχουν ευρώ εκεί, αλλά δεν χρησιμοποιούν τα μικρά κέρματα.
Συνεχίζουμε τον δρόμο μας, διασχίζουμε τα όμορφα βουνά και φτάνουμε στην πανέμορφη θάλασσα. Ώρα για μπάνιο! Το βράδυ, κυκλοφορούμε στην ακτή και χαζεύουμε τα μικρά και στενά σπιτάκια στα δεξιά μας. Είναι απίστευτο μέρος, το Κότορ! Κοντέψαμε να πλακωθούμε στο ξύλο μ’ έναν τύπο που κατέβηκε από το όχημά του για να χτυπήσει το βανάκι και για να ουρλιάξει δίπλα στο παράθυρό μου, μάλλον βρίζοντας, γιατί δεν πάω αρκετά γρήγορα για τα γούστα του. Δεν ξέρω τι λέει, αλλά φωνάζω κι εγώ στα ελληνικά. Ευτυχώς είναι η σειρά του Σ. να κάτσει πίσω και για πρώτη φόρα χαίρομαι που έχει χαλάσει το χερούλι της πίσω πόρτας. Έχει νευριάσει και είναι έτοιμος για ξύλο. Τελικά, χωρίς αίματα συνεχίζουμε το ταξίδι μετά από μια παραμυθένια βόλτα στο Κότορ: το κάστρο, η παλιά πόλη, τα μικρά μαγαζιά, όλα φτιαγμένα από πέτρα. Την πέφτουμε δίπλα στη θάλασσα.
Η επομένη μέρα έχει προορισμό την Κροατία. Ο Πιμ θέλει να φύγει, άλλο ένα ταξίδι τον περιμένει. Τον αφήνουμε να κάνει ωτοστόπ, ενώ πάμε για μπάνιο πριν βγούμε πάλι στον δρόμο. Ξεκινάμε, βλέπουμε τον Πιμ να είναι εκεί που τον αφήσαμε. Τον παίρνουμε πάλι μαζί μας και συνεχίζουμε προς το Ντουμπρόβνικ. Παραείναι τουριστικό μέρος, αλλά είναι μια πολύ χαριτωμένη πόλη. Στενάκια, πέτρινα κτίρια και σπιτάκια με ορόφους και σκάλες παντού. Λαβύρινθος με λουλούδια και γεύση καλοκαιρινή. Πεινάμε και παθαίνουμε σοκ με τις τιμές: μήπως έχουμε φτάσει Ελβετία και δεν το ξέρουμε;
Τελικά, εκεί αποχαιρετάμε τον Πιμ και φεύγουμε νυχτιάτικα για να βρούμε κάπου να κοιμηθούμε. Βρίσκουμε το καλύτερο σημείο που γίνεται να βρούμε στην Κροατία, μια παραλία όπου είμαστε μόνο εμείς.
Την επόμενη μέρα περνάμε μια ωρίτσα στη Βοσνία, αφού στην ακτή η Κροατία κόβεται για λίγα χιλιόμετρα έτσι ώστε να έχει και η Βοσνία μια πρόσβαση στη θάλασσα. Μια πολύ μικρή πρόσβαση. Ξαφνικά, δεν είναι η ίδια οργάνωση, όλα είναι πιο παλιά, πιο απλά. Δεν διαρκεί όμως. Είμαστε πάλι στον δρόμο. Θα πάρουμε τρεις φορές άτομα με ωτοστόπ εκείνη την ήμερα. Ένα ζευγάρι από Πολωνία, ένα αγόρι από Κροατία και αργότερα και για πολλά χιλιόμετρα έναν Ελβετό που ταξιδεύει με παραπέντε! Σημάδι δεν είναι που ταξιδεύουμε με έναν Ελβετό και τελικός προορισμός μας είναι η Ελβετία;
Το βράδυ μας βρίσκει στη Ριγιέκα, σταματάμε στη διπλανή Οπατίγια, σ’ ένα πάρκινγκ με άλλα τροχόσπιτα. Μια τελευταία νυχτερινή βόλτα στη θάλασσα. Αύριο θα την αφήσουμε και ποιος ξέρει πότε θα την ξαναδούμε;
Έτσι το πρωί βουτάω στο λιμάνι, να την αποχαιρετήσω.
«Άντε, είμαι στο τιμόνι». Περνάμε τα σύνορα με τη Σλοβενία όπου μας καλωσορίζει ο αστυνομικός. Χαίρεται όταν βλέπει τη χαλασμένη ταυτότητα του πάνκη Σ. «Α, Γκρέτσια, καταστρόφ! Πρέβεζα, Λευκάδα! Γκρέτσια, καταστρόφ!» Και με μεγάλο χαμόγελο μας εύχεται καλό ταξίδι!
Σύντομα είμαστε Ιταλία. Θα πάμε να το παίξουμε Βρωμέος και Γυφτουλιέτα στη Βερόνα, την πόλη του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας. Θα φάμε πίτσα και φυσικά παγωτό γιαουρτιού, αφού είναι η παραδοσιακή γεύση του παγωτού στην Ιταλία.
Δεν είναι η πρώτη μου φόρα στη Βερόνα, ούτε στις χώρες που περάσαμε πριν, αλλά έχει μια γεύση από πρώτη φόρα, αν και σιγά-σιγά τελειώνει το καλοκαίρι. Σε λίγες μέρες θα είμαι στη δουλειά, θα διδάξω γαλλικά σε μαθητές Λυκείου.
Ευτυχώς, δεν φαίνεται πως πλησιάζει το τέλος του καλοκαιριού, γιατί δεν μπορώ να φανταστώ πως θα στερηθώ την ελευθερία μου πολύ σύντομα.
Μετά από αυτήν την όμορφη βραδιά οδηγάμε μέχρι τη λίμνη Κόμο. Στην άκρη του δρόμου καίγεται ένα αμάξι και ξεκινά να καίγεται και το χωράφι δίπλα. Δεν φαίνεται να έχει κόσμο πια.
Στην Κόμο, δύσκολο να βρούμε πάρκινγκ. Θέλαμε λίγο φύση, φανταζόμασταν πράσινο και βρίσκουμε μπάτσους και κτίρια παντού. Ένα ήρεμο στενό θα μας φιλοξενήσει. Την επόμενη μέρα ένα συντριβάνι μας «κερνάει» ψιλά. Ή με άλλα λόγια, παίρνουμε τις ευχές άλλων ανθρώπων ταξίδι!
Πάμε σουπερμάρκετ για να αγοράσουμε τις τελευταίες προμήθειες για Ελβετία: ξέραμε ότι είναι ακριβή χώρα, οπότε σ’ όλο το ταξίδι παίρναμε τρόφιμα από κάθε χώρα. Στην Ιταλία γεμίζουμε το βανάκι με… μακαρόνια βέβαια!
Βραδιάζει καθώς μπαίνουμε Ελβετία. Εκεί θα βρούμε τη λίμνη μας. Κοντά στο θέρετρο της Μαλόγια.
Απαγορεύεται το πάρκινγκ, αλλά τι να κάνουμε; Όλα απαγορεύονται στην Ελβετία. Είναι και η τελευταία μας νύχτα στο βανάκι για το ταξίδι αυτό. (Τα δυο επόμενα Σαββατοκύριακα το παίρνουμε πάλι για ταξιδάκι στην Αυστρία και στη Γερμανία.) Στα 2000 μ. υψόμετρο, έχει δροσιά! Αύριο έχω συνάντηση με τον διευθυντή του Λυκείου. Έχω επίσης άγχος. Έχουμε ακόμα κάποια χιλιόμετρα.
30 Αυγούστου. Σήμερα θα λάβει τέλος το ταξίδι αυτό. Το βράδυ θα μπούμε στο σπίτι που βρήκα μέσω ίντερνετ.
Θυμάστε όσα έχετε ακούσει για την Ελβετία; Αυτή είναι. Μόλις ξεκινάμε βλέπουμε ορθόδοξους Εβραίους, πανάκριβα αυτοκίνητα. Κάνουν κόντρα. Μας προσπερνάν καμιά δεκαριά φερράρι, λαμποργκίνι, πόρσε, κλπ.
Χανόμαστε στον δρόμο, με βγάζει φωτογραφία ένα μηχάνημα που ελέγχει την ταχύτητα και ενώ δεν πάω τρέχοντας (και να ήθελα, δεν θα μπορούσα) θα πρέπει να πληρώσω 230 ευρώ πρόστιμο γι’ αυτό. Καλώς ήρθαμε στην πανάκριβη Ελβετία!
Αργώ για την συνάντηση στο Λύκειο, αλλά δεν πειράζει. Μπαίνουμε στο καινούριο σπίτι και είναι πολύ ωραίο. Μια καινούρια αρχή… Ή απλώς συνεχίζω τον δρόμο μου σε άλλη χώρα. Σε μια χώρα που δεν με τράβαγε ποτέ. Μετά από έναν μήνα, μόνη τελικά… Μόνη και πάλι. Για να δούμε…