Κατερίνα ΤσιτούραΚείμενο: Κατερίνα Τσιτούρα
Φιλόλογος
Επιμέλεια: Μαρία Παπαστεφανάκη
Γλωσσολόγος
Πάντοτε πίστευα ότι οι πιο σοφοί άνθρωποι του κόσμου μας αντιπαθούν τις συμβουλές. Μας διδάσκουν μέσα από τα φλογερά τους μάτια, τα αληθινά χαμόγελα και τις ανοιχτές αγκαλιές.
Οι πιο σοφοί άνθρωποι που γνώρισα υπήρξαν εκείνοι που ανέχτηκαν τα λάθη μου και επεδίωξαν να με καταλάβουν λίγο καλύτερα μέσα από αυτά. Τoυς ξέρεις. Ναι, είμαι σίγουρη ότι στάθηκες κάποτε αρκετά τυχερός για να τους συναντήσεις. Το πνεύμα τους ελεύθερο, φωτεινό, ανυπότακτο. Σε τραβούν από το χέρι, σε έναν χορό χωρίς συγκεκριμένα βήματα, σε ένα παιχνίδι που αμφισβητεί τους κανόνες. Και η αγάπη τους σαν αέρας που αναζωογονεί τα πιο κουρασμένα πρόσωπα, σαν θάλασσα που ξέρει να συγχωρεί, μα και να μαγεύει.
Οι πιο σοφοί άνθρωποι δεν χρειάστηκε ποτέ να σου κουνήσουν επιτιμητικά το δάχτυλο σαν αυθεντίες, δεν αιχμαλωτίστηκαν στις αλυσίδες της εγωιστικής ισχυρογνωμοσύνης, δεν επέτρεψαν στη μνησικακία να αλλοιώσει την ολόχρυσή τους υπόσταση, δεν πούλησαν τη συνείδησή τους στα σπήλαια του κοινωνικού συμβιβασμού, δεν χάθηκαν στον λαβύρινθο της επαγγελματικής καταξίωσης.
Τους πιο σοφούς ανθρώπους δεν θα τους ακούσεις ποτέ να καυχιούνται άσκοπα, να επιδεικνύουν τη δύναμη, το κοφτερό τους πνεύμα και τα βραβεία τους, να μετρούν αποταμιεύσεις και να αμελούν το φιλοδώρημα στον σερβιτόρο της γειτονιάς.
Οι πιο σοφοί άνθρωποι σε ακούν προσεκτικά. Ωστόσο, αποφεύγουν να προσφέρουν γλυκερή παρηγοριά από τη θέση του ανώτερου δασκάλου. Στέκονται πλάι σου και σε αγκαλιάζουν στοργικά. Χωρίς όρους, χωρίς να γυρεύουν ανταλλάγματα και δακρύβρεχτα ‘ευχαριστώ’. Σέβονται ακριβώς αυτό που είσαι και ονειρεύονται το άλλο, το μεγαλειώδες, που θα γίνεις. Αγαπούν με μια αγάπη ανιδιοτελή, με μια καρδιά ζεστή.
Ουδέποτε με άγγιξαν εκείνες οι βαρύγδουπες φράσεις που ξεκινούσαν με το γνωστό ‘άκουσέ με, εγώ από αγάπη σε μαλώνω’… Ίσως γιατί η αγάπη δεν χρειάζεται δηλώσεις, δεν ανθεί στην έρημο της επίκρισης.
Οι σοφοί άνθρωποι γνωρίζουν καλά πως η αγάπη δεν διαθέτει δύο πρόσωπα, το απαλό και το σκληρό της. Είναι μία. Τη νιώθεις. Και σε σώζει… Από τον κυνισμό του κόσμου, από τον ίδιο σου τον εαυτό, που έπαψε να πιστεύει στα παραμύθια.
Τους σοφούς ανθρώπους δεν τους ξέχασα ποτέ. Και τους ευγνωμονώ, καθώς μου έδειξαν ότι ο δρόμος της αυτογνωσίας περνά μέσα από τα μονοπάτια της διαφορετικότητας. Ελπίζω στο μέλλον να μάθω να περπατώ με εφόδιο τον χάρτη που με ανιδιοτέλεια μου προσέφεραν.
Τους περισσότερους από τους πιο σοφούς ανθρώπους είμαι τυχερή να τους έχω ακόμη κοντά μου. Αυτό, όμως το κείμενο είναι για εσένα, που πια κατοικείς στους ουρανούς και με δίδαξες ότι το ταξίδι κρύβει απότομες στροφές αλλά και ανθισμένους κήπους, και ότι οι συνοδηγοί που αξίζουν τον κόπο δεν μας ζητούν τον λόγο στη στραβοτιμονιά.
Υπήρξες ένας υπέροχος συνοδηγός, να ξέρεις…
Για τον παππού μου, που σαν σήμερα είχε τα γενέθλιά του…