Μένη ΚουτσοσίμουΆρθρο: Μένη Κουτσοσίμου
Ψυχολόγος
Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας ΜΔΕ στην Κοινωνική Ψυχιατρική-Παιδοψυχιατρική
Διδάκτωρ Ιατρικής Σχολής Παν/μίου Ιωαννίνων
Μεταδιδάκτωρ Ιατρικής Παν/μίου Ιωαννίνων στην Ποιότητα Υπηρεσιών
Πόσο λίγη ακούγεται η λέξη μπλε, όταν οι δύο τους είναι αγκαλιά… είπαν οι μάρτυρες.
Πάρε με αγκαλιά… φώναξε ο Ουρανός στη Θάλασσα.
Θα μας χωρίζει πάντα μια Στεριά… την άκουσα να του ψιθυρίζει.
-Δεν μπορώ να σου υποσχεθώ ότι πάντα εσένα θα κρατώ…
-Τότε πίστεψέ με… δεν μου είναι αρκετό…
-Σε ποιον κόσμο ζεις Ψυχή μου; Πάντα θα υπάρχει η στεριά που θα με αναζητά.
-Τότε χάρισμά σου η στεριά σου… δεν είσαι για μένα, τόσο απλά.
-Σας θέλω και τις δυο… πού είναι το κακό;
-Δεν μου ταιριάζει όλο αυτό το σκηνικό.
-Βρίσκομαι σε δίλημμα.
-Εγώ πάλι δε βρέθηκα ποτέ… δεν έχω δύσες και ανατολές να πηγαινοέρχομαι.
-Αποκλείεται να λες αλήθεια.
-Ποτέ… πάντα γνώριζα, στα ρηχά και τ’ ανοιχτά.
-Σε θέλω στη ζωή μου, αλλά θέλω και το πλαίσιο.
-Ακούς τι λες; Δεν μπορώ να σ’ εμπιστευθώ πια, με πούλησες ήδη μια φορά.
-Υπήρχε λόγος.
-Πάντα θα υπάρχει.
-Δε βρίσκεσαι στη θέση μου για να καταλάβεις, μου είναι δύσκολο να επιλέξω.
-Ακριβώς επειδή δε βρίσκομαι, όλα φαντάζουν πιο ξεκάθαρα μέσα μου.
-Δεν ξέρω τι θέλω.
-Ποτέ δεν ήξερες.
-Είμαι ερωτευμένος… μαζί σου ξαναζώ, ό,τι δεν… ό,τι ονειρεύτηκα και δε ζούσα.
-Έχουμε το ίδιο χρώμα, μπερδεύεσαι.
-Πόσο λίγη ακούγεται η λέξη μπλε, όταν εμείς οι δύο είμαστε αγκαλιά.
-Όταν την είχες λοιπόν, δεν το πίστευες, τώρα γιατί με αποζητάς;
-Παραδέχομαι ότι σε πλήγωσα… μπορούσα να σου φερθώ καλύτερα.
-Έδωσα πολλά για να πλάσω έναν ήρωα… δεν άξιζα τέτοια συμπεριφορά.
-Σε θέλω εδώ… να κάνουμε έρωτα… να γίνουμε ένα…
-Άργησες… πλέω στ’ ανοιχτά… η καρδιά μου άλλο πόνο, δε χωρά.
-Άκουσέ με ειλικρινά σε παρακαλώ… ούτε και σ’ εμένα είναι αρκετό…
-Με άδειασες για ένα πλαίσιο… σαν παλίρροια…
-Θα το διαμορφώσουμε όπως πρέπει.
-Τι σημαίνει όπως πρέπει;
-Όπως πρέπει για να σε κάνω δική μου… να σε σφίξω στην αγκαλιά μου.
-Δεν μου φτάνει αυτό, πόσες φορές θα σου το πω;
-Σε θέλω στη ζωή μου, δεν σου είναι αρκετό;
-Πώς;
-Να σε νιώθω κάθε μέρα… κολλητά… να χάνομαι στο βυθό σου.
-Δεν μπορείς.
-Θα μπορέσω.
-Άστο, πέρασε καιρός. Αρκετά με πόνεσα.
-Τώρα πια ξέρω ότι Εσένα θέλω.
-Στον κόντρα καιρό, δεν θα τα καταφέρεις να με κουμαντάρεις σε σταθερή πορεία.
-Θα προσπαθήσω.
-Σε πνίγω… είπες…
-Θα παλέψω.
-Υποτιμάς τα ρεύματα.
-Μην αγνοείς την επιθυμία μου.
-Άστο σου λέω, δεν σε παίρνει.
-Θα βουτήξω.
-Δεν ξέρεις κολύμπι.
-Si veils possis.
-Άντε και τα καταφέρεις.
-Ναι.
-Να με κερδίσεις.
-Ναι.
-Να με κρατήσεις είναι άλλη ιστορία.
-Ποια η διαφορά;
-Πάντα υπάρχει διαφορά Μωρό μου.
-Να σε αγγίξω για μία στιγμή;
-Τι μου ζητάς;
-Να σου δώσω Έρωτα.
-Χόρτασα.
-Τι εννοείς;
-Μισά λόγια… πράξεις δεν.
-Σ’ αγαπάω Ψυχή μου.
-Είμαι λυπημένη… θυμάμαι.
-Γαμώτο. Νιώθω άοπλος πλάι σου.
-Μάλιστα. Θάρρος ή Αλήθεια;
-Αλήθεια… πάντα.
-Σε φωνάζει η στεριά σου… πήγαινε.
-Δεν πάω πουθενά.
-Φύγε… εκεί ανήκεις.
-Σε μένα ανήκω και θέλω να είμαι εδώ.
-Δεν σε διεκδικώ πια.
-Άνοιξες τον ασκό… αντέχεις τα μποφόρ;
Μολών λαβέ Μωρό μου… είπε η Θάλασσα.
Αγκάλιασέ με… Τώρα… είπε ο Ουρανός.
… την άρπαξε και την έκλεισε στην αγκαλιά του…
στην αγκαλιά εκείνη που κλείνει μόνο στο σχήμα Του…
δυνατά… για να κολλήσουν όλα όσα είχαν σπάσει τότε…
… κι εκείνη υπάκουσε… σαν να μην πέρασε μια μέρα…
Ένα κύμα σηκώθηκε… είπαν οι μάρτυρες… που δεν κατάλαβαν το λόγο.
…
-…καλημέρα Αγκαλιά μου… περίμενα να ανοίξεις τα μάτια σου…. είπες Εσύ.
-…καλημέρα Μωρό μου… να σου πω; Είδα ένα όνειρο…
-Το ένιωσα ότι είδες… δάκρυζες στον ύπνο σου… σε πήρα αγκαλιά…
-Όχι… Εκείνος την πήρε αγκαλιά… Ήταν λέει ο Ουρανός που ήθελε τη Θάλασσα και τους χώριζε μια Στεριά… τι περίεργο όνειρο…αφού ο ένας ήθελε τον άλλο, γιατί δε βρίσκουν τη λύση;
-Μάτια μου όμορφα… έλα στην αγκαλιά μου… κάποιος λόγος θα υπάρχει…
-Μα αφού τη θέλει.
-Ναι, έτσι λέει. Τι κάνει όμως για να της το δείξει;
-Εκείνη του έμαθε να βουτά, να κολυμπά, αψήφησε τα ρεύματα, την πήρε αγκαλιά.
-Πολύ ωραία όλα αυτά… και μετά;
-Τίποτα.
-Μάλιστα… βλέπεις Ψυχή μου… τη Θάλασσα τη διεκδικείς, ασταμάτητα… δεν είναι δεδομένη σαν τη στεριά… είναι άλλο να την κερδίσεις κι άλλο να την κρατήσεις.
-Το ίδιο είπε κι Εκείνη. Μα ποια η διαφορά… τη ρώτησε Εκείνος.
-Αυτοί που δεν βλέπουν καμία διαφορά ανάμεσα στην ψυχή και στο σώμα δεν διαθέτουν τίποτε από τα δύο.
-Νιώθω ότι η Θάλασσα πονά… θέλει τη δική του αγκαλιά.
-Τότε, αν κι εφόσον τη διεκδικήσει σωστά, μπορεί και να την έχει… Si veils possis…
-Το ίδιο είπε και ο Ουρανός… μα είναι μακριά…
-Ο Ουρανός είναι παντού… αν είναι η σωστή.
-Αν είναι η σωστή;
-Η σωστή αγκαλιά… μεγάλη, από εδώ ως εκεί.
-Κι αν δεν είναι;
-Αν δεν είναι… θα συνεχίσει το ταξίδι της… η Θάλασσα κινείται… ναι;
-Ναι… Πιστεύεις ότι θα βρουν τη λύση;
– Νιώθω πως ναι… ο Έρωτας πάντα ξέρει τον τρόπο να διεκδικεί…
Είναι αρσενικό, δεν τον παρακαλάς ποτέ, τον προκαλείς.
Όπως με βοήθησε να σε κερδίσω…
-… και να με κρατήσεις;
-Θάλασσά μου Εσύ… Σε κρατώ με την Αγάπη. Δεν σε θεωρώ δεδομένη.
Είναι θηλυκό η Αγάπη… την κατακτάς κάθε μέρα, μέρα με την ημέρα.
Εφόσον λοιπόν τη θέλει, θα βρει τον τρόπο να την ξανακερδίσει.
Αρκεί να ψάξει στο Θάρρος της Αλήθειας του.
…
νιώθω πως η αγκαλιά σου κρύβει απαντήσεις… είπε Εκείνη…
αγκαλιά μου… νιώθω κουρασμένος, αλλά γεμάτος… είπε Εκείνος…
έκαναν έρωτα… κοιμήθηκαν αγκαλιά… μέχρι την Ανατολή τους…
Προτεινόμενη βιβλιογραφία
Bensaid C. (1994). Αγάπησε τον εαυτό σου και η ζωή θα σ’ αγαπήσει. Εκδόσεις Λιβάνη.
Ντομπέλλι Ρ. (2014). Η Τέχνη της καθαρής σκέψης. Εκδόσεις Πατάκη.
Μία αγκαλιά δεν είναι ποτέ μόνο μία
Μία αγκαλιά δεν είναι μόνο μία όπως είθισται