ΑnimartistsΆρθρο: Σοφία Βέξλερ
Επιμέλεια: Μαρία-Ανδρονίκη Τραυλού
Φιλόλογος-Γλωσσολόγος
Απρίλης 2015
Ώρα για ταξίδι. Δεν ξύπνησα ένα πρωί αποφασίζοντας ότι το όνειρό μου ήταν να πάω Κουβέιτ. Είχα όμως λόγο να πάω εκεί, αφού σ’ αυτήν τη μικρή χώρα του Κόλπου ζει ένας από τους καλύτερούς μου φίλους. Έτσι, φτάνω ένα πρωί στο αεροδρόμιο της Λυών και ζητάω το boarding card για Κουβέιτ. Με κοιτάζει περίεργα ο υπάλληλος:
«Κουβέιτ; Τι πας να κάνεις εκεί; Δεν έχει τίποτα να δεις! Γιέμεν να μου έλεγες εντάξει, αλλά Κουβέιτ, σοβαρά;»
Ναι, τι πάω να κάνω εκεί άραγε; Το πρώτο πράγμα που είδα από το Κουβέιτ όπως κατέβαινε το αεροπλάνο για να προσγειωθεί ήταν οι φλόγες από τα διυλιστήρια πετρελαίου. Όχι και πολύ πρωτότυπο για μια χώρα του Περσικού Κόλπου, γειτονική χώρα της Σαουδικής Αραβίας και του Ιράκ. Περίπου 40 με 60 χιλιόμετρα, το Κουβέιτ δεν τραβάει το ενδιαφέρον των τουριστών του Κόλπου που προτιμάνε το Ντουμπάι ή το Άμπου Ντάμπι.
Στο Κουβέιτ υπάρχουν πολλές απαγορεύσεις. Απαγορεύεται ν’ αγοράσεις σπίτι ή αγρόκτημα αν δεν είσαι Κουβεϊτιανός. Μόνο το ένα τρίτο του πληθυσμού της χώρας είναι από κει. Απαγορεύεται το αλκοόλ. Ένας λόγος παραπάνω για να πιεις όταν τυχαίνει να βρεις! Στο Κουβέιτ δεν πας για αξιοθέατα, ούτε για αρχαία. Ο πολιτισμός είναι όμως διαφορετικός. Μια διασταύρωση ανάμεσα στη Μέση Ανατολή και στη Δύση. Αμερικανικά αυτοκίνητα, τεράστιοι δρόμοι όπου δεν υπάρχει χώρος για τους πεζούς. Η χώρα φτιάχτηκε για τους πλούσιους, για τους τεμπέληδες που δεν κάνουν ούτε ένα βήμα μόνοι τους. Όταν βγαίνουν από τα τεράστια τέσσερα επί τέσσερά τους, ανεβαίνουν σε μικρά ηλεκτρικά αυτοκίνητα του γκολφ που τους πάνε στον πιο κοντινό προορισμό τους. Φοράνε άσπρα ρούχα και άσπρες μαντίλες στα κεφάλια τους. Δεν πρόκειται να τους δεις να κουβαλάνε τίποτα, έχουν τους “σκλάβους” τους γι’ αυτές τις δουλειές. Αυτό ήταν ένα από τα στοιχεία που δεν μου άρεσε καθόλου εκεί. Κάνουν παιδιά, αλλά δεν τα φροντίζουν εκείνοι. Τους τα μεγαλώνουν υπηρέτριες, υπόδουλες κοπέλες από τις Φιλιππίνες. Σιωπηλές και διακριτικές περιμένουν σε μια γωνιά όταν κάνουν επίσκεψη σ’ ένα σπίτι και κανείς δεν τους προσφέρει φαγητό ή νερό. Είναι “έπιπλα” που κρατάνε παιδιά. Οι μητέρες και οι πατέρες των παιδιών είναι δίπλα, αλλά δεν πρόκειται ν’ ασχοληθούν με τα παιδιά τους, ούτε όταν κλαίνε, ούτε όταν πέφτουν. Αφού έχουν σκλάβες…
Το Κουβέιτ είναι μια πόλη, Κουβέιτ σίτι. Γύρω είναι έρημος και θάλασσα, ο Περσικός Κόλπος. Τα νερά είναι ωραία, αλλά μολυσμένα από τα διυλιστήρια που βρίσκονται παντού. Ο περισσότερος κόσμος βαριέται και δεν ξέρει τι να κάνει. Πάνε από Μολλ σε Μολλ και από καφετέριες σε καφετέριες. Οικολογία και συνείδηση για το περιβάλλον είναι ξένες έννοιες. Δεν ασχολείται κανείς και αυτοί που το έκαναν κάποτε έχουν βολευτεί στην τεμπελιά και στην ευκολία. Φώτα μπόλικα που δεν σβήνουν ποτέ, συσκευασίες παντού και μέσα στις συσκευασίες άλλες συσκευασίες, λες και είναι ρωσικά ματριόσκα…
Μιλάω αρνητικά για το Κουβέιτ, ενώ πέρασα καλά και μ’ άρεσε το ταξίδι που έκανα. Είχε βέβαια πολύ ενδιαφέρον να ανακαλύψω έναν άλλον πολιτισμό. Σύχναζα με Σύριους, Λιβανέζους και Αιγύπτιους που βρήκαν μια καλή δουλειά εκεί. Αυτοί μου έλεγαν για τη ζωή στο Κουβέιτ, επειδή ως ξένοι κάτι παραπάνω έχουν καταλάβει, αν και είναι τυχεροί όσον αφορά την εργασία, δεν είναι σκλάβοι. Όμως, υπάρχει πιθανότητα από μια τη μέρα στην άλλη να τους διώξουν και να μην μπορέσουν να ξαναπατήσουν εκεί.