Ροδοθέα Αμπανάβα‘Αρθρο: Ροδοθέα Αμπανάβα
Φιλόλογος
Επιμέλεια: Μαρία-Ανδρονίκη Τραυλού
Φιλόλογος-Γλωσσολόγος
Οι Αρχαίοι χρησιμοποιούσαν το ρήμα «φιλώ», οι ¨Νέοι¨ χρησιμοποιούν το «αγαπώ» όλο και λιγότερο. Ο καθένας μας ορίζει, αισθάνεται και εκδηλώνει με έναν άκρως ξεχωριστό τρόπο την αγάπη του. Έχει μια προσωπική, ενδόμυχη πεποίθηση για τη φύση της και πώς αυτή αλληλεπιδρά με τους γύρω του. Σίγουρα είμαστε άνθρωποι διαφορετικοί, αλλά κάπου, κάποτε η αγάπη μας συναντιέται!
Αγάπη είναι το στερεότυπο και κοινότοπο να δίνεσαι χωρίς να περιμένεις ανταπόκριση, χαρίζεις σώμα και ψυχή, χρόνο και χώρο σε ό,τι σε γεμίζει ζωή και σε ευχαριστεί. Σύντροφος, φίλος, συνάνθρωπος, οικογένεια, εργασία, σπουδές, τέχνες, μουσική, οτιδήποτε σε εμπνέει τόσο ώστε να αφιερωθείς σε αυτό. Και αυτή σου η αγάπη δημιουργεί κάτι μοναδικό, κάτι εξιδανικευμένο, μόνο και μόνο επειδή το αγαπάς. Μιλώντας γενικά για ανθρώπινες σχέσεις παρατηρούμε πως η αγάπη έχει χρόνια τώρα εξαϋλωθεί. Σπάνια βλέπεις μία ανιδιοτελή φιλία, έναν αγνό έρωτα, μια προσφορά στην κοινωνία και στον συνάνθρωπο που βασανίζεται. Το έλλογο ον, που λόγο έχει αλλά φρόνηση μάλλον όχι, παροπλίζεται μέσα στον εγωισμό του, στην ιδιοτέλειά του, στο προσωπικό του συμφέρον. Ενδιαφέρεται μόνο να λάβει, να ευχαριστηθεί ατομικά, να βγει νικητής σε αυτό το παιχνίδι που έχει ονομάσει επιβίωση. Άραγε έχει αναρωτηθεί κανείς πώς θα έμοιαζε ο κόσμος αν αγαπούσαμε έστω και λίγο την κοινωνία και το περιβάλλον που ζούμε; Σίγουρα δεν θα ήταν η ιδεώδης πολιτεία του Πλάτωνα αλλά ο πόλεμος, η πείνα, η βία και η τρομοκρατία δεν θα υπήρχαν, ο άδικος θάνατος τόσο του ανθρώπου όσο και του φυσικού περιβάλλοντος δεν θα έφτανε σε αυτό το σημείο. Η αγάπη συνεπάγεται ευτυχία, γαλήνη και χαμόγελα, χαμόγελα που λείπουν από τα πρόσωπά μας. Δεν κοστίζει τίποτα και επιτυγχάνει τα πάντα, τα ακατόρθωτα. Μαζί της ξαναγεννιέσαι, νιώθεις πλήρης και έτοιμος να κατακτήσεις τον κάθε σου στόχο. Αντιθέτως, εμείς έχουμε απομονωθεί, δεν μοιραζόμαστε, δεν εμπιστευόμαστε, αδιαφορούμε για τον διπλανό μας που πεινάει, που κοιμάται στον δρόμο, που παλεύει με μία αρρώστια. Αν δεν είναι υγιής η κοινωνία που ζούμε δεν θα είμαστε ούτε εμείς υγιείς. Και αυτό, ο παντοδύναμος άνθρωπος δεν το έχει ακόμα αντιληφθεί. Η έλλειψη αγάπης δημιούργησε μια παθογενή κοινωνία, με έκδηλη δυστυχία, δίχως ουσιαστική ζωή. Είναι υποχρέωσή μας να αλλάξουμε αυτήν την κοινωνία, να την ξαναδημιουργήσουμε.
Ας αγαπήσουμε τη ζωή μας, τον εαυτό μας, για να μπορέσουμε να αγαπήσουμε και ό,τι μας περιβάλλει, τα κομμάτια που ορίζουν αυτήν την ύπαρξη. Ας πούμε ένα σ ’αγαπώ στους κοντινούς μας ανθρώπους. Ας συγχωρήσουμε, ας ενδιαφερθούμε, ας βοηθήσουμε απλόχερα όσους μας έχουν ανάγκη. Δεν χρειάζεται να περιμένουμε ανταλλάγματα, θα είμαστε ήδη πλούσιοι από αυτήν την προσφορά. Θα έχουμε βάλει ένα λιθαράκι ώστε να αλλάξει αυτή η περιφρουρημένη κοινωνία. Είναι ανάγκη να προσφέρουμε απλόχερα σήμερα ένα τόσο φυσικό μα λησμονημένο συναίσθημα. Να αγαπάτε με όλη την καρδιά, με όλη τη δύναμή σας, ο κόσμος θα αλλάξει…
Πίνακας: The kiss, Edvard Munch (1897)