Κατερίνα ΤσιτούραΚείμενο: Κατερίνα Τσιτούρα
Φιλόλογος
Επιμέλεια: Μαρία Παπαστεφανάκη
Γλωσσολόγος
Τις ημέρες του Πάσχα φέρνω στον νου μου όσους θρήσκους γνώρισα ποτέ μου, αυτούς με τα πολλά εισαγωγικά μπροστά και τους άλλους με τη γνήσια σοφία και την υψηλή ανοχή στην ευαλωτότητα της ανθρώπινης φύσης.
‘Εγώ μπορώ εύκολα ν’ αποδείξω ότι ο Θεός υπάρχει, εκείνοι δύνανται να μου παρέχουν διαβεβαιώσεις για το αντίθετο;’, έγραφε στην προσωπική του σελίδα στο facebook ένας ακόμη αγανακτισμένος πιστός.
Χμ, τι αλαζονεία, λοιπόν… Ας βάλουμε κάτω τα χαρτιά μας και με μαθηματικούς αλγόριθμους ας φτάσουμε σε μιαν ακόμη τεκμηρίωση που, ελάτε τώρα, σκεφτείτε το, σε τι ακριβώς θα φανεί χρήσιμη… Μια πρόχειρη ερμηνεία οδηγεί στο επισφαλές συμπέρασμα ότι ο συμπαθής χριστιανός της ιστορίας μας αγωνιά να σώσει τους ‘χαμένους’ συνανθρώπους του και μιαν άλλη, λιγότερο πρόχειρη μα κάπως πιο κυνική, διερευνά τα ‘αλτρουιστικά’ κίνητρα πίσω από την απέλπιδα προσπάθεια επικράτησης της μίας και μοναδικής ορθής κρίσης. Θα μπορούσε, άραγε, ο κατώτερος, και συνεπώς, διόλου πνευματικός εαυτός, να φιλοδοξεί να δρέψει τις δάφνες της αληθινής φώτισης;
Χιλιάδες ‘καλοί χριστιανοί’ κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Πείθουν τον εαυτό τους ότι η θρησκεία, σαν ένας ακόμη μανδύας, θα καταφέρει να κουκουλώσει τις διεστραμμένες τους σκέψεις, τα κρυφά πάθη και τα βαθιά συμπλέγματα κατωτερότητας. Ανάβουν απελπισμένα το ένα κερί μετά το άλλο και ελπίζουν.. Ελπίζουν ότι κάθε κερί θα τους εξιλεώσει έστω και λίγο όσα δηλητηριασμένα λόγια, καιροσκοπικές πράξεις και ζηλόφθονα συναισθήματα πριονίζουν την πολυθρόνα του Παραδείσου τους. Προσεύχονται ότι η ηθικολογία σαν μια ακριβή μα κενή από μελάνι πένα θα εξωραΐσει την εμετική τάση τους να κατηγοριοποιούν τους γύρω τους και, έπειτα, να τους κατακρίνουν για την ερωτική ζωή που επιθυμούσαν να γευτούν, μα δεν τα κατάφεραν, για την ομοφυλοφυλία που με βδελυγμία αποκηρύσσουν, μα και με αγωνία καμουφλάρουν, για τη γεμάτη ζωή που οι ίδιοι δυστυχώς ουδέποτε βίωσαν.
Νηστεύουν και πάνε τακτικά στην εκκλησία, λοιπόν. Πράττουν το καθήκον τους, με άλλα λόγια. Στον δρόμο της επιστροφής, ωστόσο, μόνοι με τον εαυτό τους, το ξέρουν καλά… Γνωρίζουν ότι η αληθινή πίστη ισοδυναμεί με ελαστικότερα διατροφικά προγράμματα και αυστηρότερο προσωπικό κώδικα τιμής.
Εκείνους τους ‘πιστούς’ προσπάθησα να τους ξεχάσω έως τη μέρα που αποφάσισα ότι δεν πρέπει ποτέ να διαγραφούν από τη μνήμη μου. Γιατί κάθε φορά, όταν κοιτώ ψηλά τον ουρανό, διακρίνω το φως που βασιλεύει πίσω από τα σύννεφα, τους επαίσχυντους πολέμους και τους τοξικούς ‘θρήσκους’. Και όπως και αν το ονομάσεις, Θεό, Βούδα ή κάπως αλλιώς, εξακολουθεί να λάμπει, και σαν ένα τεράστιο κύμα αγάπης συνθλίβει τις μαύρες θάλασσες της υποκρισίας. Ψάξ’ το σε ζεστά βλέμματα, σε δυνατές καρδιές και σε ψυχές που δεν ηθικολογούν, μα κατανοούν.