Ούτος

Άρθρο: Κωνσταντίνα Σερμπή
Φοιτήτρια Φ.Π.Ψ.

Επιμέλεια: Στέλλα Πυρένη
Φιλόλογος

Αν ήμασταν τυφλοί θα είχαμε όραμα. Αν ήμασταν τυφλοί θ’ αγγίζαμε περισσότερο ο ένας τον άλλον. Αν ήμασταν τυφλοί θα νιώθαμε περισσότερα.

Σαλπάρουμε στα ανοιχτά. Δίχως προορισμό. Βγάζουμε το καλάμι. Αγκιστρώνονται ζωές που κυλούσαν στο ανοιχτό πέλαγος. Ακολουθούσαν το ρεύμα. Ακολουθούσαν τους άλλους.

Εσύ μόνος. Αφήνεις την ψαριά στο πάτωμα. Τυχαία πιάνεις μια ζωή. Ρωτάς: «Ποιος είσαι;». Και η απάντηση: «Ούτος». Ρωτάει και εκείνη και συ δεν ξέρεις. Αφήνεις τη ζωή πίσω στο ρεύμα και χαράζεις την πορεία σου.

Αιώνια αναζητάς κι άλλες ζωές, σε νέες θάλασσες. Κάθε φορά η ίδια ερώτηση, κάθε φορά η ίδια απάντηση. Η ατέρμονη δίψα σου σε αφυδατώνει.

Κάποιες φορές πλανάσαι. Σειρήνες σου σφυρίζουν ερωτικούς ρυθμούς και συ λικνίζεσαι σε ξέφρενους χορούς. Νομίζεις ότι απολαμβάνεις γλυκούς καρπούς… μεθυστικούς, σε αποπροσανατολίζουν.

Αυτά τα ψάρια σάπισαν. Βγαίνεις στη στεριά. Κυνηγάς. Δεν είσαι μόνος. Εκατοντάδες στοχεύουν τη λεία σου. Σημαδεύεις αλλά δεν τα καταφέρνεις. Πέφτεις. Νιώθεις έναν οξύ πόνο. Η λεία πάρθηκε. Σε ρωτάνε «Ποιος είσαι;» και απαντάς: «Ούτος».

Έσυρες την ύπαρξη σου σε ταξίδια μακρινά. Σέρνεις την ύπαρξη σου σαν φυλακή της ψυχής σου. Δέσμια του σώματος και των σκέψεών σου. Έρμαιο στη διάθεση των άλλων. Ένα κέφι. Μια συνήθεια. Εσύ.

Πάλεψες να κερδίσεις μια θέση στον κόσμο. Οι θέσεις είναι όλες πιασμένες. Γίνεσαι θεατής. Τα εισιτήρια πουλήθηκαν. Η ζωή είναι θέατρο. Σ’ έδιωξε η ταξιθέτρια. Η αυλαία έπεσε. Ποιος είσαι;