Μαρία ΠολυκρέτηΣυνέντευξη: Μαρία Πολυκρέτη
Ψυχολόγος
Επιμέλεια Κειμένου: Ιωάννα Αθανασοπούλου
«Αρκετά χρόνια πριν, όταν συναντήθηκα με τα έργα του Γιώργου Καβούνη είδα μία όψη της Τέχνης, που δεν την συναντά κανείς εύκολα στον μαραθώνιο της μεταμοντέρνας αισθητικής. Δεν κρύβω πως μου ήρθαν στο μυαλό εικόνες κάποιου κρυφού καταγωγίου με τον Luis Buñuel και τον Charles Bukowski να συνομιλούν για την ηθική και την τέχνη. Ο Wittgenstein, μας είπε κάποτε πως «Στο έσχατο βάθος η αισθητική και η ηθική συμπίπτουν». Ο ζωγράφος απομακρύνεται από τα πρέπει και τα μη και αποτυπώνει έναν φανταστικό κόσμο, όπου η ηθική αποδεσμεύεται και εκτονώνεται η καταπιεσμένη ενοχή..».
O Γιώργος Παναγιώτης Καβούνης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1979. Φοίτησε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας απ’ την οποία αποφοίτησε με «Άριστα» το 2007. Το 2005 φοίτησε για έξι μήνες στο Τμήμα Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου της Βαλένθιας (Ισπανία). Έχει πραγματοποιήσει μία ατομική έκθεση (γκαλερί K-Art 2011) και ‘χει λάβει μέρος σε σημαντικές ομαδικές εκθέσεις: Art-Athina/Διεθνής Συνάντηση Σύγχρονης Τέχνης 2014/2015/2016/2017, Art-Thessaloniki/Διεθνής Έκθεση Σύγχρονης Τέχνης 2016, ReMap 4/Διεθνής Διοργάνωση Σύγχρονης Τέχνης 2013, γκαλερί Avra Art 2016 (Νιού Τζέρσεϊ, ΗΠΑ), «Η Ανθρώπινη Μορφή στην Τέχνη» (Τεχνόπολις, 2009) κ.α. Έργα του έχουν διακριθεί σε εικαστικούς διαγωνισμούς (Κοινωφελές Ίδρυμα Κων. Ανδρέου 2011, Belle Arte Lamia 2007) και βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Από το Φθινόπωρο του 2014 ασχολείται επαγγελματικά με τη δερματοστιξία.
Σε ποια ηλικία θυμάστε τον εαυτό σας να ζωγραφίζει για πρώτη φορά;
Πολύ μικρός, πιθανώς θα ‘μουν τριών-τεσσάρων χρόνων. Γύρω στα δώδεκα σταμάτησα παντελώς να ζωγραφίζω, δε θυμάμαι, ούτε κατανόησα ποτέ το λόγο. Η ανάγκη ήρθε πάλι στα δεκαεπτά.
Σε ποιον βαθμό οι σπουδές σας στην Σχολή Καλών Τεχνών επηρέασαν το ύφος και την αισθητική της καλλιτεχνικής σας πορείας;
Είναι λίγο ιδιάζουσα η περίπτωσή μου, μιας και ήμουν ολίγον άτυχος. Ο καθηγητής μου ήταν και Πρύτανης, το οποίο σημαίνει ότι ερχόταν στο εργαστήριο μία φορά την εβδομάδα αντί τρεις που έρχονταν οι υπόλοιποι. Αποτέλεσμα αυτού ήταν να υπάρχει κοσμοσυρροή τις Παρασκευές. Με τα χρόνια πήρα πράγματα, αλλά θα ήθελα να είχα πάρει πολύ περισσότερα. Η δουλειά έγινε με τους συμφοιτητές: ανταλλαγή γνώσεων, καθημερινή τριβή και, κυρίως, προσωπική αναζήτηση και πολλή εργασία.
«Η Άβυσσος» (The Abyss), 37 x 46εκ., μολύβια σε χαρτί, 2016
Αναρωτιέμαι αν το εύρος της αισθητικής σας διαμορφώθηκε με την πάροδο των σπουδών σας, ή αν αποτέλεσε μία προσέγγιση που σας διακίνησε εξ’ αρχής.
Όσον αφορά την αισθητική μου, είναι κάτι το οποίο προϋπήρχε, είναι μέρος της προσωπικότητάς μου, κάτι το οποίο ανέκαθεν με «έτρωγε» και πάντα είχα την ανάγκη να δουλεύω έτσι. Απ’ τα μέσα του πρώτου έτους στη σχολή – με τη συγκατάβαση του καθηγητή μου – άφησα τη σπουδή του μοντέλου και άρχισα να αναζητώ τους τρόπους με τους οποίους θα απέδιδα ό,τι με απασχολούσε. Και με άλλα μέσα/υλικά (π.χ. βίντεο) με τα οποία πειραματίστηκα στην πορεία, η προσέγγιση ήταν πάντα η ίδια. Με τον καιρό, όλο αυτό εξελίχθηκε ώστε να φτάσει στη σημερινή του μορφή. Εν ολίγοις, πριν ακόμη εισαχθώ στη σχολή γνώριζα ότι δε θα ζωγραφίσω ποτέ νεκρές φύσεις και συναφή θέματα. Εύστοχα το αναφέρουν οι Κυνικοί: η Φύση τα ‘χει ήδη κάνει τέλεια. Επίσης, μου είναι αφόρητο να ζωγραφίσω μοτίβα, μιας και χάνεται το αυθόρμητο και το γίγνεσθαι. Αυτά που μ’ ενδιαφέρουν είναι ο ανθρώπινος ψυχισμός και τα πάθη. Πρόκειται για μία επίπονη, μα στην πορεία και όμορφη διαδικασία, η οποία με βοηθάει να γνωρίσω καλύτερα εμένα.
“Bilbao”, 53 x 37 cm (pencils on paper) 2012 – 2013
Υπήρξε κάποια πρώτη σύλληψη που πυροδότησε την ανάδυση του ιδιαίτερου ύφους που διατηρείτε στα έργα σας;
Όπως ανέφερα και πριν, απλά συνέβη. Χρειαζόμουν μια διέξοδο. Τη βρήκα στη ζωγραφική. Ο χαρακτήρας υπήρχε ανέκαθεν σαν «φαγούρα», σαν τάση, από τότε που άρχισα να διερωτώμαι και να αντιλαμβάνομαι καλύτερα τον κόσμο (μέσα εφηβείας). Ο κάθε άνθρωπος κουβαλάει το σταυρό του κι ο δικός μου είναι αυτές οι εικόνες.
Άτιτλο (untitled), 36 x 42εκ., μολύβια σε χαρτί, 2012
Θα ήθελα να μας πείτε λίγα λόγια για την πορεία σας μετά την Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών και τις πρώτες συμμετοχές σας σε εκθέσεις.
Την Άνοιξη, γίνεται η έκθεση των αποφοίτων, την οποία επισκέπτονται, εκτός των άλλων, και γκαλερίστες. Επομένως, προκύπτουν συνεργασίες. Εγώ, τουλάχιστον, έτσι ξεκίνησα, με την πρώτη μου ομαδική έκθεση στην γκαλερί του Γεράσιμου Καππάτου και αργότερα στην (κλειστή πλέον) K-Art της Μαρίας Χριστοφή, στην οποία έγινε και η ατομική μου έκθεση το 2011.
«Βαβυλώνα· να την κοιτάς στα μάτια» (Babylon; look her in the eyes), 75 x 57εκ., λάδι σε καμβά, 2013-15
Πόσο χρόνο αφιερώνετε στην προετοιμασία και εκτέλεση ενός έργου;
Ξοδεύω πολύ χρόνο στα προσχέδια και, κατά προσέγγιση, χρειάζομαι 12-15 ημέρες εργασίας για να ολοκληρωθεί ένα μικρό σχέδιο, αλλά μπορεί να τραβήξει και αρκετά παραπάνω, μιας και επανεξετάζω-τροποποιώ, ή και αλλάζω ριζικά, πολλά μέρη κατά το εκτελεστικό μέρος. Γενικά από 15 μέρες μέχρι ενάμιση-δυο μήνες τα μεγαλύτερα. Κάποια έχουν τραβήξει και πολύ παραπάνω, μιας και δεν έμενα ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα. Όσο πιο πολύ ζορίσω ένα έργο, τόσο πιο κερδισμένος βγαίνω στο επόμενο.
Ποια θα λέγατε ότι είναι η κινητήριος δύναμη που σας ωθεί να αποδίδεται την εξαιρετική λεπτομέρεια στα έργα σας;
Η εμμονή μου με τη λεπτομέρεια είναι καθαρά ιδιοσυγκρασιακό στοιχείο, είναι μέρος του χαρακτήρα μου. Παλαιότερα, στα φοιτητικά μου χρόνια, πειραματιζόμουν και προσπαθούσα, εν μέρει, να το αποβάλω (είμαι πνεύμα αντιλογίας και τσακώνομαι ακόμη και με μένα συνεχώς). Με τον καιρό το αποδέχτηκα, ωστόσο συνειδητοποίησα ότι από ένα σημείο κι έπειτα δε με ωφελεί ούτε και με ευχαριστεί να σπρώχνω τη γραφή μου περαιτέρω προς το φωτορεαλισμό, επομένως άρχισα να ψάχνω μια διαφορετική μανιέρα να διοχετεύσω την ανάγκη μου αυτή. Ήδη, στα δυο-τρία τελευταία μου έργα, έχουν ενσωματωθεί νέα στοιχεία τα οποία εν καιρώ θα πολλαπλασιαστούν.
Μία εικαστική σύνθεση πραγματεύεται ένα ή περισσότερα νοήματα; Και από τι εξαρτάται η ερμηνεία της;
Μια αμφιλεγόμενη σύνθεση έχει τόσες αναγνώσεις όσες τα μάτια που θα τη δουν. Από κει και πέρα, εξαρτάται τι «κεραίες» φέρει κάποιος/α ώστε να αποδομήσει μια εικόνα.
«Κι ο δράκος, σαν αρνί, θεός πεθαίνει» (And the dragon, as a lamb, dies a God), 54×34εκ., ακρυλικά, λάδια σε καμβά, 2017 – Ο τίτλος είναι παραλλαγή στίχου (ποίημα «Χριστούγεννα») του Μικέλη Άβλιχου (1844-1917) [1].
Ένα χαρακτηριστικό στοιχείο στα έργα σας είναι η αποτύπωση της σάρκας, η οποία άλλοτε απεικονίζει το ανθρώπινο σώμα και άλλοτε το σώμα των ζώων. Ποιοι προβληματισμοί μπορεί να πλαισιώνουν αυτή την πτυχή της δημιουργίας σας;
Η σάρκα μ’ ενδιαφέρει γιατί είν’ ο άνθρωπος, τα πάθη και τα βάσανά του, οι ντροπές του. Τα ζώα ταυτίζονται και απεικονίζουν πολλές και διαφορετικές πτυχές του, γι’ αυτό και ενυπάρχουν στη ζωγραφική μου. Επίσης, εμπλέκονται στοιχεία φουτουριστικά αλλά και παρελθοντικά. Παίζω συνεχώς με δίπολα. Και σαν άνθρωπος είμαι έτσι, δεν μπορώ να εγκλωβιστώ σε μια πλευρά, θέλω και την άλλη, ν’ αρπάξω ό,τι ποιοτικότερο. Γι’ αυτό και δεν αντέχω «στρατευμένους» και προσκολλημένους σε ιδεοληψίες ανθρώπους πια, είτε στην Τέχνη είτε οπουδήποτε, μου είναι παντελώς αδιάφοροι. Όλη μου η ζωγραφική είναι βασισμένη στην αρμονία των αντιθέσεων. Είναι το τιμόνι.
«Κυριακή των Βαΐων» (Palm Sunday), 60 x 80εκ., μολύβια & μελάνι σε χαρτί, 2011
«Φύκια για μεταξωτές κορδέλες» (”Seaweed for silk ribbons”, greek expression that stands for ”chalk for cheese”), 45 x 38εκ., μολύβια σε χαρτί, 2012
Από κει και πέρα, είναι πολλά για τα οποία δεν μπορώ να δώσω μια ξεκάθαρη απάντηση, διότι τις περισσότερες φορές απλά δεν υπάρχει. Επιδιώκω να κινούμαι μακριά από την εκλογίκευση, τον εξορθολογισμό. Η όλη διαδικασία, εκτός στιγμών, δεν είναι και ιδιαίτερα ευχάριστη. Οι προβληματισμοί(συνθετικοί, τεχνικοί και εννοιολογικοί) είναι έντονοι και φορτικοί. Η ικανοποίηση έρχεται όταν ολοκληρώνεται ένα έργο και φεύγει μόλις ξεκινήσει το επόμενο. Αν μπορούσα να σου δώσω τελειωτικές απαντήσεις στο γιατί μπλέκω ό,τι μπλέκω και πώς τα μπλέκω, δε θα χρειαζόταν να ζωγραφίσω ξανά, θα ‘μουν τελειωμένος. Ουσιαστικά, κυνηγάω και ψάχνω εμένα μέσα απ’ όλ’ αυτά τα παράδοξα ονειρικά συμπλέγματα.
«…κυνηγάω και ψάχνω εμένα μέσα απ’ όλ’ αυτά τα παράδοξα ονειρικά συμπλέγματα…»
«Σιλς-Μαρία» (Sils-Maria), 33 x 28εκ., μολύβια σε χαρτί, 2012
«Νύχτες» (Nights), 24 x 30εκ., λάδι σε καμβά, 2015 – Βασισμένο στο ομώνυμο ποίημα του Κώστα Μόντη (1914-2004)
«Ζήλια» (Envy_Jealousy), 80 x 48εκ., μολύβια σε χαρτί, 2012
Παρατηρώντας τα έργα σας διακρίνω έντονα το ερωτικό στοιχείο μέσα από την αυστηρότητα της σαρκικής απεικόνισης. Τι αντίκτυπο έχει αυτό το ύφος στον καλλιτεχνικό χώρο;
Εξαιτίας του ύφους, η δουλειά μου είναι ποικίλως ερμηνεύσιμη. Οι ερωτικές σκηνές που χρησιμοποιώ είναι σαν οχήματα, μεταφέρουν συμβολισμούς και καταστάσεις, δεν έχουν να κάνουν συνήθως με τη σαρκική ηδονή καθ’ αυτήν. Καλό παράδειγμα είναι το σχέδιο «Ο αιώνιος σύζυγος», το οποίο «πατάει» στο ομότιτλο Ντοστογιεφσκικό μυθιστόρημα. Η όλη ερωτική σκηνή ξεγυμνώνει και κάνει πιο σκληρές τις νύξεις που παρουσιάζω. Αρνήθηκα ατομική έκθεση σε σημαντική Αθηναϊκή γκαλερί επειδή μου ζητήθηκε να περιορίσω αυτό το στοιχείο. Αργότερα, παρακολουθώντας εκθέσεις στην ίδια γκαλερί, παρατήρησα ότι εξέθετε «ερωτικά» έργα, ωστόσο ήταν εξπρεσσιονιστικά ή αφηρημένα. Το θέμα ήταν η ρεαλιστική οξύτητα των δικών μου απεικονίσεων. Όταν σερβίρεις κρύα την ντροπή υπάρχει πρόβλημα και λέγεται ενοχή (κάτι το οποίο δε μεταφράζεται εύκολα σε πωλήσεις για τον εκάστοτε γκαλερίστα).
«Όταν σερβίρεις κρύα την ντροπή υπάρχει πρόβλημα και λέγεται ενοχή»
«Ο αιώνιος σύζυγος» (The eternal husband), 50 x 35εκ., μολύβια σε χαρτί, 2012
«Της απιστίας ο τοίχος» (Infidelity’s Wall), 41 x 58εκ., μολύβια σε χαρτί, 2012
Όλο αυτό βγάζει μία προσπάθεια, να σπάσει ένα γυαλί…
Θεωρώ ότι αυτό είναι τ’ όμορφο. Η ζωγραφική για μένα δεν είναι επιθυμία αλλά ανάγκη. Με βοηθάει και ξυπνάω το πρωί.
«Βάκχος» (Bacchus), 50 x 70εκ., λάδι σε καμβά, 2012
Μήπως λοιπόν η προσέγγιση της τέχνη σας συνιστά μία ώση προς την απελευθέρωση;
Τη λέξη απελευθέρωση ακολουθεί η πρόθεση «από», επομένως είναι πάντοτε σχετική, αναλόγως δηλαδή των κοινωνικών πλαισίων της εκάστοτε εποχής.
Θα έλεγα ότι πρόκειται για μια Βακχική προσέγγιση καταστάσεων. Το ασυμφιλίωτο, το άναρχο, το Διονυσιακό. Σαν τάση περισσότερο, απλά πηγαίνω, και στην πορεία ανακαλύπτω. Ένας συνεχής διάλογος με τον εαυτό μου με έμφαση στα αμφιλεγόμενα και στα παράξενα που κρύβονται πίσω απ’ τις ηθικές συμβάσεις. Με απασχολεί και μ’ ενδιαφέρει η απαλλαγή από τη μεσολάβηση εννοιών, την εξουσία των λέξεων και την παθητική αποδοχή τους. Αν καταργήσεις μία λέξη απ’ τη Γραμματική ο όρος αυτός παύει αυτόματα να υπάρχει. Η Γλώσσα είναι ο μεγαλύτερος δυνάστης γιατί συντηρεί έννοιες. Η Φύση δε γνωρίζει από ορισμούς, από ντροπές, από αμαρτίες, απ’ το υπερβατικό, από θέσφατα, από ομορφιά και ασχήμια, απ’ το καλό και το κακό, από Κόλαση και Παράδεισο… Είναι ανθρώπινες ερμηνείες, οι οποίες είναι σχετικές. Αντικειμενικά είναι μόνο τα γεγονότα. Πίσω απ’ αυτά κρύβονται διαβάσματα τα οποία με τα χρόνια με επηρέασαν και τροφοδότησαν, όξυναν τη σκέψη και την περιέργειά μου: Νίτσε, Ουναμούνο, Ντοστογιέφσκι, Ηράκλειτος κ.α. Πρέπει ν’ αναφέρω και τον σπουδαίο Πολωνό σκηνοθέτη Αντρέι Ζουλάφσκι του οποίου η αισθητική μ’ έχει επηρεάσει έντονα. Όταν είδα το «Μια γυναίκα δαιμονισμένη» (Possession, 1981) μου «κόπηκαν» τα πόδια.
«Με απασχολεί και μ’ ενδιαφέρει η απαλλαγή από τη μεσολάβηση εννοιών, την εξουσία των λέξεων και την παθητική αποδοχή τους»
«Γενεαλογία της ηθικής» (Genealogy of morality), 43 x 38εκ., μολύβια σε χαρτί, 2016
Αναρωτιέμαι πώς βλέπετε εσείς μία κοινωνία χωρίς ηθική..
Είναι κάτι το οποίο δε με απασχολεί. Στο νου έρχονται σκόρπιες παρεΐστικες κουβέντες: «Πώς θα ήταν η κοινωνία, μωρέ, χωρίς, ή με, την τάδε ή τη δείνα πολιτική κατεύθυνση; Τι πρέπει να γίνει;»… Το Άτομο οφείλει να βρίσκεται σε μια διαρκή ροή, διαφορετικά χάνει την ιδιαιτερότητα και μοναδικότητά του. Ο Πλάτωνας εξορίζει απ’ την ιδανική του Πολιτεία τους ποιητές. Οτιδήποτε αμφισβητεί και γκρεμίζει – αυτό δεν κάνει η σοβαρή ποίηση; – δεν μπορεί να συμπορευτεί μ’ αυτήν. Η Πολιτεία έχει την ανάγκη των κάθε λογής «-ισμών» και επιβιώνει χάρις σ’ αυτούς. Αν δηλαδή σου ορίσω πώς θα ήταν μια κοινωνία χωρίς ηθική, σου ‘χω δώσει έναν άλλο «–ισμό», μια ακόμη ηθική θέση. Αυτή είναι η δουλειά των πολιτικών κι εγώ δεν είμαι πολιτικός.
Άτιτλο (untitled), 18 x 24εκ., μολύβια σε χαρτί, 2012
Διατηρείτε μία συνοχή μεταξύ των έργων σας;
Ναι, δε δουλεύω με ενότητες(διαφορετικές μεταξύ τους)όπως επιλέγουν άλλοι. Απ’ τον πρώτο μου πίνακα, δεν ξέρω κι εγώ πόσα χρόνια πριν, μέχρι τον τελευταίο, όλοι, εννοιολογικά, αλληλοσυμπληρώνονται. Βήμα-Βήμα. (Μόνες εξαιρέσεις, μερικοί πίνακες κατά τη διάρκεια των φοιτητικών μου χρόνων λόγω ανωριμότητας.)
Ποιος είναι το ρόλος των ιστορικών και κριτικών τέχνης και η αλληλεπίδραση με τους εικαστικούς;
Ο ρόλος τους είναι η επιστημονική έρευνα, η μελέτη και η ερμηνεία των διαφόρων μορφών της Τέχνης, η καταγραφή ιστορικών τάσεων/κινημάτων, η επιμέλεια εκθέσεων, η σύνταξη καταλόγων για Αίθουσες Τέχνης, Μουσεία, Ιδρύματα κ.α… Αυτό που δηλώνει ο τίτλος τους δηλαδή.
Όσον αφορά το δεύτερο σκέλος περί Κριτικής (με το οποίο δεν αυτοπροσδιορίζονται όλοι – κάποιοι δηλώνουν μόνο Ιστορικοί), νομίζω είναι ελάχιστοι εκείνοι που, όντως, ασκούν δριμεία Κριτική. Κριτική με το μαχαίρι δηλαδή, να κόβει. Στη λογοτεχνία, στον κινηματογράφο, στη μουσική, λόγου χάρη, υφίστανται τέτοιες κρίσεις. Περί εικαστικών διαβάζω σπανίως, κάτι το αρνητικό κατ’ εμέ, αφού φυσικό επακόλουθο είναι η εικαστική αυθαιρεσία. Για να αποφευχθούν οι όποιες παρερμηνείες, διευκρινίζω ότι σαφώς και δεν μπορούν να ‘ναι όλες οι κρίσεις εύστοχες, ούτε μπορούν οι κριτικοί Τέχνης να ορίσουν την εικαστική πραγματικότητα (π.χ. Το Σαλόνι των Απορριφθέντων, 18633), ωστόσο θεωρώ ότι μπορούν και οφείλουν να την «ερεθίζουν». Οι «συγκρούσεις» πρέπει να ‘ναι θεμιτές γιατί γεννούν τον προβληματισμό, την αβεβαιότητα και το άγχος. Αυτά τα στοιχεία θα συμβάλλουν στην υλοποίηση του ποιοτικού έργου. Η ζωγραφική δεν είναι κάτι εύπεπτο ούτε κάτι αστείο για να περνάει η ώρα.
Άτιτλο (untitled), 44 x 44.5εκ., μολύβια σε χαρτί, 2013
Τα τελευταία χρόνια κινείστε ενεργά στον δημιουργικό χώρο της δερματοστιξίας (τατουάζ). Πώς προέκυψε αυτή η επιλογή και ποιες οι απαιτήσεις της σε σχέση με τα εικαστικά;
Ανέκαθεν το είχα κατά νου (ξεκίνησα να βάζω κομμάτια πάνω μου γύρω στο ’97-’98), ωστόσο, για διάφορους λόγους, προέκυψε πριν από περίπου δυόμιση χρόνια μέσω διαδικτυακής αγγελίας, κάτι το οποίο με γλίτωσε από τη θέση του αναπληρωτή καθηγητή Εικαστικών(ετοίμαζα τα χαρτιά μου εκείνη την περίοδο), την οποία απέφευγα. Μπήκα σε τάξη 7-8 φορές κατά τη διάρκεια της πρακτικής μου και η εμπειρία δεν μου ήταν ιδιαίτερα ευχάριστη. Δεν είναι όλα για όλους σ’ αυτήν τη ζωή.
Το τατουάζ, όπως το ‘χω εγώ στο κεφάλι μου, και αναφερόμενος στο παρόν, είναι μια εφαρμοσμένη/διακοσμητική μορφή Τέχνης και, σίγουρα, η πιο δύσκολη – λόγω της ιδιαιτερότητάς της – να οικειοποιηθείς. Απαιτεί σεβασμό στη σάρκα, πολλή υπομονή και η μαθητεία κοντά σε κάποιον/α είναι μονόδρομος. Απ’ την άλλη, αν το δούμε ολιστικά, δεν μπορεί να ταυτιστεί με την ουσία του όρου Τέχνη. Ο βασικός λόγος έγκειται στο ότι «αφεντικό» είναι το σώμα – με τους κανόνες, την αισθητική και τους πολλούς (τεχνικούς)περιορισμούς, σ’ αντίθεση με άλλα μέσα – και όχι το «εγώ». Όταν υποβιβάζεται το «εγώ», δηλαδή το Πρόσωπο, δεν υφίσταται Τέχνη. Για τα δικά μου μέτρα και σταθμά πάντα, μιας και ο καθένας τα βλέπει κατά το δοκούν.
Η μετάβαση ήταν ιδιαίτερα δύσκολη, καθώς έπρεπε να μάθω να λειτουργώ εντελώς διαφορετικά και να εγκαταλείψω τους εικαστικούς κώδικες. Έτσι, ενώ αρχικά είχα έντονη τη φοβία ότι η «στυλιζαρισμένη» αυτή προσέγγιση θα με καταπιεί, έπειτα από δυο χρόνια «γύρισε μπούμερανγκ» και με βοήθησε να βρω πράγματα στη ζωγραφική τα οποία αναζητούσα καιρό, αλλά αδυνατούσα να δω. Κάποιες φορές πρέπει να κάνεις στροφή 180 μοιρών για να μπορέσεις να προχωρήσεις και πάλι. Λόγω περιορισμένου χρόνου τα έργα που φτιάχνω είναι λιγότερα, εντούτοις τα νέα στοιχεία αχνοφαίνονται στα τελευταία.
Άτιτλο (untitled), 50 x 70εκ., λάδι σε καμβά, 2014
Πείτε μας λίγα λόγια για τα μελλοντικά σας σχέδια..
Συμμετέχω με τις γκαλερί Kaplanon στην Art-Athina (Διεθνής Συνάντηση Σύγχρονης Τέχνης) στο γήπεδο του Tae Κwon Do στο Φάληρο από τις 25 έως τις 28 Μαϊου και στη SWAB Barcelona (Διεθνής Έκθεση Σύγχρονης Τέχνης της Βαρκελώνης, Ισπανία) το Σεπτέμβριο.
Στοιχεία Επικοινωνίας:
www.kavounis.gr
www.facebook.com/kavounis
www.instagram.com/yiorgos_p_kavounis
Συμπληρωματικές Αναφορές:
1http:/www.sarantakos.com/liter/ablixos/xristougenna.html
2http://ebooks.edu.gr/modules/ebook/show.php/DSGL-C131/595/3929,17355/index_a_01_01.html