Μαρία ΜαθιουδάκηΆρθρο: Μαρία Μαθιουδάκη
Φοιτήτρια Ψυχολογίας
Επιμέλεια: Θεοδώρα Βαγιώτη
Φιλόλογος
Ο Φόβος είναι το συναίσθημα εκείνο που έχει τη δυνατότητα να φτιάξει την εικόνα των κακών ονείρων, που “ρωτάει” όλα όσα αποφεύγει κανείς να απαντήσει. Άλλοτε παραλύει και άλλοτε αφυπνίζει. Σε καλεί να τον αντιμετωπίσεις, να χαθείς στην περιπέτεια που σου προσφέρει, ώστε να τον γνωρίσεις, να τον κοιτάξεις στα μάτια.
–Φοβάσαι;
–Ναι.
–Τι φοβάσαι;
–Τις αράχνες, το σκοτάδι, τους πολύ έντονους θορύβους, να περπατώ μόνη το βράδυ…
–Μα δε γίνεται να φοβάσαι τόσα πολλά πράγματα!
–Μα δεν είναι πολλά! Το μόνο που φοβάμαι είναι το άγνωστο.
Αυτός είναι και ο βασικός φόβος των πρωταγωνιστών της ταινίας “Finding Forrester” (“Ανακαλύπτοντας τον Φόρεστερ”), του σκηνοθέτη Γκας Βαν Σαντ. Η ταινία προβλήθηκε για πρώτη φορά στην μεγάλη οθόνη το 2000 και αφηγείται την ιδιαίτερη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σε ένα μοναχικό και εκκεντρικό συγγραφέα, τον Γουίλιαμ Φόρεστερ, που τέσσερις δεκαετίες μετά την έκδοση του βραβευμένου του πρωτολείου ζει απομονωμένος στο διαμέρισμα του, και του 16χρονου Αφροαμερικανού Τζαμάλ από το Μπρονξ, ο οποίος εκτός από άριστος μαθητής και μπασκετμπολίστας είναι και λογοτεχνικό ταλέντο. Η φιλία που θα αναπτυχθεί ανάμεσα τους θα αποδειχθεί καταλυτική και για τους δύο, καθώς θα τους οδηγήσει στο φως που αναζητούσαν.
Παρακολουθώντας κανείς τους δύο αυτούς μοναχικούς χαρακτήρες συνειδητοποιεί ότι ο φόβος της ανακάλυψης, της εγκόλπωση του αγνώστου, είναι εκείνο που κρατάει τους Γουίλιαμ και Τζαμάλ μακριά από το άγγιγμα των ονείρων τους, γιατί, για να κατορθώσει κάποιος να γευτεί την πληρότητα που προσφέρει η εκπλήρωση ενός στόχου, πρέπει να ακολουθήσει πολλές φορές έναν άγνωστο δρόμο, μια νέα κατεύθυνση. Ο φόβος λοιπόν για το άγνωστο συχνά μας απομακρύνει από τα πράγματα που αγαπάμε, ακόμη και από τον ίδιο μας τον εαυτό. Γι’ αυτό ίσως είναι τόσο δύσκολο για κάποιον να αποδεχτεί το διαφορετικό∙ οτιδήποτε γεννά την απορία απορρίπτεται, απομονώνεται, αντιμετωπίζεται με επιφυλακτικότητα και καχυποψία. Αυτός είναι και ο λόγος εξαιτίας του οποίου ο Τζαμάλ δυσκολεύεται να σπάσει τις προκαταλήψεις γύρω από την καταγωγή του, όλες εκείνες τις παράλογες πεποιθήσεις των “λευκών”, προκειμένου να φτάσει ένα βήμα πιο κοντά στην εκπλήρωση των ονείρων του. Σε αυτό το ταξίδι δίπλα του θα είναι ο Φόρεστερ, ο οποίος θα τον βοηθήσει να αντιμετωπίσει τον φόβο μιας “λευκής κόλλας” και να βρει τις δικές του λέξεις, τις λέξεις που θα αναβλύζουν από την δική του ψυχή, που θα εμπεριέχουν μέσα τους ψήγματα του εαυτού του νεαρού Τζαμάλ. Ο νέος όμως μαθητής οδηγεί και αυτός με τη σειρά του τον ηλικιωμένο συγγραφέα σε μια εκ νέου γνωριμία με τον εαυτό του, βοηθώντας τον με αυτόν τον τρόπο να δραπετεύσει από την απομόνωση που επέβαλε στον εαυτό του και σταδιακά να συμφιλιωθεί με το παρελθόν του κερδίζοντας το χαμένο χρόνο. Άλλωστε, όπως αναφέρει και ο Palmer (2004), οι ανθρώπινες σχέσεις είναι εκείνες που θα μας βοηθήσουν να “ανθίσουμε”.
Έτσι, μέσα από αυτή την κινηματογραφική ιστορία, βλέπουμε ότι προσεγγίζοντας το Άγνωστο, προσπαθώντας να το γνωρίσουμε και να το αγκαλιάσουμε οδηγούμαστε στην ελπίδα.