Κατερίνα ΤσιτούραΚείμενο: Κατερίνα Τσιτούρα
Φιλόλογος
Επιμέλεια: Μαρία Παπαστεφανάκη
Γλωσσολόγος
Η πρώτη φορά που χώρισα συνοδεύτηκε από άπειρα χαρτομάντηλα, παρηγορητικές κουβέντες φίλων και την παράλογη φοβία πως θα καταλήξω μόνη, παρέα με την αγέννητη γάτα μου, στον σκληρό ετούτο κόσμο. Τρεις μέρες αργότερα, ωστόσο, συνειδητοποιούσα ότι επιτέλους απαλλάχθηκα από μια σχέση που είχε καταντήσει ρουτίνα και, καθώς ανέκαθεν προτιμούσα τους σκύλους από τις γάτες, κατέληγα στο συμπέρασμα πως η ισόβια ερωτική απομόνωση δεν αποτελεί την ύψιστη επιλογή μου. Έπειτα κοιταζόμουν στο καθρέφτη με μια κάποια αυτοπεποίθηση και διαισθανόμουν έντονα πως το αντρικό σύμπαν ανέμενε ανυπόμονα την εμφάνισή μου στον στίβο των πιο περιζήτητων φρεσκοχωρισμένων υπάρξεων της πόλης.
Εκείνο το πρωινό περπατούσα με τη χάρη και τη μοιραία γοητεία της γυναίκας που ψήθηκε στην αρένα της ζωής. Το αέρινο βάδισμα της πληγωμένης μα δυνατής καλλονής ερχόταν σε ευθεία αντιπαράθεση με την ανικανότητά μου για ισορροπία σε ψηλοτάκουνες γόβες, γεγονός που μου στοίχισε μπόλικες κινηματογραφικές τούμπες και μερικά χαχανητά περαστικών στο δρόμο. Δεν βαριέσαι όμως… Ένα πλήθος από θαυμαστές πρόθυμους να αναπτερώσουν την καταρρακωμένη μου ψυχολογία κυκλοφορούσαν εκεί έξω. Έξι χρόνια σχέσης λίγα δεν τα λες, και μέσα στο συγκεκριμένο διάστημα είχα απαρνηθεί προτάσεις αντρών του απόλυτου γούστου μου. Ωστόσο, το πλήρωμα του χρόνου έφτανε και εγώ ελεύθερη και ωραία έβγαινα από τον γλυκερό μου λήθαργο.
Λογάριαζα προφανώς χωρίς τον ξενοδόχο. Βλέπεις, οι πρώην πολιορκητές έμοιαζαν πια απόλυτα κατασταλαγμένοι σε νέες αγκαλιές ή απλώς με σκουντούσαν φιλικά στον ώμο μουρμουρίζοντας: ‘Και αυτό θα περάσει, κράτα γερά‘, σα να παρηγορούσαν τον φίλο Βαγγέλη από το Λαύριο που έχασε την περιουσία του στον ιππόδρομο.
Κάπου εκεί άρχισα να αναρωτιέμαι: ‘Είμαστε, άραγε, πιο ελκυστικοί, όταν έχουμε σχέση; Αποτελεί ο χωρισμός το απόλυτο ερωτοαπωθητικό;’ Η συζήτηση συγκαταλέγεται στα τοπ θέματα ανάλυσης κάθε παρέας που σέβεται τον εαυτό της και το συμπέρασμα πάντοτε το ίδιο: ‘Οι επίδοξοι εραστές είναι σαν τις κατσαρίδες. Εάν βρεις μία, θα ακολουθήσουν ολόκληρες αγέλες‘. Ο νόμος του Μέρφυ, πανίσχυρος και στη δεδομένη περίπτωση, δεν απαλύνει την πίκρα όσων εργένηδων είδαν τις μετοχές τους να πέφτουν κατακόρυφα στο χρηματιστήριο του φλερτ. Πού εντοπίζονται, λοιπόν, οι βαθύτερες αιτίες του φαινομένου ‘Αφροδισιακή δέσμευση‘;
Χμ… Νομίζω πως όλοι όσοι βρισκόμαστε σε μια υγιή αισθηματική σχέση, νιώθουμε μια κάποια παραπάνω σιγουριά, ηρεμία. Ο έρωτας αναζωογονεί, σύμφωνα με ένα τετριμμένο μα απόλυτα ακριβές στερεότυπο, εξάλλου. Οι ενδορφίνες αναδεικνύουν τη λάμψη μας και η χαλαρότητα που συνοδεύει την έκκριση των παραπάνω ορμονών μάς μεταμορφώνουν σε ένα δελεαστικό κράμα ομορφιάς και γοητείας. Βλέπεις, γνωρίζοντας ότι κάπου, στον καναπέ του σπιτιού, μας περιμένει η ασφαλής αγκαλιά της αγάπης μας, μπορούμε να στήσουμε κουβεντούλα ψιλή με φίλους, γνωστούς, θαυμαστές χωρίς εκείνη την τρεμάμενη φωνή και την τσιτωμένη γλώσσα σώματος που εκλιπαρεί για ανταπόκριση και αριθμό τηλεφώνου. Και έτσι, δίχως άγχος και προσδοκίες είμαστε εμείς, ο άλλος μας εαυτός, ο ανεπιτήδευτος, ο ερωτεύσιμος, αυτός που δεν γυρεύει απεγνωσμένα γαμπρό, γιατί λήγουν τα κουφέτα που παρήγγειλε προ πενταετίας, ή νύφη για να διαιωνίσει το σπάνιο είδος του.
Έπειτα, να μην ξεχνάμε πως ο άνθρωπος αποτελεί πλάσμα αλλόκοτο, ανασφαλές και άκρως ανταγωνιστικό. Εμφανίζεσαι, λοιπόν, εσύ απρόσμενα στην παρέα κρατώντας από το χέρι την καλλονή με το σώμα μοντέλου και το πρόσωπο αγγέλου. Για να κεραυνοβολήθηκε η Μαρία μαζί σου κάτι έχεις, κάτι σαγηνευτικό που χρόνια τώρα έκρυβες επιμελώς πίσω από την πλαδαρή κοιλίτσα, το χοντροκομμένο χιούμορ και τα απανωτά στιλιστικά ατοπήματα. Και η διαδικασία της σύγκρισης έχει ήδη αρχίσει: ‘Γιατί να τον χαίρεται η λεγάμενη και όχι εγώ; Τι μου λείπει;’ Μα διότι αγαπητή μου εσύ, σύμφωνα με πρόχειρους υπολογισμούς μου, απέρριψες κάποτε 20 προτάσεις του για ραντεβού και άφησες αναπάντητες 50 κλήσεις του. ”Όχι, τώρα αντικρίζω κατάματα την αλήθεια. Αυτόν, τον εκλεκτό της καρδιάς μου, θα τον διεκδικήσω‘, μου απαντάς. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου και κυρίως του απόλυτα παραδομένου στα παιχνίδια εγωισμού.
Μη λησμονήσω να σημειώσω πως στο αιώνιο ερώτημα: ‘Μα πώς και όλες οι αξιόλογες περιπτώσεις προσγειώνονται στα πόδια μου, τη στιγμή ακριβώς που το status μου στο facebook διευκρινίζει ορθά κοφτά in a relationship;‘ η απάντηση δεν κρίνεται δα και τόσο πολύπλοκη όσο εικάζεις. Εδώ που τα λέμε, εσύ ένα απωθημένο με τα ερωτικά τρίγωνα το είχες από παιδί ακόμη, τότε που παρακολουθούσες ανελλιπώς τις περιπέτειες των ατίθασων σχολιαρόπαιδων του Beverly Hills. Με τον καιρό, η ιδέα καλλιεργήθηκε στο μυαλό σου και τώρα η πιθανότητα να μεταμορφωθεί η αφεντιά σου στο απόλυτο μήλον της έριδος χαϊδεύει τόσο αισθησιακά την κρυφή ναρκισσιστική σου πλευρά που σε ωθεί να αντικρίζεις μπροστά σου ιππότες και άσπρα άλογα. Εάν, βέβαια, χωρίσεις, παραδομένη στο παράνομο πάθος, πολύ πιθανόν να φιλήσεις έναν βάτραχο αντί για ιππότη και να φορτωθείς μια καρότσα από τύψεις, έτσι για σουβενίρ. Άδικη η ζωή με τους επίδοξους πρωταγωνιστές χολιγουντιανών σίριαλ, δεν συμφωνείς;
Θυμήθηκα κάποιο post που πήρε το μάτι μου, μήνες πριν: ‘Κοιμήσου. Θα σου στείλει μήνυμα. Όταν βρεις σχέση‘. Είχα γελάσει. Η αληθινή αγάπη όμως θα σε πλησιάσει. Με sms, με περιστέρι, δεν ξέρω πώς ακριβώς. Μα τον τρόπο θα τον βρει. Και τότε όσοι άκαρδοι σε απέρριψαν θα ξετρυπώσουν από το μυστικό τους κρησφύγετο μαζί με τόσους ακόμη πρωτοεμφανιζόμενους μνηστήρες και υποψήφιες ερωμένες. Έτσι, για την ιστορία. Για να έχουμε κάτι επιπλέον να συζητάμε τα καλοκαιρινά μας βράδια…