Η αναζήτηση μέσα από την μουσική – συνέντευξη με τον Γιώργο Γελαράκη

Επιμέλεια Ερωτήσεων και συμμετοχή: Μαρία Πολυκρέτη
Ψυχολόγος,  Αφηγηματική Ψυχοθεραπεύτρια- Υπεύθυνη Πολιτισμού

Δεν είναι η πρώτη φορά που συναντάμε τον Γιώργο Γελαράκη, τόσο μέσα από την μουσική του όσο και μέσα από παλαιότερη συνέντευξη μαζί του. Αυτή ήταν η αιτία της πρώτης μας επαφής, ενώ μια δεύτερη έρχεται στο προσκήνιο, φέτος, και μέσα από αυτήν ο Γιώργος Γελαράκης ξεδιπλώνει μαζί μας τόσο την προσωπική του πορεία προς αναζήτηση νέων πτυχών του εαυτού του, όσο και της νέας μουσικής του πορείας, την οποία μοιράζεται με τον κόσμο. Τον ευχαριστούμε θερμά για την προθυμία του να μας μιλήσει ανοιχτά για ό,τι ζητήματα αναδύθηκαν στη συζήτηση μας και ελπίζουμε να αποκομίσετε και εσείς κάτι το οποίο να σας ταιριάξει μέσα από αυτήν!

Εάν θα θέλατε να ενημερωθείτε περισσότερο για την μουσική του Γιώργου Γελαράκη και πού μπορείτε να τον βρείτε, οι παρακάτω σύνδεσμοι θα σας οδηγήσουν στις ηλεκτρονικές πλατφόρμες του

https://www.facebook.com/GiorgosGelarakisofficial

https://www.youtube.com/user/gelarakisgiorgos

Γ: Έναν χρόνο μετά σας βρίσκουμε με έναν νέο δίσκο έτοιμο να κυκλοφορήσει. Τι θα λέγατε ότι έχει αλλάξει αυτό το διάστημα στην καλλιτεχνική σας πορείας;

Χαίρομαι πολύ που τα ξαναλέμε! Να σας πω ότι είμαι πάρα πολύ τυχερός, γιατί συνεχίζω να ταξιδεύω πάρα πολύ και να παίζω μουσική σε όσο το δυνατόν περισσότερα μέρη της Ελλάδας γίνεται. Νιώθω πολύ ευτυχισμένος και ευγνώμων γι’ αυτό. Είμαι στην ευχάριστη θέση επίσης να σας πω ότι ετοίμασα το τρίτο μου album, το οποίο καλώς εχόντων των πραγμάτων θα κυκλοφορήσει μέσα στη χρονιά. Φέτος  υπάρχει κι ένας ακόμη λόγος να νοιώθω τυχερός, γιατί πραγματοποίησα πολλές και διαφορετικές συνεργασίες που με βοήθησαν να αναπτύξω τους μουσικούς μου ορίζοντες.

Μ: Ο έρωτας αποτελεί  μία διαχρονική πηγή έμπνευσης σε κάθε εποχή και για κάθε καλλιτέχνη, οπότε θα ήθελα  να μας πείτε πώς επηρεάζει ο έρωτας τόσο εσάς στο να γράψετε  και να εμπνευστείτε για τη μουσική, όσο και τον άνθρωπο γενικότερα στη ζωή του.

Όπως είπες ο έρωτας είναι διαχρονική πηγή έμπνευσης και θα ήθελα να προσθέσω ότι είναι και νούμερο ένα πηγή ενέργειας. Όταν  αναφερόμαστε στον έρωτα, φυσικά και δεν εννοούμε μόνο τον έρωτα στις ανθρώπινες σχέσεις. Εγώ έχω την ανάγκη να είμαι μονίμως ερωτευμένος και με ανθρώπους και με καταστάσεις, αν δεν είμαι δεν νιώθω ολοκληρωμένος, δεν νιώθω δημιουργικός. Πολλές φορές μάλιστα όταν νιώθω ότι δεν είμαι ερωτευμένος προσπαθώ να δημιουργήσω εγώ μία κατάσταση μέσα στον εγκέφαλό μου, ώστε να προκαλέσω και πάλι να συμβεί. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στο σωματικό θέατρο, όπου προσπαθείς να μπεις σε μία κατάσταση μέσω του σώματος  για να μπορέσεις να βιώσεις το επιθυμητό συναίσθημα.  Ακόμα και αν μου λείπει κάτι προσπαθώ να το δημιουργήσω, δεν περιμένω να μου συμβεί. Έχω την ανάγκη να διακατέχομαι συνεχώς από συναισθήματα. Αυτό δεν σταματάει ποτέ, αφού ο έρωτας δεν χορταίνεται ποτέ. Αν λείπει από την καθημερινότητα και την πραγματικότητα μου, αν κάποια περίοδο δεν έχω την τύχη να μου προκύψει, το δημιουργώ εγώ. Διαφορετικά δεν μπορώ να λειτουργήσω, όχι μόνο στη μουσική μου αλλά και στη ζωή μου.

Η αυτοεκπλήρωση του έρωτα μέσα από μια κατάσταση που διαμορφώνεται ανάλογα με τις συνθήκες, εκδηλώνεται με την βοήθεια της μουσικής Τέχνης.

Γ: Το πόσο και πότε θα είμαστε ή θα νιώθουμε ευτυχισμένοι φαίνεται να είναι μια παράμετρος όχι μόνο της εξωτερικής πραγματικότητας, αλλά και της εσωτερικής μας διάθεσης και οπτικής απέναντι στα πράγματα.

Μ: Τι μπορεί, να κάνει έναν άνθρωπο να περιορίσει την ελευθερία του στην έκφραση, την ελευθερία στον έρωτα και τελικά να τον οδηγήσει στην επιφυλακτικότητα;

Ο  ίδιος του ο εαυτός. Όλοι μας έχουμε ανασφάλειες από τη φύση μας, σημασία έχει να προσπαθούμε να τις καλύψουμε και να αποκτήσουμε ισορροπία. Πώς αποκτάμε ισορροπία; Με το να αγαπάμε τον εαυτό μας και δεν εννοώ να είμαστε ατομιστές, αλλά να καλύπτουμε τις επιθυμίες του εαυτού μας. Όταν γνωρίζουμε καλά τι θέλουμε, και αν ο στόχος μας είναι πολύ συγκεκριμένος, τότε μόνο καταφέρνουμε  να αποκτούμε ισορροπία και τότε όλες οι ανασφάλειες μας θα πάνε περίπατο. Και όταν γνωρίζουμε καλά τι θέλουμε, τότε είναι πολύ εύκολο να το εκφράσουμε. Όλα αυτά βέβαια δεν είναι απλά, είναι δύσκολο να τα πετύχουμε, σημασία έχει να τα γνωρίζουμε, γιατί αυτή είναι η συνταγή για να χαμογελάμε. Για να χαμογελάμε είναι σημαντικό να βρίσκουμε μία πηγή θετικής ενέργειας μέσα από τον ίδιο μας τον εαυτό.  Το περιβάλλον, η καθημερινότητά μας και οι περίοδοι που διανύουμε πλέον δεν βοηθούν καθόλου και για αυτό πρέπει να ‘’πειράζουμε’’ την καθημερινότητά μας και να κλείνουμε για λίγο τα αυτιά σε ότι συμβαίνει γύρω μας.  Ίσως τελικά να φτιάχνουμε πάλι ένα μικρό παραμύθι στο μυαλό μας,  γιατί αυτό βοηθάει στο να παραμένουμε χαμογελαστοί με θετική ενέργεια. Αν το καλοσκεφτείς ξέρεις πότε οι άνθρωποι είναι δυστυχισμένοι; Είναι δυστυχισμένοι  για κάτι που τους λείπει πάντα,  και ξεχνούν αυτά που έχουν. Είναι σημαντικό να σκεφτόμαστε ότι είμαστε ευτυχισμένοι για αυτό που έχουμε και όχι ότι είμαστε δυστυχισμένοι για αυτό που δεν έχουμε.

Συνήθως ο πιο προφανής λόγος μίας λεγόμενης αποτυχίας είναι το άγχος της επιτυχίας. Όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά, πάντα μπαίνουμε σε έναν ρόλο και αναρωτιόμαστε πώς θα φτάσουμε σε αυτό που θέλουμε και πως θα τα καταφέρουμε. Νομίζω ότι αυτός είναι λάθος τρόπος προσέγγισης.  Θα πρέπει απλά να κάνουμε συγκεκριμένο τον στόχο μας, να τον προσεγγίζουμε βήμα-βήμα τη φορά και τότε νομίζω ότι το σύμπαν θα μας επιστρέψει όλη αυτή την ενέργεια.  Θα πρέπει να είμαστε θετικοί δηλαδή ως προς την ενέργεια την οποία διοχετεύουμε στο περιβάλλον μας, ώστε να μας επιστραφεί στον ίδιο βαθμό

Μ: Η μουσική θα λέγατε ότι σας διευκολύνει να οδεύετε σε αυτά τα μονοπάτια, ώστε να δημιουργήσετε μία ιδέα; 

Είμαι πολύ τυχερός που η μουσική για μένα αποτελεί την νούμερο ένα πηγή έμπνευσης και έκφρασης, επομένως επειδή ο έρωτας και η έκφραση είναι αλληλένδετες έννοιες, δεν μπορώ να διανοηθώ ότι ένας έρωτας δεν εκφράζεται. Αυτό είναι δυστυχία, ο έρωτας θα πρέπει να εκφράζεται, να εκδηλώνεται και να σε χαρακτηρίζει σε κάθε τομέα της ζωής σου. Εφόσον λοιπόν η μουσική είναι η νούμερο ένα πηγή έκφρασης για μένα, με ωθεί να είμαι ερωτευμένος με τη ζωή. Ο έρωτας ωθεί τη μουσική και η μουσική τον έρωτα.

Γ: Όταν έρχεται η στιγμή της σύνθεσης της μουσικής και της στιχουργικής, το συναίσθημα ή η εμπειρία διαφοροποιούνται σε κάθε μουσικό εγχείρημα;

Κάθε φορά είναι ένα διαφορετικό ταξίδι. Μου αρέσει να προκαλώ πάρα πολύ τον εαυτό μου και να δοκιμάζω να περπατήσω σε καινούργια μονοπάτια. Να φανταστείς στο καινούργιο album συμμετέχουν πάνω από 30 μουσικοί. Έχω τολμήσει να εμπλακώ με είδη μουσικής, όπως π.χ. blues, όπου δεν είχα ασχοληθεί ποτέ, θέλοντας απλά να νιώσω διαφορετικά συναισθήματα. Κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης χρησιμοποίησα για πρώτη φορά μουσικά όργανα όπως μαντολίνο, κλαρίνο, λαούτο,  με τα οποία δεν είχα πολύ μεγάλη οικειότητα. Προσπάθησα να δημιουργήσω ένα μείγμα πολύ διαφορετικό από ό,τι έχω κάνει μέχρι τώρα. Ήταν εντελώς καινούρια τα συναισθήματα. Σκοπός μου είναι πάντα να υπάρχει μία διαρκής αναζήτηση μέσα μου, γιατί αυτό με κάνει να νιώθω δημιουργικός.

Μ: Μας είπατε πως κάθε μουσική δημιουργία είναι μία προσπάθεια να διερευνήσετε τον εαυτό σας. Αυτό το καινούργιο άλμπουμ λοιπόν, ποια κομμάτια της ζωή σας θα λέγατε ότι προσεγγίζει περισσότερο;

Δεν νομίζω ότι έχω ακόμα το ειδικό βάρος ούτε να καταγγείλω, ούτε να εκφράσω μία πρωτότυπη άποψη η οποία θα αφορά το ευρύ κοινό, ειδικά σε μια χώρα που έχουμε την τύχη να το έχουν κάνει αυτό ιδανικά στο παρελθόν, πολλοί ποιητές, λόγιοι και μεγάλοι καλλιτέχνες. Αυτό που κάνω είναι απλά να παρατηρώ τα γεγονότα που συμβαίνουν καθημερινά γύρω μου, να παρατηρώ ανθρώπους συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου και να καταθέτω αυτές τις εικόνες.  Αυτό προσπάθησα να κάνω και στο νέο album.

Γ: Πως ένας καλλιτέχνης μπορεί να συνδυάζει ποικίλες θεματικές και την κάθε στιγμή δημιουργίας, υπάρχει μία διαφορετική αφόρμηση;

Υπάρχει η πιθανότητα να είναι επικίνδυνο να επιλέγεις πολλά και διαφορετικά μονοπάτια. Όπως είπα και πριν όμως, αυτό είναι που με γοητεύει είναι η διαρκής αναζήτηση καινούριων διαδρομών. Έτσι κάθε στιγμή που προκύπτει μια νέα δημιουργία, η αφόρμηση είναι η αναζήτηση νέων συναισθημάτων, εικόνων και εμπειριών.

Μ: Γιατί μπορεί κάτι τέτοιο να είναι επικίνδυνο;

Η επικινδυνότητα αυτού του εγχειρήματος έγκειται στο αν θα καταφέρεις να δημιουργήσεις ένα μουσικό έργο με απόλυτη συνοχή. Βεβαίως αυτό είναι κάτι που δεν αποτελεί εμπόδιο.Αυτές οι επιλογές προκύπτουν αβίαστα και αυθόρμητα, ακολουθώ απλά το ένστικτο μου. Για παράδειγμα ένα Blues τραγούδι με ελληνικό στίχο μπορεί να χαρακτηριστεί παράτολμο από κάποιον. Από τη στιγμή όμως που γεννήθηκε η ιδέα και προέκυψε κάτι τέτοιο, δεν σκέφτηκα καμία στιγμή να κάνω πίσω.

Γ: Το εγχείρημα ενός καλλιτέχνη δεν ορίζεται από την εμπορική του επιτυχία αλλά από την ικανοποίηση που δίνει στον ίδιο τον καλλιτέχνη  και σε εκείνους που τους αγγίζει. Είναι μία πορεία που θα ξαναδοκιμάζατε;

Φυσικά και μάλιστα συνεργάστηκα και με μουσικούς που έχουν ασχοληθεί με το είδος. Το τελικό αποτέλεσμα θα κριθεί από τους απλούς ακροατές και όχι από τους λεγόμενους εξειδικευμένους μουσικούς. Το σίγουρο είναι ότι το τραγούδι αυτό δεν θα μπορούσε να μείνει στο συρτάρι και σαφώς με ενδιαφέρει η ανταπόκριση του κόσμου, αλλιώς θα καθόμουν στο σπίτι μου και θα έπαιζα τα τραγούδια στον εαυτό μου. Βεβαίως δεν είναι αυτοσκοπός η απήχηση ενός τραγουδιού στο κοινό και αυτό δεν αποτελεί τροχοπέδη στις επιλογές μου και στη δημιουργία μου.

Μ: Θα λέγατε ότι υπάρχουν εμπόδια που μπορούν να μπουν στη μέση της διαδικασίας της προώθησης ενός τραγουδιού από τη στιγμή της ολοκλήρωσης του μέχρι τη στιγμή που θα φτάσει στα στο κοινό. Ποια είναι αυτά και τι ρόλο λαμβάνουν συνήθως στην πορεία αυτή;

Η προώθηση της μουσικής είναι κάτι το οποίο δεν σταματάει ποτέ, υπάρχουν πάρα πολλοί τρόποι και μπορεί να αφιερώσει κάποιος ολόκληρη τη ζωή του σε αυτό. Στην κοινωνία μας κάθε μέρα, σε κάθε τομέα, σε κάθε επάγγελμα, σαφώς και υπάρχουν εμπόδια. Αυτό δεν σημαίνει πως θα σταματήσουμε να κάνουμε οτιδήποτε μας κάνει να νοιώθουμε πλήρεις. Αυτό νομίζω είναι το αντίδοτο. Η αισιοδοξία και το χαμόγελο θα πρέπει να κυριαρχούν σε κάθε μας βήμα.

Γ: Μιας και μιλάμε για την προώθηση, αυτό είναι ένα κομμάτι, νομίζω που απασχολεί την βιομηχανία της μουσικής και με τον όρο βιομηχανία θεωρούμε μία ταμπέλα που έχει δοθεί σε όλες τις μορφές της τέχνης. Αυτό φυσικά αποτελεί υποκειμενική οπτική. Θα ήθελα να μου πείτε πώς αντιλαμβάνεστε εσύ τον τίτλο αυτό.

Αν το σκεφτούμε απλά, ως βιομηχανία της μουσικής εννοούμε π.χ. την παραγωγή και την πώληση των cd, ή οποιουδήποτε φορέα ήχου. Είναι πλέον γνωστό ότι η πώληση των cd δε βρίσκεται σε άνθηση και πως δεν υπάρχουν πλέον δισκογραφικές εταιρείες με την μορφή που υπήρχαν παλιότερα. Πρέπει να είσαι πάρα πολύ ρομαντικός πλέον για να εκδόσεις ένα δίσκο σε φυσική μορφή. Εγώ θα το κάνω αυτό, μην έχοντας βέβαια καμία προσμονή για οικονομικό κέρδος. Θα το κάνω γιατί νοιώθω ότι το υλικό μου θα πρέπει να υπάρχει σε χειροπιαστή μορφή. Από εκεί και πέρα αν με ρωτάς για τη βιομηχανία της μουσικής, για το αν υπάρχει μέλλον ή  αν υπήρχε παρελθόν,  σαφώς και οι δισκογραφικές δεν βοήθησαν καθόλου στην εξέλιξη της μουσικής, Σήμερα ουσιαστικά δεν υπάρχουν δισκογραφικές εταιρίες και ευτυχώς. Η δισκογραφική εταιρεία πλέον είναι αναγκαίο κακό, με δεδομένο ότι cd πλέον δεν πουλιούνται. Αν θεωρήσουμε επίσης ότι για να γίνει κάποια βασική προώθηση, θα πρέπει να  αφιερωθεί πάρα πολύς χρόνος από μία μεγάλη ομάδα της δισκογραφικής εταιρείας, πράγμα το οποίο δεν γίνεται, θα διαπιστώσουμε πως δεν αξίζει τον κόπο να υπογράψει κάποιος δισκογραφικό συμβόλαιο. Από την άλλη είναι αναγκαίο κακό, διότι θα πρέπει να μην είσαι ‘’αδέσποτος’’. Είναι πολύ γοητευτικό να είσαι ο μοναχικός καβαλάρης που πάει αντίθετα στην περπατημένη, από την άλλη θα πρέπει να υπάρχει μία επισημότητα όσον αφορά στην κυκλοφορία νέου υλικού. 

Μ: Ως νέος καλλιτέχνης, ποια είναι τα ερεθίσματα που σας ωθούν να λάβετε την καλύτερη απόφαση ως προς την επιλογή της συνεργασίας με μία δισκογραφική εταιρεία ή και της ατομικής πορείας;

Προϋπόθεση αποτελεί η συνεργασία με ανθρώπους που πιστεύουν σε σένα, έστω σε ένα μικρό βαθμό και οι οποίοι θα σε βοηθήσουν τουλάχιστον σε κάποια βασικά βήματα. Αν αυτοσκοπός είναι η αναγνωρισιμότητα και το να βρεθούν τα τραγούδια σου στο playlistόλων των ραδιοφώνων της Ελλάδας, νομίζω πως αυτό θα οδηγήσει σε λάθος μονοπάτια. Θα πρέπεινα βρεθούν οι κατάλληλοι συνεργάτες, με τους οποίους θα μπορέσεις να πορευτείς παράλληλα, να ακούσουν  τις ανησυχίες και το έργο σου με αγάπη, να προσπαθήσουν να σε νιώσουν, να καταλάβουν τι θέλεις να πεις.

Γ: Είναι εφικτό να συνάδει ο μουσικός χαρακτήρας του δημιουργού με την ευρεία αναγνώριση του ύφους του, ή είναι πιθανότερο να αλλοιώνεται η μουσική του πορεία ανάλογα με την απήχηση και το κοινό του;

Δεν υπάρχει  μία συγκεκριμένη συνταγή όσον αφορά την εμπορική επιτυχία της μουσικής, αν υπήρχε θα την ακολουθούσαν όλοι. Πιθανών ο πιο σωστός δρόμος είναι να είσαι απλά ο εαυτός σου. Αν προσπαθήσεις να γίνεις κάτι άλλο από αυτό που είσαι, επειδή κάποιοι το ζήτησαν, και π.χ. δημιουργηθούν οι συνθήκες παροδικά να υπάρξει εμπορική επιτυχία, τότε υπάρχει ο κίνδυνος να χαθεί η ουσία της δημιουργίας. Αν δεν είσαι αυθεντικός, αν δεν είσαι ο εαυτός σου σε αυτό που κάνεις, αργά ή γρήγορα θα φανεί αυτό πολύ εύκολα.

Η σημασία που έχει η διατήρηση της προσωπικής έκφρασης του κάθε καλλιτέχνη σε συνάρτηση με τους σκοπούς της μουσικής βιομηχανίας φαίνεται να είναι μείζονος κλίμακας, καθώς η προσωπικότητα του καλλιτέχνη είναι ο άξονας της δημιουργικής του πορείας.

Γ: Σχετικά, τώρα, με τον προηγούμενο δίσκο σας, το 2015, η κοινωνία λαμβάνει εξέχουσα θέση μέσα από τον στίχο σας ‘’Η πόλη μας μία άδεια αγκαλιά’’. Από τον τίτλο καταλαβαίνουμε αρκετά, προσωπικά καταλαβαίνω ότι παρομοιάζετε την πόλη με μία άδεια αγκαλιά, δηλαδή είναι σαν να μην σε χωράει, ή σαν να νομίζεις ότι δεν σε χωράει και να μην παίρνει τίποτα μαζί της. Θα ήθελα να μας πείτε εσείς πώς το εμπνευστήκατε και τι μπορεί να γεμίσει αυτή την άδεια αγκαλιά;

Είναι ένα συναίσθημα το οποίο νομίζω το έχουμε βιώσει λίγο πολύ τουλάχιστον μία φορά όλοι μας. Την πόλη που ζούμε, την αποτελούν οι άνθρωποι με τους οποίους ερχόμαστε σε επαφή. Όσον αφορά το στίχο…στεκόμαστε όλοι στο «άδεια» και δεν στεκόμαστε στο «αγκαλιά». Η πόλη είναι μία αγκαλιά είναι μία φωλιά  και αυτό θα πρέπει να το φυλάξουμε σαν κόρη οφθαλμού και εκεί να τρέχουμε στις δύσκολες στιγμές. Το πρόβλημα υπάρχει όταν  είναι άδεια αυτή η αγκαλιά, αυτό είναι που πρέπει να διορθώσουμε. Το στιχάκι βέβαια προέκυψε παρατηρώντας καθημερινά στην πόλη που ζω, συγκεκριμένα στη Θεσσαλονίκη, να υπάρχει πολλή μοναξιά. Όπως είπα και πριν μου αρέσει, απλά να καταθέτω τις εικόνες που συναντώ στην καθημερινότητά μου, έτσι προέκυψε και ο στίχος αυτός. Συναντώ διαρκώς ανθρώπους μοναχικούς, που θέλουν όλοι πάρα πολύ να έχουν μία συντροφιά, θέλουν όλοι το ίδιο πράγμα, παρ’ όλα αυτά κανείς δεν κάνει κάποιο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση, αυτό είναι το στενάχωρο. Είναι πολύ λογικό να υπάρχει αυτό το φαινόμενο, οι εποχές συντελούν πολύ σε αυτό. Θα πρέπει όμως καθημερινά με τη σκέψη μας να το διορθώσουμε. Είναι πολύ απλό: απλά επιδιώκουμε την επαφή με άλλους ανθρώπους και σταματάμε να είμαστε επιφυλακτικοί. Μπορούμε πολύ απλά να είμαστε ανοιχτοί προς όλους και να έχουμε ανοιχτούς ορίζοντες. Αν νιώσουμε ότι η ενέργεια κάποιου ανθρώπου δεν μπορεί να συνυπάρξει με τη δική μας, μπορούμε να αναζητήσουμε κάποια άλλη επαφή, έτσι κι αλλιώς δεν είναι εφικτό να συνυπάρχουμε όλοι με όλους. Η επιφυλακτικότητα νομίζω ότι θα σε οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στη μοναξιά.

Μ: Η γνώμη μου είναι ότι πράγματι πολλές φορές η ζωή μας τα φέρνει έτσι που γινόμαστε επιφυλακτικοί και σκεφτόμαστε μία και δυο φορές το πώς θα εκφραστούμε, όμως για να καταφέρουμε να ξεφύγουμε από αυτή τη φωνή της επιφυλακτικότητας είναι ανάγκη να θέλουμε να τολμήσουμε σαν άνθρωποι στο άγνωστο και να μοιραστούμε και τις αδυναμίες μας, να αποφύγουμε τον τέλειο εαυτό που θέλουμε να είμαστε και να είμαστε ταπεινοί, γιατί η κοινωνία στην πραγματικότητα δεν σε αφήνει να είσαι στο 100%, γιατί το μοιράζεσαι με τους άλλους ανθρώπους, άρα για να μπορείς να είσαι στο σύνολο ακέραιος χρειάζεται να είσαι αυθεντικός με τα θετικά και με τα αρνητικά σου.

Το ακέραιος θα μου το εξηγήσεις λίγο;

Μ: Ακέραιος, εννοώ να αισθάνεσαι ότι δεν παραβιάζεται, να μην καταπιέζεσαι και για να μην καταπιέζεσαι χρειάζεται ο άλλος να σε αποδέχεται για αυτό που είσαι πραγματικά να μην αλλοιώνεται να μην έχεις ένα ψεύτικο προσωπείο και αυτό συνεπάγεται και τα καλά και τα κακά σου.

Να μη νιώθεις την ανάγκη να είσαι τέλειος άνθρωπος. ακριβώς.

Μ: Και αυτό έρχεται σε αυτό που λες να αποδέχεσαι τον εαυτό σου.

Γ: Εσείς, όπως είπατε, εμπνέεστε από καταστάσεις, που βλέπετε στην κοινωνία, και στη Θεσσαλονίκη συγκεκριμένα, από περιστατικά από την καθημερινή ζωή. Πιστεύετε ότι η μουσική της Ελλάδας σήμερα συμπορεύεται με αυτή την αντίληψη που έχετε, ή περισσότερο τείνει να  επαναλαμβάνει κάποια μοτίβα ή να απέχει από την κοινωνία; Αυτό που θέλω να πω είναι, άμα πιστεύεις ότι  χρειάζεται να έχουμε αφορμίσεις από την κοινωνία και να θίγουμε κοινωνικά ζητήματα ώστε να μην αναλωνόμαστε συνεχώς  σε τετριμμένα γεγονότα γύρω από την μουσική (βλ. έρωτας). Η κοινωνία δεν είναι μόνο έρωτας, μία κοινωνία μπορεί να είναι και πάρα πολλά άλλα θέματα που την απασχολούν. Η θεματική του έρωτα στην μουσική, είναι ένα στοιχείο που πιστεύετε ότι δικαίως υπερτερεί, ή θα ήταν σημαντικό να αναδεικνύονται περισσότερο τα κοινωνικά ζητήματα;

Αν με ρωτάς γενικά και αόριστα, ναι σαφώς πρέπει στη μουσική να θίγονται  κοινωνικά θέματα, αλλά και ο έρωτας εκεί ανήκει νομίζω. Από εκεί και πέρα ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφραστεί όπως θέλει ο ίδιος. Αν θέλει να εκφραστεί μόνο μέσω του έρωτα δεν θεωρώ ότι αυτό είναι επιλήψιμο. Ο καθένας έχει το δικό του χαρακτήρα και το δικό του στίγμα. Σημασία έχει αυτό που κάνει να είναι μοναδικό.

Μ: Πιστεύετε στην παρθενογένεση της μουσικής;

Ωραία πάσα. Πιστεύω στη μοναδικότητα της μουσικής, όχι στην παρθενογένεση έτσι όπως το εννοείς. Επτά είναι οι νότες, πιστεύω ότι τα τελευταία εκατοντάδες χρόνια έχουν γραφτεί σχεδόν τα πάντα, όσον αφορά τα είδη της μουσικής. Θα απαντήσω όπως και πριν, θα πρέπει αυτό που κάνεις να είναι μοναδικό, να υπάρχει διαφορετικότητα. Δεν αποτελεί πρόβλημα αν αυτό που θέλεις να εκφράσεις έχει ξαναειπωθεί, σημασία έχει να το θέσεις με το δικό σου χαρακτήρα.

Μ: Ένα άλλο πιο απλό θέμα που μπορούμε να συζητήσουμε, είναι το κομμάτι αν υπάρχει διαφορά στο κοινό στην αίσθηση της μουσικής όταν παίζετε σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη;

Αν με ρωτάς για Αθήνα και Θεσσαλονίκη δεν θεωρώ ότι υπάρχει κάποια διαφορά. Συναντώ ένα κοινό το οποίο έχει πάρα πολλές ομοιότητες, ένα κοινό πάρα πολύ έμπειρο, πολύ αυστηρό, έχει πάρα πολλές και διαφορετικές εικόνες και ακούσματα, επομένως αυτό συντελεί στο να είναι απαιτητικό. Διαφορά συναντώ στο κοινό της επαρχίας και δεν σου κρύβω ότι το προτιμώ κιόλας. Οι άνθρωποι στην επαρχία είναι πάρα πολύ δοτικοί, έρχονται απλά για να περάσουν καλά και όχι για να σε κρίνουν ως δημιουργό ή ερμηνευτή, σε νιώθουν φίλο τους και νιώθουν την ανάγκη να περάσεις πρώτα από όλα καλά εσύ, γιατί τότε θα περάσουν και εκείνοι το ίδιο και ακόμα περισσότερο όμορφα. Κάθε φορά που εμφανιζόμαστε στην επαρχία, το πρώτο πράγμα που προσπαθούν οι άνθρωποι να κάνουν είναι να νιώσουμε άνετα. Γνωρίζουν ότι σε αυτήν περίπτωση θα μπορέσουν να εισπράξουν την ενέργεια που αποζητούν. Την ενέργεια αυτή αποζητάμε και εμείς να συναντήσουμε, κάτι που δεν συμβαίνει συχνά στις μεγαλουπόλεις.