Κωνσταντίνα ΣερμπήΚείμενο: Κωνσταντίνα Σερμπή
Φοιτήτρια Φ.Π.Ψ.
Επιμέλεια: Στέλλα Πυρένη
Φιλόλογος
Βρίσκεσαι σ’ ένα βουνό. Στην αρχή ενός γκρεμού. Απέναντι βρίσκεται ένα άλλο βουνό. Τα δύο σημεία ενώνονται μ’ ένα λεπτό σχοινί. Αδρά διακρίνεις μια ταμπέλα και το μόνο διακριτό στοιχείο είναι τα μικρά πολύχρωμα λαμπάκια.
Κρατάς την ισορροπία σου. Άλλοτε με τα χέρια τεντωμένα ανοιχτά. Άλλοτε σκυθρωπά και με αργό βήμα. Κάποιες φορές τραντάζεσαι, αλλά συνεχίζεις. Τα λαμπάκια ολοένα και γίνονται πιο φωτεινά.
Παρατηρείς τον υπέροχο και συγχρονισμένο χορό των πουλιών. Όλα μαζί, ρυθμικά, σαν μια μάζα, σε περικυκλώνουν. Αμφιταλαντεύεσαι αλλά κρατάς την ισορροπία σου. Τα πουλιά επιστρέφουν στον περιστερώνα.
Μια μονότονη μελωδία παίζει συνεχώς σε επανάληψη μέσα σου και σε διατάζει να συνεχίσεις. Η κινητήρια δύναμη σου, η περιέργεια, σε ωθεί. Η εσωτερική αυτή διένεξη τροφοδοτεί την πορεία σου. Μια αδιάλειπτη κίνηση και ακινησία.
Ο μόχθος σου ανταμείβεται. Μόλις άγγιξες το βουνό. Πάτησες και έτρεξες στη μεγάλη ταμπέλα με τα πολύχρωμα φωτάκια. Ψάχνεις την επιγραφή, αλλά πουθενά δε βλέπεις τίποτα γραμμένο. Αντικρίζεις σε μια γωνιά της ταμπέλας έναν μικρό αστερίσκο: ζωή. Το σχοινί κόπηκε.